maandag 26 oktober 2015

Zuid Afrika, part 17

De laatste hele dag hier, en die gaan we besteden aan het Cape of Good Hope National Reserve. Heen via de 'Chapman Peak Drive', een spectaculaire, in de rotsen uitgehouwen route die om de hoek van ons hotel begint, op een plek waar men eerst geen route mogelijk achtte totdat ene 'de Waal' daar geen genoegen mee nam.

We beginnen wat later dan geplanned, want we hadden nog niet meegekregen dat hier de tijd is gewijzigd. Maar op deze maandagochtend valt de drukte in het nationale park wel mee.

Maar niet de wind! Hoewel de zon volop schijnt, en het op beschutte plaatsen al snel te heet is, is het op Kaap de Goede Hoop bepaald frisjes. Hoofddeksels kun je opbergen of vaarwel zeggen. En het pad dat we willen lopen, van de 'oude vuurtoren' (die zó hoog staat dat ze meestal in nevelen was gehuld, wellicht een van de redenen waarom hier in de loop der tijden meer dan 650 schepen zijn vergaan...) naar de 'nieuwe', is gewoon niet te doen vandaag; voor je het weet waai je van de Kaap af. We bezoeken enkele andere plaatsen in het park, maar ook daar is de wind zó sterk dat we ons tot korte 'wandelingen' moeten beperken: het kost al moeite genoeg om overeind te blijven.

Iets boven het nationale park, langs de Indische Oceaan, ligt Simon's Town, ooit begonnen als haven voor de britse vloot (met als bekendste matroos 'Just Nuisance', een Deense Dog van bovengemiddelde proporties die rond de jaren 40 officieel in de Royal Navy is opgenomen, en in de omgeving nog steeds wereldberoemd is). Nu liggen er ook veel plezierjachten, en zijn de meeste historische pandjes verbouwd tot boetieks van allerlei soort. Een aangename plek om even bij te komen (vooral ook omdat het er minder hard waait).

Dit is waarschijnlijk onze laatste post (over deze reis). We kunnen er veel over zeggen, maar dat doen we nu niet. Het was fantastisch.

Bij de foto's:
- links boven: Simon's Town
- rechts boven: Loes met, net als iedereen ter plaatse, een 'bad hair day' aan Kaap de Goede Hoop
- midden: zicht op de kaap vanaf de oude vuurtoren
- onder: 'Hout Bay Romance'

zondag 25 oktober 2015

Zuid Afrika, part 16

Laatste ochtend in Cape Town (en dan nog twee dagen in Hout Bay, 'om de hoek', en dan terug naar huis).

We wandelen op deze nog érg rustige zondagochtend (nou ja, het is natuurlijk ook de dag na de uitschakeling van het nationale rugbyteam voor het wereldkampioenschap. Iedereen heeft een kater) naar 'Haas', met naar verluidt de beste koffie in de stad. 'Truthcoffee' claimt die titel ook, erg lekker daar, maar je wordt wel vriendelijk verzocht of je geen suiker in je koffie wilt doen, 'want dat is met onze koffie niet nodig'. Dat gaat ver.

Maar voor we bij 'Haas' arriveren (óók heel lekkere koffie, en deze keer zonder commentaar), lopen we toevallig tegen de 'Muharram March' aan, een lange processie van in het wit geklede moslims die hun wijk (de Bo-Kaap) doorkruisen ter ere van de eerste maand van het islamitische jaar, voorafgegaan door een eerst bescheiden trommelende, maar daarna oorverdovend doedelzakkende Marching Band. De muzikanten kijken zeer serieus, maar de witte meute daarachter is lekker in de weer met ijsjes en zo. Het lijkt een gezellige zondagochtend.

Na een korte rit komen we aan in Hout Bay, een prachtige plek op het Kaapse schiereiland net onder Cape Town. Ooit alleen een vissersdorp, maar dat was toen. Het is hier allemaal wel 'rafeliger' dan je van Cape Town bent gewend. De arme townships en dure woonwijken liggen ook meer door elkaar heen. Leukste plek, op deze zondag, is de 'harbour market', in een vervallen loods in de haven. Een mix van Waterloopleinmarkt, Parade Festival en Culinaire Vrijmarkt, gelardeerd met veel zakkenrollers (althans, zo voelt het aan). Hier kun je alles kopen wat je niet nodig hebt en heel veel lekkere gerechten eten (maar wij hebben ons weten in te houden).

