zaterdag 29 december 2012

Curacao, part 6

Ons laatste avondmaal op Curacao werd begeleid door een restaurant-muzikant. Je treft ze hier wel vaker, alleen of met z'n tweeën. De meeste muziek komt uit een elektronisch doosje, daarbij wordt dan live wat getoeterd of getrommeld, en vaak is er ook een bescheiden lichtshow.

Op 1e kerstdag waren we al blootgesteld aan iemand die het licht-romantische repertoire vertolkte op een steel-drum, een instrument dat niet bij uitstek geschikt bleek om lyrische zanglijnen of zwoele saxofoonsolo's te emuleren.

De muzikant van gisteravond daarentegen ging er véél te hard tegenaan met woest gezongen versie's van 'NEW YORK! NEW YORK!' en 'I DID IT MY WAY!'.

Onze tijd hier zit er bijna op. En één ding dat we zeker niet zullen missen: de muggen. Niet eerder hebben we (althans op deze planeet) daadkrachtiger insecten aangetroffen als hier. Als we de slaapkamer uitkomen grijpen we eerst naar de spuitbus en voorzien we de onbedekte delen van ons lichaam (inclusief hoofd) van een beschermend laagje. Dat helpt dan een uur of één. En dat is nogal vreemd op een eiland waar het altijd waait. Wij hebben de indruk dat het op magische wijze vooral om de muggen heen waait.

En verder?

Curacao heeft best mooie natuur (vooral richting noord-westen), verschillende landhuizen die het bezoeken waard zijn en Willemstad is ook heel leuk, vooral de wijken Punda, Otrabanda en Pietermaai. Met een weekje heb je alle interressante zaken wel gezien, en resteert het in alle opzichten (zeker ook visuele) luidruchtige Caribische strandleven.

Bij de foto's:
- boven: de voormalige Shell olie-raffinaderij. Inmiddels in andere handen, maar (minstens) nog net zo vervuilend als voorheen.
- linksonder: Ronald bekijkt de concurrentie (AOW vanaf 60 jaar, maar slechts 350 euro per maand)
- rechtsonder: Loes op de Koningin Emmabrug, met Otrabanda en Koningin Julianabrug op de achtergrond

donderdag 27 december 2012

Curacao, part 5

Het grootste natuurpark van Curacao is Christoffelpark, op de noord-west punt gelegen rondom de Christoffel-berg, die met 375 meter het hoogste punt van het eiland is (het lijkt Nederland wel, was de Vaalserberg niet net zo hoog?).

Gisteren, 2e kerstdag, hebben we het bezocht, d.w.z. doorkruist met de auto en af en toe een uitstapje gemaakt bij de mooiere plekken met uitzicht of bezienswaardigheid. Er zijn ook van die typen die te voet de gehele berg beklimmen maar dan moet je erg vroeg opstaan om de ergste hitte van de dag te vermijden.

De route bestaat uit een smal éénrichtingsverkeer pad dat enorm stijgt en daalt, dus het was hard werken voor onze auto (die niet zo van hard werken houdt maar het rondje door het park toch heeft weten vol te maken). Intussen prachtige vergezichten op de kust links en rechts, en héél véél hagedissen (het struikgewas knispert dat het een aard heeft als je langs loopt).

Bij de ingang van het park ligt Landhuis Savonet, een van de mooiste landhuizen van het eiland. In dit geval prachtig gerestaureerd en stijlvol ingericht, in dit geval nu eens niet met een goedbedoeld exposé over de slavernij maar over de bewoners door de jaren heen.

Nu we naar eigen inzicht wel genoeg culturele & groene punten hebben verzameld, zijn we vanochtend maar eens naar het strand gegaan. En wel naar Blauw Baai (ook wel Blue Bay Village), een 'gated community' (d.w.z. een verzameling huizen, huisjes en appartementen, al dan niet met golfbaan, met een hek er omheen en een slagboom er voor) vlak om de hoek van Julianadorp. Een heerlijk strand, nog vrijwel leeg om een uur of tien, met gelukkig voor witmans (Ronald) ook voldoende schaduw, want anders is het snel bekeken. Een heerlijke dag luieren aan de kust.

Bij de foto's:
- linksboven: flashback 2 the fifties: oud-hollandse wegwijzers (in dit geval naar o.a. 'pannekoek'), volledig onderhoudsvrij.
- rechtsboven: zicht op Landhuis Savonet vanuit Christoffelpark.
- onder: strand bij Blauw Baai.

woensdag 26 december 2012

Curacao, part 4

Kerstochtend, tijd voor een nieuwe wandeling.

