donderdag 8 mei 2014

Namibie, dag 18 & 19 (Waterberg Wilderness)

Ons laatste verblijf in Namibie heet 'The Waterberg Wilderness Lodge', en ze doet haar naam eer aan, want bij de rit er naar toe hebben we onze tweede lekke band opgelopen. Terwijl we toch niet sneller dan een kilometer of 20 gingen over het slechte wegdek.

De Waterberg is een tafelberg die een paar honderd meter uitsteekt boven de Kalahari Savanne, en de lodge is gelegen in een vallei die aan drie kanten wordt omgeven door die berg. Na al ons rondrijden in en om Etosha is het prettig dat je hier prima kunt wandelen, met of zonder gids. Vanochtend maakten we een wandeling naar boven (stevige klimpartij) min of meer verplicht met gids want bovenop leven allerlei dieren waar hij ons dan tegen zou moeten beschermen. Althans hij kent de do's en dont's in geval van een confrontatie. Lucas, een wat zwijgzame onduidelijk engels sprekende gids met kiespijn, hield het voornamelijk bij het aanwijzen van pootadrukken en uitwerpselen. De dieren zelf, waaronder giraffen, buffels, rhino's, hebben we niet gezien. Wel hoor je hier dag en nacht de bavianen. Gelukkig vluchten ze meteen weg als je in hun buurt komt.

We zijn nu in spannende afwachting van meneer Avis, die ons, zoals telefonisch is beloofd, een nieuwe reserveband komt brengen (ook al kost dat een paar tientjes). Want ja, op deze wegen rondrijden zonder reserveband zou je een soort 'Namibische Roulette' kunnen noemen. Want als er weer een gaat, en je hebt geen mobiel bereik, en er is (de eerste paar uur) geen ander verkeer, dan heb je een lange dag (of erger).

Kleine update: de band is afgeleverd, zonder velg. En hoewel het personeel van de lodge in eerste instantie beweerde dat zij die nieuwe band wel op de velg zouden kunnen plaatsen, bleek dat de volgende ochtend toch niet het geval. We zijn dus vertrokken zonder werkend reservewiel, maar wél met een onbruikbare extra nieuwe band op de achterbank. Tsja.... Gelukkig hebben we nu (zo'n 70 kilometer voor Windhoek) de slechte wegen wel achter de rug.

Wat ons tot het slotwoord leidt: Namibie, een prachtig land om te bezoeken maar wel in een terreinwagen met onverwoestbare banden.

Bij de foto's:
- boven: zicht vanaf de Waterberg op de Kalahari Savanne. 800 kilometer van dit en je bent in Botswana.
- links onder: van dit soort wegen wordt onze Hyundai nerveus.
- rechts onder: Loes aan de voet van de Waterberg, met haar favoriete boom

maandag 5 mei 2014

Namibie, dag 16 & 17 (nogmaals Etosha National Park)

Gisteren de hele dag en vanochtend hebben we dan zelf door Etosha National Park rondgereden. Dat lijkt misschien lang, maar het park is meer dan 250 kilometer breed. Een groot deel daarvan hebben we doorkruisd op weg naar ons huidige verblijf. De maximum snelheid ligt laag, en je wilt ook echt niet sneller met dit soort wegen (behalve als je een onverwoestbare terreinwagen hebt, quod non). Onderweg kom je heel wat waterholes tegen, en vaak is daar wat te zien. Vooral die bij Okaukuejo is 'beroemd' (in bepaalde kringen). Deze keer was er een grote trek gaande van honderden zebra's & wildebeest: inkomende stroom van rechts, even spartelen en drinken, uitgaande stroom links achter.

Een andere mooi plek was 'klein Namutoni', waar minstens 30 giraffen doende waren met een lijzige maandagochtend, aan alle kanten om onze auto: op een gunstige plek en dan de motor uit, vervolgens de raampjes open en genieten van alleen het geluid van de dieren.

Bij Namutoni ligt een fort dat nog door de Duitsers is gebouwd, rond 1900. De naam betekent 'grote geslachtsdelen', een misverstand dat is ontstaan omdat de plaatselijke arbeiders aan een (iets te) grondig lichamelijk onderzoek werden onderworpen vóór ze mochten meebouwen. Een behoorlijk foute plaquette herinnert aan de 'heldhaftige daden' van 7 Duitse soldaten die (iets na 1900) het fort hebben weten te verdedigen tegen een aanval van 500 man.