Bij de foto's:
- boven: 'Muharram March' in Bo-Kaap. Het is hier traditie om je huis een nieuw kleurtje te geven bij de grote gebeurtenissen in het leven. Regels: geen overleg met de buren, een ander kleurtje dan het vorige, en een beetje contrast met de rest van de straat (als dat nog lukt).
- midden: de baai en het strand van Hout Bay
- onder: 'Hout Bay Harbour Market'

zaterdag 24 oktober 2015

Zuid Afrika, part 15

We beginnen de dag met een wandeling op Lion's Head, een van de meest markante bergen rondom Cape Town. We dachten dat we vroeg begonnen (om de hitte voor te zijn), maar half Cape Town is ons voor (althans, het deel dat op zaterdagochtend bij wijze van fitness-uitje deze berg beklimt). Terwijl wij aan onze tocht beginnen, komt ons een gestage stroom jonge, goed geproportioneerde en zo te zien hoog opgeleide en welvarende Capetonions tegemoet in trainingsoutfits in primaire kleuren. Maar na een tijdje wordt het rustiger.

De uitzichten langs dit pad zijn weer adembenemend. Terwijl het pad stijgt, cirkelt het om de berg heen, dus zie je achtereenvolgens Camp's Bay, Clifton, Sea Point, Signal Hill, Cape Town CBD en Table Mountain. Tegen het einde krijgt het een steeds verticalere orientatie (met klimtouwen en trapjes e.d.), en op dat punt zijn we afgehaakt (d.w.z.omgedraaid), en via een alternatieve route weer afgedaald naar de auto (die inmiddels moederziel alleen langs de weg stond, terwijl we bij aankomst nog de grootste moeite hadden om een parkeerplek te vinden).

Daarna door naar Camp's Bay, waar het strandgebeuren op deze zaterdag in volle hevigheid gaande is. Dit schijnt het epicentrum te zijn van overwinterende BN-ers, maar wij hebben er geen gespot (het kan ook zijn dat sommige bij ons niet zo heel B zijn).

Het avondeten bij Alfonso's (we 'moesten' wel terug, want na ons vorige bezoek kregen we een voucher voor een gratis fles wijn) verliep rumoerig: het Zuid-afrikaanse rugby-team moest voor de world cup aantreden tegen Nieuw Zeeland, en dat is een historisch beladen wedstrijd. Pal na de afschaffing van de apartheid, werd Zuid Afrika in 1995 in eigen land wereldkampioen rugby in een finale tegen Nieuw Zeeland, waarbij Nelson Mandela in het stadion verscheen in het shirt van het nationale team de 'springboks', waarmee de tot dan toe blanke (en racistische) sport ineens een symbool van nationale eenheid en trots werd.

Het hele restaurant (nou ja, kroeg) leeft intens mee bij een groot scherm, terwijl wij tweetjes nogal allenig in de eetzaal onze 'wild platter' weg werken. Eerder op de dag viel al op dat de helft van alle mannen in een springboks sportshirt rondloopt. Helaas verliezen de springboks vanavond, en dus zal iedereen wel met een kater naar huis gaan.

Bij de foto's:
- links boven: de tafelberg (links) en Lion's Head (rechts)
- rechts boven: Loes op Lion's Head, met zicht op Signal Hill en Cape Town CBD
- onder links: het strand van Camp's Bay
- onder rechts: de 'wild platter' van Alfonso's, met 'waarschuwingsbordjes' voor (van links naar rechts) springbok, struisvogel & krokodil. Niet op de foto maar ook nog present: everzwijn

vrijdag 23 oktober 2015

Zuid Afrika, part 14

Voor de cook-tour moest ik vanmorgen naar de Bo-Kaap, een schilderachtige buurt van Kaapstad die vroeger bekend stond als de Maleische buurt, en het is nog steeds het centrum van de kaap maleise cultuur. Ongeveer 90% van de inwoners is moslim. Geen wonder dus dat het uitgangspunt van deze toer is het kennis maken met de kaap maleise keuken. Ons groepje bestond uit een zwitsers stel, mijzelf en onze gids. De zwitsers waren wat vertraagd. Toch wilde de gids alvast beginnen met de wandeling door de buurt. Toen het stel uiteindelijk alsnog opdook hebben we hetzelfde rondje nog een keer gedaan zodat ik het geschiedenisverhaal nogmaals te horen kreeg. Maar de zon scheen en het is een gezellige buurt dus who cares.