Deze keer bij Boka Ascension, een kilometer of 15 naar het Noord-Westen vanaf Julianadorp. Hier voert een mooi pad door het 'krabbenbos' (inderdaad, een bos vol krabben) naar de woeste oost-kust waar je, als je geluk hebt (quod non) schildpadden kunt vinden.

Af en toe werd ons de weg versperd door een grote modderpoel, maar met wat omtrekkende bewegingen zijn we er in geslaagd de kust te bereiken. Mooi, leeg, gebied, veel cactussen en hier en daar uitzicht op Landhuis Ascension.

Daarna door naar Landhuis Dokterstuin voor de lunch, blijkbaar een typisch Kerst-uitje voor de lokale bevolking, want er zaten aardig wat mooi opgedirkte Curacaoenaars (met name de dames) te genieten van een hapje en een drankje. Van de behoorlijk uitgebreide kaart wilden wij graag respectievelijk okra-soep en cactus-soep, maar die kaart bleek hier eerder een intentieverklaring dan een opsomming van leverbare gerechten, dus werd het voor ons beiden geitensoep.Ook niet verkeerd (maar ja, het is geen okra-soep respectievelijk cactus-soep).

Bij de foto's:
- boven: leguaan-aan-huis in Julianadorp
- linksonder: goed nieuws voor degenen die deze eerdere foto van mij nog scherp op het netvlies hebben staan: omdat ik vergeten was een zwembroek mee te nemen, was ik aangewezen op het plaatselijke aanbod, en daarvan was dit exemplaar, hoewel misschien moeilijk voorstelbaar, het meest acceptabel.
- rechtsonder: wandelen tussen de cactussen bij Boka Ascension.

dinsdag 25 december 2012

Curacao, part 3

Vandaag hebben we het zuid-oosten van het eiland verkend.

Dat is landschappelijk aanzienlijk minder interessant dan het noord-westen. Een groot deel is niet te bezoeken, omdat het privé-bezit is van een mensenschuwe familie. En de rest is behoorlijk volgebouwd. Eigenlijk kan je wel zeggen dat de buitenwijken van Willemstad gewoon doorlopen tot aan de kust. In deze streek heb je dan ook échte files (het koste ons zeker een half uur extra om terug te keren naar downtown Willemstad).

Toch is dit gebied erg populair bij rijken, celebreties & Nederlandse package-toeristen. De resorts aan de kust hebben inderdaad mooie strandjes, en zijn verder van alle gemakken voorzien, dus dan hoef je de deur niet uit.

De Caracas-baai is wel een mooi rustig plekje, tenminste, als je geen moeite hebt met een horizon die vervuild wordt door een scheepswrak, een afgedankte ferry-catamaran zo groot als een kathedraal en een tijdelijk hier afgemeerde, nog véél grotere, booreiland-achtige constructie die wel wat weg heeft van de Starship Enterprise, en ongeveer net zo veel herrie maakt.

Even verderop ligt 'Laguna Jan Thiel', het epicentrum van het package-tourisme. Cabana's & lounge-bedden alom, lekker chill muziekje op de achtergrond, cocktail er bij, helemaal klaar.

Na een dus wat stroeve terugtocht, hebben we in Otrabanda het Kura Hulanda Museum bezocht. Smaakvol ingericht, mooie collectie. En ja, we weten het nu wel zeker, slavernij was echt geen pretje...

Inmiddels is het kerst-avond, dus prettige kerst gewenst allemaal.

Bij de foto's:
- links: Big Mama (links) & Ronald (rechts) bij het Kura Hulanda museum. Je komt ze trouwens in het echt nog wel 'bigger' tegen.
- rechts: de Caracasbaai, met de verkommerende 'Seamaster' en links boven het 'Quarantainegebouw', waarvan onze reisgids meldt: 'prachtig gerestaureerd, maar bij gebrek aan bestemming weer vervallen'. Sic Transit Gloria Mundi.

zondag 23 december 2012

Curacao, part 2

Willemstad is een fascinerende mix van verval & revitalisatie. Heel veel historische oud-Hollandse pandjes, maar een groot deel daarvan staat op instorten of is dat stadium zelfs al ruim gepasseerd. En pal daarnaast staat dan een mooi gerestaureerd 'grachtenpand' met een lik verse paarse verf.

