Het Louvre Lens is een modernistisch aluminium bouwwerk op het terrein van een oude mijn (al is daar niets meer van te zien). De grootste ruimte, die je gerust een hangar kunt noemen, biedt een overzicht van alle kunst van prehistorische afgodsbeelden totaan (grofweg) het impressionisme. Dat is allemaal niet zo verrassend dus, maar wel mooi uitgestald met topstukken uit de collectie van het Louvre Parijs (nou ja, niet de Mona Lisa), en één hangar is een stuk beter te behappen dan de krankzinnige afmetingen van het 'echte' Louvre in Parijs. Leuk bezoekje dus.
In Lille hebben we een hotel in het centrum uitgezocht, dat vrijwel onbereikbaar blijkt te zijn. Niet alleen is de meest relevante snelweg naar Lille afgesloten (we rijden een half uur heen en weer opzoek naar de 'deviation'), maar in de buurt van het hotel zijn er ook héél véél straten en kruispunten dicht. De VW-routeplanner aan boord van de auto laat het (zoals wel vaker) al heel snel afweten, maar ook juffrouw Google komt er na een tijdje niet meer uit en verwijst ons hardnekkig naar een strak gebarricadeerde doorgang. Zo zijn we van Lens naar Lille ruim twee uur onderweg (in plaats van 35 minuten). Maar eenmaal gearriveerd is al dit leed snel vergeten, want het hotel ligt (verder) prima en het centrum van Lille is een zeer aangename plek om te voet te verkennen.
Op dag twee bezoeken we het Palais des Beaux Arts, een neoclassicistische suikertaart met een mooie collectie, en de Citadelle. Daar tussendoor verkennen we de nauwe straatjes en mooie pleinen van de stad.
Op dag drie hebben we toch weer de auto nodig, want sommige leuke dingen liggen nogal verspreid in de omgeving. Eerst trekken we naar het LaM (Lille Métropole Musée d'art moderne, d'art contemporain et d'art brut) voor een portie Picasso en andere usual (maar soms ook unusual) suspects van de 20e eeuwse kunst. En daarna door naar de Villa Cavrois, een Dudok-achtig woonhuis van enorme allure en afmetingen, in de dertiger jaren neergezet in opdracht van de baas van het mijnbouwbedrijf. Lang heeft hij er niet van kunnen genieten, want het is door de Duitsers geconfisceerd (en uitgewoond), en pas sinds een jaar of 10 weer opgeknapt als museum.
De laatste dag brengen we door in en om Wissant, een kustplaats met een onmiskenbare jaren vijftig-vibe. In de buurt liggen de Cap Gris-Nez en Cap Blanc-Nez, mooie wandelgebieden aan de kust met zicht op de klifffen van Dover aan de overkant. Wissant zelf wordt vooral overspoeld door (jonge) kitesurfers en (oudere) kijkers.
Een paar heerlijke dagen.
Bij de foto's:
- linksboven: Notre-Dame-de-la-Treille, een kathedraal waaraan men pas in 1854 is begonnen
- rechtsboven: Palais des Beaux Arts, een hedendaagse filmversie van middeleeuwse bijbelvoorstellingen, door Andy Guérif
- midden: drie bouwsels uit Lille: de Beffroi van de Chambre de Commerce, de Villa Cavrois, en het voormalige hoofdkantoor van 'la Voix du Nord'
- linksonder: de jaren vijftig zijn nog (lang) niet voorbij in Hotel Bellevue te Wissant
- rechtsonder: het strand van Wissant