In de locale shop konden we sniffen en snuiven aan allerlei kruiden die in grote hoeveelheden in houten bakken lagen opgeslagen. Na wat inkopen gingen we aan de slag bij een local thuis. Het werk bestond voornamenlijk uit snijden en roeren want het grootste deel van de maaltijd had ze al voorbereid. Maar ik weet nu wel hoe ik samosa's moet vouwen en roti kan maken. De bovenkant van de ijskast diende als werkblad en het was knus en warm in het eenvoudige keukentje. Gelukkig dat ons clubje niet uit meer mensen bestond want dat had echt niet gepast. Om ongeveer 12.00 uur zaten we aan onze cape malay 3 gangen lunch en het smaakte voortreffelijk. Bovendien was het gezellig in dat kleine Bo Kaapse huisje en hebben we een leuke ervaring gehad.

Intussen had Ronald een fiets gehuurd waarmee hij Sea Point, Green Point, Waterfront & Castle heeft verkend.

Bij de foto's:
- links boven: Kookles in de Bo-kaap
- rechts boven: spice shop in de Bo-kaap
- onder: Ronald, met verplichte en nauwelijks passende fiets-helm ('another first') in Green Point, met Lion's Head op de achtergrond

donderdag 22 oktober 2015

Zuid Afrika, part 13

Gisteren waaide het veel te hard, maar vandaag lijkt een mooie dag om Table Mounain te verkennen. Dat hebben meer mensen bedacht, dus duurt het wel een half uurtje voor we aan de beurt zijn om met de kabelbaan 700 meter de hoogte in te gaan. Maar het is die wachttijd meer dan waard: een wandeling op Table Mountain is echt een onvergeteljke ervaring: aan de ene kant uitzicht op Cape Town, Lion's Head, Signal Hill en Robben Island, en aan de andere kant op Camps Bay, Houtbaai, Simonstown en, heel in de verte, Kaap de Goede Hoop. En het 'gedoe' van de kabelbaan laat je al snel achter je, want zo heel druk is het niet bovenop de berg.

In 2011 zijn er (blijkbaar) wereldwijde verkiezingen geweest over 'de 7 nieuwe wereldwonderen', en men laat hier graag weten dat Tabel Mountain daar bij hoort. Mij is niets gevraagd, maar ik ga graag accoord. Ondertussen zien we vanuit onze cable car de echt stoere types de berg te voet beklimmen. En inderdaad, die berg is echt heel erg plat van boven.

In de middag zijn we naar de Victoria & Alfred Waterfront gegaan, het populaire havengebied van Cape Town. Ook al weer een 'tourist trap', maar wel een heel plezierige. Wij móestem hier trouwens wel langs, om een bijpassend schilderijlijstje te kopen bij het schilderijlijstje dat we hier eind 2013 hebben gekocht (ook kleine aanleidingen kunnen van groot belang zijn). Gelukkig was de 'Africa Trading Port' nog in bedrijf (in het mooiste pand op de mooiste locatie aan de haven van Cape Town), en konden we met een lijstje vertrekken. Alle andere mooie waren, zoals afrikaanse maskers, luipaardvellen, opgezette zebrakoppen voor aan de muur en houten beelden van Kuifje (met Bobby, wij begrijpen het zelf ook niet zo goed) hebben we weten te weerstaan.

Bij de foto's:
- links boven: de kabelbaan naar Table Mountain (aangelegd door de Zwitzers, who else?)
- rechts boven: selfie op Table Mountain (zonder stick, en met de obligate niet-horizontale horizon)
- midden: van links naar rechts Lion's Head, Robben Island, Signal Hill en Cape Town
- links onder: bescheiden 'tafellaken' op Table Mountain (gezien vanaf Victoria & Alfred Waterfront)
- rechts onder: Loes zoekt een lijstje uit in de African Trading Port.

woensdag 21 oktober 2015

Zuid Afrika, part 12

Stellenbosch is het epicentrum van de Zuid-Afrikaanse wijnindustrie, en aan alle kanten omgeven door eeuwenoude landgoederen waar men wijn produceert. Het is eigenlijk 'not done' om hier te vertrekken zonder er een te bezoeken, want ze zijn allemaal opengesteld voor het publiek. Natuurlijk vooral om te proeven (al begrijpen we niet zo goed hoe dat valt te combineren met autorijden, en al helemaal niet hoe dat moet om tien uur in de ochtend), en dan met doosjes van 6, 12 of 24 flessen weer de deur uit te gaan. Wij kozen voor 'Vergenoegd Wine Estate', en route naar Kaapstad.