We slapen hier in een tent, maar dat wekt ten onrechte de indruk van een gebrek aan luxe. Want dit is een echte safari-tent, muren van canvas en ramen van gaas, een lekker bed omgeven door een bijna kamervullende klamboe, douche & toilet met stromend water en uitzicht op de bush, etcetera. Veel natuurgeluiden en de frisse (het kan behoorlijk afkoelen) lucht in de avond, nacht & ochtend. Zou niet misstaan in een glossy designblad. En tientallen soorten vogels (vooral te horen, vooral vroeg).

Bij de foto's:
- links boven: struisvogels & impala's in Lake Etosha (nu kurkdroog, en zelfs in goede doen maar een paar centimeter diep)
- links midden: spitsuur bij Okaukuejo
- links onder: overstekend 'wild'
- rechts boven: een van de vele giraffen bij Klein Namutoni
- rechts onder: de taken van de bijrijder vallen niet altijd mee.

zaterdag 3 mei 2014

Namibie, dag 14 & 15 (Etosha National Park)

Vandaag hebben we onze eerste game drive door Etosha National Park gemaakt. Onder begeleiding van een nogal zwijgzame gids, in een open bus (en daardoor last van opwaaiend stof) en over wegen die ook voor onze eigen auto wel begaanbaar bleken. Dus gaan we het morgen nog eens overdoen, maar dan zelfstandig.

Er waren heel veel beesten te zien. Onder andere bij de Okaukuejo Waterhole, waar een slapende toerist enkele jaren geleden nog werd verrast door twee leeuwen die zich niet al te veel aantrokken van de (toenmalige) omheining en met deze 'snack' aan de haal gingen, Vandaag geen leeuwen nij deze waterhole maar wel elders in het park.

Etosha (witte plaats) is in zeker zin een succesverhaal van natuurbehoud, want het park, dat groter is dan half nederland, zit propvol dieren, die er vrij goed zijn beschermd. Maar aan de andere kant, de grote trek van wildebeest & zebra (rondreizend met de seizoenen door Angola & Namibie), die hier eeuwen plaats vond, is door menselijk ingrijpen onmogelijk gemaakt, en om de daaruit voortvloeiende problemen op te lossen heeft men hier & daar waterholes aangelegd, die in den beginne een haard van ziektekiemen bleken, waardoor men óók weer moest ingrijpen (met chemicalien). Kortom: helemaal natuurlijk is de situatie dus niet meer. Maar een dierentuin kun je het toch ook echt niet noemen, want daarvoor is het veel te groot en is het eco-systeem te complex.

Wij hebben in ieder geval al vast behoorlijk wat gezien, en hopen morgen, als we (langzaam) door het park naar onze volgende bestemming aan de oostkant reizen, nog meer te spotten.

donderdag 1 mei 2014

Namibie, dag 12 & 13 (Skeleton Coast)

Na Swakopmund verlaten we weer de kust, op weg naar Damaraland. Maar voor het zover is rijden we nog een stukje langs de 'Skeleton Coast', inmiddels een nationaal park dat zowat doorloopt tot aan Angola in het Noorden. Ze heeft haar naam gekregen omdat hier honderden scheepswrakken langs de kust liggen. Zelfs al houdt een schip afstand tot de kust, als ze eenmaal ten prooi valt aan de gebruikelijke sterke westelijke wind en stroming is er geen houden meer aan en spoelt ze aan als een walvis op het droge. De zeemist die hier meestal in de ochtend heerst, maakt het deprimerende plaatje compleet.

Een eind verderop (ook langs de Skeleton Coast) ligt Cape Cross, waar tot 250.000 Kaapse pelsrobben (te) dicht op elkaar leven, de grootste verzameling van deze dieren op de planeet. Waarom precies hier, en waarom niet ietsje verder uit elkaar, is een raadsel, want de kust is hier net zo onherbergzaam als elders in de buurt. Fascinerend om te zien, horen & ruiken. Iets minder fascinered is, dat het gebied op vrijdag gesloten is omdat er dan 'geoogst' wordt (wat dat precies betekent mag je zelf verzinnen).

Toen hadden we er al 180 kilomter aan relatief goede kustweg op zitten, maar nog 230 kilometer gravel (en, halelujah, 30 kilometer asfalt) te gaan voor we aankwamen in de Damara Mopane Lodge. Onze vullingen houden nog net, maar we hebben besloten om het vandaag maar eens rustig aan te doen: bush-wandeling in de buurt, luieren, zwemmen (nou ja, bijna, het water bleek steenkoud). Morgen door naar Etosha National Park.

Bij de foto's:
- boven links: Skeleton Coast
- boven rechts: Cape Cross
- onder links: Cape Cross
- onder rechts: Heel veel 'winkeltjes' met zout-kristallen langs de kustweg