De wijk die (tot voor kort) het meest was uitgewoond (door een vrijwel onstuitbare vloed aan cocaine-gerelateerde criminaliteit), is weer tot bloei gebracht door de inspanningen (en het geld) van één man, Jacob Gelt Dekker. Dit deel van Otrabanda is nu een soort omheind boetiek-hotel geworden, niet naar ieders wens maar ontegenzeggelijk erg pitoresk, en vast ook heel prettig om te verblijven. Overigens had Gelt Dekker later zoveel kritiek op de regering dat hij tot persona-non-grata is uitgeroepen. We eindigden de dag in een Indiaas restaurant onder de open (en gelukkig weer droge) hemel.

In de ochtend hebben we flamingoes gespot in de Sint Marie baai bij Sint Willebrordus. Via hele smalle maar langgerekte schiereilandjes kun je een heel eind de baai in, en kom je vlakbij de vogels (tot ze het welletjes vinden natuurlijk en 300 meter verderop gaan zitten). In de buurt liggen landhuis Hermanus (gesloten) en landhuis Jan Kock (geopend, maar het had net zo goed gesloten kunnen zijn, want het is ingericht als 'galerie', met de kleinst denkbare letter 'g'). Gelukkig bleek landhuis Knip vandaag wél geopend. En dat interieur was zeker wel de moeite waard. En de niet te vermijden (plaatselijke) geschiedenis van de slavernij wordt hier nog eens uit de doeken gedaan.

Overigens is het goed te merken dat we hier in de regentijd zitten. Er komen buien voorbij die je in 3 seconden weten te doorweken. En we hebben onze auto, na een wandeling door de stad, ook wel eens aangetroffen middenin een vijver met een doorsnee van een meter of tien. Er zat niets anders op dan al hinkend de kortste route naar het linker portier te nemen (dan bleef de andere voet in ieder geval nog droog).

Bij de foto's:
- boven: een deel van Kura Hulanda, het boetiek-hotel dat de revival van de wijk Otrabanda in gang heeft gezet.
- linksonder: kolibrie op bezoek in ons tuintje.
- rechtsonder: flamingoes en de kerk van Sint Willebrordus.

zaterdag 22 december 2012

Curacao, part 1

Goed, het duurt twee a drie speelfilms in een Jumbo, maar dan heb je de winterse kou & duisternis van Nederland een heel eind achter je gelaten.

Als we aankomen in Curacao is het een graad of dertig en vrijwel onbewolkt. En nadat de formaliteiten op de luchhaven eenmaal achter de rug zijn, duurt het ook niet lang voor we in ons verblijf zijn aangekomen, want Kas Di Ala ligt misschien een kilometer of vijf van het vliegveld, in Julianadorp. Een leuk appartementje, samen met vier anderen gegroepeerd rondom een zwembad(je). En het is er rustig, want veel andere gasten zijn er (nog) niet.

De dag van aankomst doen we het verder rustig aan, want die dag duurt nu al een uur of twintig.

Op vrijdag nemen we de auto naar het Noordwesten. De route is niet lastig te vinden, want er is eigenlijk maar een weg die die kant op gaat. Links & rechts af & toe mooie landhuizen in verschillende stadia van verval en met opvallende kleuren.

Onze eerste stop is het Shete Boka National Park, een stukje van de ruige noordwest kust, met mooie rotsformaties die ontstaan zijn door eeuwen van beukende branding. De wind waait hier altijd sterk en altijd vanuit de zelfde hoek, dus zijn de golven hier behoorlijk hoog. Mooie wandelingen, en prima terrein om eens goed te verbranden (blijkt later).

Daarna via Westpunt (inderdaad de meest westelijke, maar ook de meest noordelijke plaats van Curacao) door naar Landhuis Knip, één van de mooiere exemplaren die je kunt bezoeken. Dat wil zeggen: 'zou moeten kunnen bezoeken', want alles zit op slot alsof dat al langere tijd het geval is. Nu ja, van buiten is het ook mooi.

Net als het nabijgelegen strand 'de kleine knip', dat met de kleur van het zand en van het water aan alle juiste cliches beantwoordt. Hier gaan we terug komen met zwembroek & handdoek.

Bij de foto's:
- boven: Ronald heeft het mooiste bankje weten te bemachtigen in Shete Boka National Park.
- linksonder: de Koningin Emmabrug in Willemstad gaat net open
- rechtsonder: Landhuis Knip, met één ontsierende auto op de foto (namelijk die van ons).