Er vielen een paar dingen op. Bij deze specifieke estate leek het meer om eenden en ganzen dan om wijn te gaan, want die waren er in alle soorten en maten, en zorgen voor een visueel, auditief en olifactorisch overweldigende ervaring. Ondertussen speelden een groep schoolkinderen een partijtje cricket op de binnenplaats. Het is ook duidelijk dat de hoogst onaantrekkelijke outskirts van Cape Town eigenlijk wel zo'n beetje bij Stellenbosch beginnen. Deze estate lag ingeklemd tussen twee highways, een vliegveld en de grootste sloppenwijk van het land, Khayelitsha. Niet ideaal dus, maar toch leuk.

Op weg naar de Kirstenbosch Botanische Tuin zagen we een afslag naar het 'Cecil Rhodes Memorial', en dat hebben we even bezocht. Het valt mee dat er nog wegwijzers staan naar dat ding, want dit lijkt ons een monument waarmee de huidige machthebbers wel wat in hun maag zitten. Meneer Rhodes was nu niet bepaald politiek correct naar huidige maatstaven (ambitieuze kolonialist, vast overtuigd van de blanke supprematie). Maar ja, in zijn tijd geëerd om zijn bijdrage aan het tot stand brengen van Cape Town (en natuurlijk ook Rhodesie, nu Zimbabwe, dat zelfs naar hem was vernoemd). De wraak van de geschiedenis bestaat in dit geval daaruit, dat de neus van zijn bronzen standbeeld is afgezaagd, redelijk recent zo te zien, zodat een mooi glanzend oppervlak resteert als middelpunt van zijn norse kop. Daarnaast zijn er sporen van brandstichting en bekladding te zien. Verder ook een nogal fout monument, met te veel zuilen en zo, maar met een prachtig uitzicht (over de sloppen van Khayelitsha, no less...).

De tuin van Kirstenbosch stond er prachtig bij, zo in de lente. Het was er dan ook druk (in de buurt van de ingang, verderop kom je niet veel mensen meer tegen).
Met als hoogtepunt de King Protea, een bloem van werkelijk heroische afmetingen. De 'canopy walk', een loopbrug tussen de boomtoppen door was ook leuk.

Bij de foto's:
- links boven: Vergenoegd Wine Estate, met de bergen van Stellenbosch op de achtergrond
- rechts boven: de ducks van de Estate
- midden links; Cecil Rhodes zonder neus
- midden rechts: de Cecil Rhodes Memorial
- onder links: Kirstenbosch, King Protea
- onder rechts: Cape Town, Company Gardens, het 'tafelkleed' komt in volle hevigheid van de berg af rollen

Zuid Afrika, part 11

Ondertussen, op de 'Vergenoegd Wine Estate' nabij Stellenbosch... (dit is de korte versie)

dinsdag 20 oktober 2015

Zuid Afrika, part 10

Tsja. Bij onze aankomst in Hermanus gaf Belinda, de hostess van de B&B, aan, dat ze onmiddelijk een whale watch trip voor ons ging regelen op de ochtend van ons vertrek. En de avond tevoren, toen het voor ons al te laat was om zelf nog ergens achteraan te gaan, vertelde ze doodleuk dat het haar niet gelukt was! De boottrip om 9.00 uur was fully booked. Grrr... We zullen het dus moeten doen met de whale sightings vanaf de kant (en dat was ook mooi).

Via een flinke omweg zijn we naar Stellenbosch gereden. Die route was niet alleen mooier, maar ook prettiger, aangezien de meest rechtstreekse weg in onderhoud is. En dat betekent hier: stops van (met pech) zo'n 20 minuten op meerdere plaatsen waar slechts één rijbaan beschikbaar is. Langs de kust naar Gordon's Bay, dan 'de verkeerde kant op' via Lowry's Pass en de Theewaterskloofdam naar Franschhoek. Onderweg prachtige vergezichten en heel veel fruitbomen.

Franschhoek is, kort gezegd, één straat met art galleries, restaurants, en winkels met 'leuke spulletjes', omgeven door landgoederen waar men wijn produceert (en laat proeven), en hier en daar een township. Voor even leuk (en we waren ook op doorreis).

Stellenbosch is een heel ander verhaal. Ook wel veel wijngedoe hier, maar dit is een middelgrote universiteitsstad, met studenten-protesten, studenten-hangouts, en vrij veel studenten die de skateboard als regulier vervoermiddel hanteren (zo tussen de auto's door).

En toch ook heel veel oudere huisjes in smetteloos wit. Sommige daarvan behoren tot het Village Museum, dat we deze ochtend hebben bezocht. Helaas wel in elk huisje een dame in klederdracht die een verhaal opdreunt in de zin van 'dit huisje is ouder dan het vorige huisje', of 'dit huisje is minder oud dan het vorige huisje'. Maar toch heel schattig allemaal. De rest van de dag hebben we door de stad gezworven, Een heel relaxte plek, met voor het eerst iets van een city vibe.

Bij de foto's:
- links boven: de enige whale tail die we van heel dichtbij gezien hebben
- rechts boven: de Nederlands Gereformeerde kerk in Franschhoek
- midden; het stuwmeer van de Theewaterskloofdam
- onder links: Het is 30 graden in Stellenbosch maar men is klaar voor de kerst
- onder rechts: Stellenbosch, moderne kunst en de jonge onderzoeker

zondag 18 oktober 2015

Zuid Afrika, part 9

Na ons vertrek uit Swellendam hebben we eerst het uiterste zuidpuntje van het afrikaanse continent aangedaan, Cape Agulhas. Niet veel meer dan een mooie kust met een rare vuurtoren, maar toch een bijzonder plek om even te ervaren.

Daarna door naar Hermanus, het epi-centrum van de 'whale spotting industry', vanaf allerlei bootjes maar ook vanaf de kust. Hermanus ligt aan Walker Bay, en die hele baai ligt, als het goed is, in oktober en november vol met walvissen. Dus zodra we de kust van Walker Bay bereikten (in het weinig hoopvol genaamde 'De Kelders'), begon het getouwtrek om onze enige verrekijker. En niet zonder succes, want meteen al hebben we onze eerste twee exemplaren gespot, die een beetje lagen te pielen voor de kust. Jammer genoeg zie je telkens maar een klein stukje tegelijk, want het is niet zo dat ze helemaal het water uitspringen.

Nu zitten we dan in Sandbaai, iets voorbij Hermanus, in een B&B die we ook nog kennen van twee jaar geleden (nog steeds een heerlijk beach house). Ook hier kun je met je verrekijker op het balkon gaan zitten, maar de walvissen liggen helaas, van hier uit gezien, net om de hoek.

Dus vanochtend terug naar Hermanus, voor een tweede portie 'spotting'. De ruwe zee maakte dat eerst knap lastig, maar later hebben we er inderdaad weer enkele gespot, op een meter of vijftig uit de kust. Heel mooi, maar het is nu ook weer niet zo, zoals anderen in onze extended family hebben meegemaakt, dat je over die beesten struikelt. Morgen gaan we nog een boottochtje doen voor 'close encounters'.

Daarna hebben we nog een iets minder aquatisch georiënteerde wandeling gemaakt door de Fernkloof Nature Reserve, een prachtig 'fynbos' dat tegen de voet van de bergen op groeit die achter Hermanus al snel de hoogte in rijzen. Nauwelijks iemand te zien daar, iedereen zit aan de kust met een verrekijker.

Bij de foto's:
- links boven: de vuurtoren bij Cape Agulhas
- rechts boven: Loes in spothouding en opperste concentratie
- midden links; Ronald idem
- midden rechts: enkele onderdelen van naar schatting 1 of 2 walvissen
- onder links: een nature reserve met 1 bankje, maar wat voor bankje
- onder rechts: Fernkloof Nature Reserve.

vrijdag 16 oktober 2015

Zuid Afrika, part 8

Het is vandaag weer mooi weer, na drie dagen van zware bewolking en (vooral gisteren) pittige plensbuien. En route van Knysna naar Swellendam zijn we dan ook niet vaak uitgestapt. Behalve dan in Mossel Bay voor koffie en (ongepland) een replica van het bootje waarmee Bartholomeus Diaz deze streken in 1488 heeft verkend.

Vandaag begonnen we met een wandeling in het Marloth Nature Reserve, dat tegen de stad aanligt maar waar desondanks vrijwel niemand te vinden was (behalve de in zijn slaap gestoorde park ranger die onze entry fee in ontvangst moest nemen en de diverse administratieve handelingen met stempels en carbonpapier moest verrichten om ons toegang te verschaffen). Het glooiende landschap gaat al snel over in de flinke bergtoppen van de Langenberg Range die over Swellendam uitkijken, waaronder de fraai genaamde 'twelve o'clock rock' of 'twaalf uur kop'. De velden staan hier vol met Protea bloemen, heel fraai.

Het stadje zelf, een van de alleroudste in Zuid Afrika, is aan de ene kant snoezig (in straten vol Kaapse huisjes) maar toch ook wel rafelig (in de andere straten). Hoogtepunt is de Nederlandsch Hervormde Kerk in Voortrekker Straat. Zelfs de tourbussen stoppen er voor, zodat de georganiseerd rondreizende medemens even kan uitstappen om er een plaatje van te kunnen schieten.

Bij de foto's:
- linksboven: de Nederlandsch Hervormde Kerk in dramatisch weer.
- rechtsboven: mooi Swellendams huis met op de achtergrond de verscholen 'twaalf uur kop'.
- midden: Marloth Nature Reserve in de zon, met de nu we zichtbare 'twaalf uur kop' (en alle andere uren van de klok).
- linksonder: Ronald oefent, maar houdt vooralsnog zijn reguliere baan aan
- rechtsonder: Kaapse huisjes in en om het Drostdy Museum

woensdag 14 oktober 2015

Zuid Afrika, part 7

Gisteren kwamen we, bij onze rit van Addo naar Knysna, langs het Tsitsikamma National Park aan de kust. Mooi wandelgebied met hier en daar een hangbrug om woeste riviermondingen te overbruggen. Vooral bekend van de 'Otter Trail', een trektocht van 80 kilometer en 5 dagen, waarvan we een hééééél klein stukje hebben gedaan rondom het lunchuur. De hele kustzone staat hier vol met 'fynbos', dat in deze periode van het jaar prachtig in bloei staat.

Nu zijn we in Knysna, een nogal commercieel maar toch heel prettig plaatsje langs de Garden Route. Veel te doen in de omgeving (van 'wheelchair friendly jungle walks' tot 'walking with elephants, suitable for all ages'). Wij hebben een lekker lange strandwandeling gemaakt van Benton-on-Sea tot Buffalo Bay (een kilometer of 5) en weer terug (idem), ondertussen scherp oplettend of we niet alvast een walvis konden spotten in de woeste zee. Maar nee.

Daarna zijn we even wezen kijken bij 'the Heads', de ingang van de lagune waaraan Knysla ligt, en door sommigen 'the world's most dangerous harbour entry' genoemd. Wij kunnen ons dat voorstellen, als je zit hoe de branding te keer gaat in de smalle opening.

Bij de foto's:
- linksboven: Tsitsikamma, Ronald v. Boom, 0 - 1
- rechtsboven,Tsitsikamma, dit 'wildlife' is nauwelijks wild te noemen: deze klipdassies zijn niet onder de indruk
- midden: 'The Heads', de ingang van de Knysna Lagune
- linksonder: de vuurtoren van Knysna (die haast wel bedoeld lijkt om schepen te laten vergaan, hetgeen vrij goed is gelukt door de jaren heen)
- rechtsonder: downtown Knysna

dinsdag 13 oktober 2015

Zuid Afrika, part 6

Mooie wandeling langs de kust in Tsitsikamma National Park.

maandag 12 oktober 2015

Zuid Afrika, part 5

Ons verblijf is dan wel erg mooi gelegen, het is niet de meest praktische locatie, want om het National Park te bezoeken moeten we weer 15 kilometer terug (over eerste een hele slechte dirt road en daarna een 'medium slechte'). Het park is echter bijzonder fraai. Geopend in 1931, toen de gehele olifantenpopulatie van de Kaapstreek was geslonken tot 11 stuks, vooral door 'enthousiast' optreden van ene triggerhappy Pretorius (maar wel, nota bene, in opdracht van de toenmalige regering). Nu zijn het er, door natuurlijke aanwas en import (uit o.a. Kruger) vele honderden.

Intussen zijn ze wel enige tijd verslaafd geweest aan sinaasappels (die hier in de buurt veel verbouwd worden), een goedbedoeld maar slecht uitgepakt experiment om ze bij te voeden, om zo te voorkomen dat ze het gebied zouden verlaten. Dat leidde tot felle gevechten om de sinaasappelvoorraad, en olifanten die de voederplaats in het geheel niet meer verlieten, in afwachting van de volgende 'storting'. Al lang geleden is men gestopt met bijvoederen, en moeten de olifanten zelf weer hun kostje bij elkaar scharrelen (hetgeen ze, vanwege een weinig efficiente spijsvertering, zo'n 16 uur per dag kost...).

Door het heuvelachtige terrein zijn er mooie vergezichten, en er zijn hier nu zóveel olifanten dat regelmatig een kudde je pad kruist, altijd wel met vertederende kleintjes in hun midden. En dat met een jeep voor ons alleen (afgezien dan van de driver), want het is bepaald niet druk in de Figtree Camp. Een heel verschil met de 'main camp' in het park zelf, met benzinepomp, curioshop, snackbar en veel geroezemoes.

Men adverteert hier, nogal misleidend, met 'the big seven', de 5 landdieren die elke safariganger in zijn wildlifeboekje moet afstrepen, plus witte haai & walvis, omdat dit reservaat doorloopt tot aan de kust (ten oosten van Port Elizabeth). Wij komen zeker niet aan 7, maar toch een prachtige ochtend.

In de middag hebben we een wandeling gemaakt rondom de lodge, onder begeleiding van Mike, een ranger. Geen groot wild natuurlijk, het gaat dan meer over plantjes en zo. Ook leerzaam, en heel mooi.

Inmiddels hebben we de 'fig trees' waarnaar het camp is vernoemd, gevonden. Het bleken tóch de meest gezichtsbepalende bomen in de omgeving te zijn, alleen is het een ander type vijg dan wij in Europa kennen, met andere blaadjes.

Bij de foto's:
- links boven: Addo, toch altijd even spannend of zo'n kudde om de auto heen gaat lopen of er 'doorheen'
- rechts boven: Addo, nieuwsgierige kudu
- links onder: Addo vanaf de 'Zuurkop'
- rechts onder: Loes negeert de parkranger

zondag 11 oktober 2015

Zuid Afrika, part 4

Omdat dat gisteren niet was gelukt, hebben we vanochtend vroeg nog een bezoek gebracht aan 'Huys Reinet', een pastorie van de Nederlandsche Gereformeerde Kerk uit 1812, later afgezakt tot studentenhuisvesting, maar in 1956 in volle glorie hersteld en geopend als museum. Dat in volle glorie herstellen moest in 1980 nogmaals gebeuren, nadat de hele boel was afgebrand. Prachtig Kaaps bouwwerk, met heeeel veeeel oud-hollandsche spulletjes, en een medewerker die daar iets te graag over wilde vertellen in onverstaanbaar engels. Heel mooi museum.

En nu zitten we dan in Camp Fig Tree, naast Addo National Park. Het ligt ver van de bewoonde wereld, na 15 kilometer gravel road (waarvan de laatste 4 echt heel slecht, als je hier een tegenligger tegenkomt wordt je samen oud). Het 'kamp' ligt boven op een heuvel, met mooie uitzichten over de heuvels van Addo. De open lounge, in gematigd koloniale sfeer, is uitermate comfortabel, met diepe engelse banken vol kussens.

Tot nu toe hebben we alleen een kleine wandeling in de omgeving gemaakt, maar morgen gaan we aan de bak met in de ochtend een game drive in een open jeep, en in de middag een wandeling met een park ranger (en geweer, naar het schijnt). Wij hebben overigens nog geen vijgenboom (fig tree) ontdekt.

Bij de foto's:
- linksboven: de tuin van 'Huys Reinet'
- middenboven: Loes in de 'pool chamber', bij een hoogst intrigerende boekenkast met 138 identieke exemplaren van de 'selected writings' van de obscure zuid-afrikaanse politicus Fitzpatrick (en 1 exemplaar van de zeldzame zwarte uitvoering, die verder qua inhoud identiek is). Ons verblijf is dan ook eigendom van een nazaat (ook een Fitzpatrick)
- rechtsboven: Ronald kijkt bezorgt of de assesoires blijven hangen
- onder: de 'open lounge' van Camp Fig Tree, met uitzicht op de heuvels van Addo National Park

zaterdag 10 oktober 2015

Zuid Afrika, part 3

We zijn inmiddels gearriveerd in de Karoo, de 'halfwoestijn' tussen Free State en de kust. Vanaf Bloem was het een lange rit naar ons volgende verblijf in Graaff-Reinet, een van de oudste plaatsen in heel Zuid Afika (na Kaapstad, Johannesburg en Stellenbosch). Een wonderschoon plaatsje in een bocht van de 'Sondags Rivier', vol klassieke witte geveltjes en tientallen kerken. De statige straten, vol prachtige bomen, zijn veel te breed voor zo'n kleine stad. Want verkeer is er ook al nauwelijks (behalve op de doorgaande N9). Voetgangers kom je niet tegen, en veel huizen hebben hoge hekken en/of prikkeldraad, hetgeen de lieflijkheid van het tafereel weer enigzins in een ander perspectief plaatst.

Om de stad heen ligt het Camdeboo National Park, alleen te betreden als je twéé formulieren invult. Hier ga je niet zozeer heen voor de dieren, maar voor de uitzichten. Vooral de 'Valley of Desolation' ziet er fantastisch uit. De verticale rotsformaties lijken er zo langzamerhand wel aan toe om in te storten, gezien hun vergaande staat van erosie. De loeiende wind helpt mee. En vanaf de 'Toposcope', een heuveltop om de hoek, heb je een prachtig uitzicht over het stadje.

De middag in Graaff zelf duurde wat minder lang dan geplanned, want alle musea bleken gesloten op zaterdagmiddag (en ik had de openingstijden nog wel opgezocht op internet! Even niet goed opgelet blijkbaar). Dus nu wat lummelen in en om de tuin van ons verblijf.

Bij de foto's:
- linksboven: 'Huys Reinet', een van de mooiste historische huizen
- rechtsboven: Loes op de Toposcope, met uitzicht op Graaff-Reinet
- linksonder: The Valley of Desolation
- rechtsonder: Spandaukop en de vlakten richting de kust

donderdag 8 oktober 2015

Zuid Afrika, part 2

Vandaag, na een lekker lange nacht, naar Bloemfontein, het epicentrum van de boeren cultuur. Toen in de 19e eeuw de nederlandsche nazaten van de kust werden verdreven door de Engelsen, trokken ze steeds verder het binnenland in, om daar uiteindelijk de op de bijbel gegrondveste 'Oranje Vrijstaat' te stichten, ver van Britse inmenging, en inmiddels herdoopt tot Free State. Men herinnert zich hier nog goed dat veel 'boerse' vrouwen en kinderen, ten tijde van de Boeren Oorlog, zijn omgekomen in concentratiekampen (inderdaad, dat is een uitvinding van de Britten).

Dit alles wordt uitgelegd in Het Nationaal Museum, dat echter nog veel eerder in de tijd begint (met veel fossielen).

Het centrum van de stad bevat hier en daar nog een historisch gebouw, maar niet veel waar een europeaan van onder de indruk zou kunnen raken. En, hoewel we vele honderden kilometers van de zee af zitten, ook een 'waterfront', een shopping mall aan een (vermoedelijk kunstmatig) meertje. Omdat het hier lekker koel en schoon is, lijkt deze mall het centrum wel een beetje 'leeg te zuigen', want veel leuke winkels zijn er verder buiten dit winkelcentrum niet te vinden.

Tegen het eind van de dag hebben we een korte 'sundowner drive' gemaakt over het terrein van de Oude Kraal. Niet veel wildlife te zien, dit is ten slotte ook een ranch en geen game park, maar toch een heel sfeervol ritje, op wankele tuinstoelen in de laadbak van een pick-up truck.

De farm, van oudsher een sheepfarm, is genoemd naar de verzamelplaats voor vee 'de kraal' en is al vele generaties lang in het bezit van een familie. Het is hier wel eten wat de pot schaft, maar die pot schaft voortreffelijke gerechten, zgn slow cooking met producten van eigen land, dus dat is geen enkel probleem.

Morgen op weg naar Graaff-Reinet.

Bij de foto's:
- linksboven: Bloemfontein, Raadsaal en ruiterstandbeeld van plaatselijke historische bobo met de toepasselijke naam 'de Wet'.
- rechtsboven: Bloemfontein, standbeeld van het archetypische 'boeren gezin': vader kijkt zoals gebruikelijk uit naar naderend onheil, moeders en de kinderen zoeken de oplossing in de bijbel.
- linksonder: ons voertuig voor de 'sundowner drive'
- rechtsonder: 'sundowner' zonder wildlife en zonder zon(sondergang), maar toch leuk

woensdag 7 oktober 2015

Zuid Afrika, part 1

Na een moeizame aansluiting op London Heatrow (waar aansluitingen eigenlijk altijd moeizaam zijn), een lange nacht in een Airbus 380, en een lange rit eerst langs en door Johannesburg en daarna door de Oranje Vrijstaat langs de op heel veel plaatsen opgebroken N1, zijn we aangekomen op onze eerste stek, de Oude Kraal Country Estate, technisch gezien in de buurt van Bloemfontein maar eigenlijk gewoon in the middle of nowhere.

Dit is echt een heerlijke plek om een beetje op krachten te komen. Én om te zien of er veel veranderd is, want twaalf jaar geleden waren we hier ook al eens. Nog sterker zelfs, we hebben de zelfde kamer gekregen als toen.

Er zijn in de loop der jaren wel wat gebouwen bij gekomen (o.a. voor bruiloftsfeesten van niet-minimalistische snit), maar de sfeer is nog net zo goed. De verschillende lounges en de afternoon tea zijn ook nog geheel in stijl, dus dat belooft wat voor het avondmaal.

Bij de foto's:
- gravel road naar De Oude Kraal
- Loes in de 'buiten-lounge'
- Ons eerste 'wild life' (struis)

zaterdag 3 oktober 2015

Het Plan

Dit is het plan (maar dan in een week of 3, en niet in 21 uur en 55 minuten, zoals Google Maps hier aangeeft).