zondag 28 januari 2024

Zuid Afrika, part 10 (final)

Ons laatste verblijf ligt in Stellenbosch. Het duurde even om er te komen, want de touristische omweg die we hadden gepland via Sir Lowry's Pass en Franschhoek Pass bleek afgesloten wegens herstelwerkzaamheden, en daar kwamen we pas achter toen we de hekken op de weg zagen en Stellenbosch al bijna konden ruiken. Omdat er niet zoveel wegen zijn, moesten we 70 kilometer retour (over een route die ook al in onderhoud was en waar je dus niet zo snel kon (heen en terug)). Nou ja, Sir Lowry's Pass is mooi, en die hebben we dus kort na elkaar twee keer gedaan.

In Stellenbosch hebben we, na een mooie wandeling langs de 'Eerste Rivier', (wederom) het hardstikke leuke Rupert Museum bezocht, met veel beeldhouwwerk én veel schilderijen van Pierneef (Loes is fan). Om de hoek ligt Ya-Ya Coffee, wat we met een beetje goed wil al bijna onze stamkroeg hier kunnen noemen. Gezellig druk, maar, zoals dat hier gaat, alle gasten zijn blank en al het personeel is zwart. Blijft ongemakkelijk (voor ons, verder lijkt iedereen het normaal te vinden).

Vandaag hebben we een ferme wandeling gemaakt op de Coetzenberg Mountain Trails (onderdeel van de Hottentots-Holland Mountain Area). Mooie uitzichten over de stad en over de omringende bergketens. En ook in de stad zelf is het leuk wandelen (vooral in Dorp Street & Church Street).

Morgen zwerven we nog wat rond in de buurt van Stellenbosch en Kaapstad, en aan het einde van de middag wordt het tijd om naar het vliegveld te gaan, voor onze nachtvlucht terug naar huis. Dus dit is de laatste post, en 'moeten' we een conclusie trekken: het was een heerlijke reis, met nieuwe ervaringen in de Karoo maar ook veel bekende mooie plekken aan begin en einde.

Bij de foto's:
- linksboven: Bavianen bij de Sir Lowry's Pass. Voorzichtig uitstappen dus (en niet met voedsel)
- rechtsboven: Cricket onder de rook van de Jonkersberg (Stellenbosch)
- linksmidden: Dorp Street, Stellenbosch
- rechtsmidden: Beeldhouwwerk in de Rupert Museum
- linksonder: Schilderijen van Pierneef in de Rupert Museum
- middenonder: Loes verdwaalt in de touristische spullen
- rechtsonder: versleten sportschoenen van Mandela, mét certificaat van echtheid, door een sneakershop tentoongesteld onder het motto 'the long walk to freedom'. 'S nachts gaan ze in de kluis, hebben we geconstateerd.

vrijdag 26 januari 2024

Zuid Afrika, part 9

Onze paar dagen Kaapstad zitten er op, en aangezien ons guesthouse een langdurige WIFI-storing had (en misschien nog steeds heeft), hebben we daar nog niets over laten horen. Maartens Guesthouse ligt in Sea Point, een leuke (en veilige, moet je er tegenwoordig weer bij zeggen) wijk met veel restaurants en een promenade die altijd gezellig druk is. Wel een flinke klim na het avondeten, want het pand ligt aan de voet van Signal Hill / Lion's Head, dus flink boven zeeniveau.

Toen we aankwamen vanuit Tulbagh stond er een enorm sterke wind, en was een wandelingetje langs de promenade meer dan genoeg om uit te waaien en jezelf af te matten. Maar de dagen daarna werd het rustiger. Eergisteren hebben we de lange tocht gemaakt naar het nationale park op het uiterste zuidpuntje van het continent (Kaap de Goede Hoop & Cape Point). Iedereen beklimt de heuvel met de 'oude' (grote) vuurtoren, dus daar was het goed druk. Maar de route eromheen die naar de verder naar het zuiden gelegen 'nieuwe' vuurtoren leidt, was zo goed als verlaten (op een atletisch ogend duo na dat al rennend met selfiestick voorbij kwam). Een prachtige tocht, ondanks de felle wind (die hier op het uiterste puntje van het continent altijd wel sterk is).

Op de terugweg was Kalk Bay een leuke stop (volgens onze host Maarten 'het Ubud van Zuid Afrika', voor wie dat wat zegt). Ik heb er zelfs een shirt gekocht (omdat ik niet voldoende schone spullen meer over had). Ook altijd leuk: Signal Hill, voor de uitzichten over de verschillende delen van Kaapstad (Bokaap, Central, Waterfront, Tafelberg, Lion's Head, Sea Point, Green Point) en de gestage stroom aan paragliders die hiervandaan vertrekt als het weer het toelaat.

Bij de foto's:
- linksboven: Kaap de Goede Hoop, het Waterloo van elke haarcoupe
- rechtsboven: Dias Point (Cape Point), eindpunt van onze wandeling
- linksonder: Het huistheater van Pieter-Dirk Uys, zuid afrikaanse theatermaker die ook in Nederland wel (een beetje) bekend is geweest, met zijn/haar alter ego 'Evita Bezuidenhout'. Het pand ligt in Darling (waar hij woont en wij langskwamen op weg naar Kaapstad). Het is een verbouwd treinstation en het heet nu 'Evita Se Perron'.
- rechtsonder: de megamiljoenenpanden aan Ocean View Drive in Sea Point / Fresnaye.

zondag 21 januari 2024

Zuid Afrika, part 8

Tulbagh wordt omgeven door een soort hoefijzer van hoge bergen, er is dan ook maar één toegangsweg tot het dorp. In 1969 is vrijwel alles hier in puin gelegd door een grote aardbeving (met gelukkig een gering aantal doden). Echter, alle fraaie huizen aan Church Street zijn in volle glorie herbouwd, en die straat ziet er dan ook fantastisch uit.

Gisteren hebben we een wandeling gemaakt over het terrein van de Murludi Fruit Farm, die een eindje tegen de hoefijzerberg op ligt. Een mooie wandeling, maar vrij pittig bij een temperatuur van tegen de 40 graden.... Vandaag hebben we het wat rustiger aan gedaan (terwijl ook de temperatuur wat beter te behappen was): een korte wandeling naar de 'Lookout Point' over Tulbagh, en 3 van de 4 musea waartoe ons ene ticket ons toegang verschafte. De 'Earthquake museum' had foto's van élk huis voor én na de aardbeving, en na renovatie (een beetje TMI), de 'Old Church Museum' had oude kerkspullen, en 'The Victorian House Museum' had veel schilderijen van een plaatselijk wereldberoemde kunstenaar.

In de middag hebben we een korte wandeling gemaakt in de omgeving van een lokale waterval (die het in dit seizoen overigens niet doet), en in de straten achter de hoofdstraat (waar niet veel te beleven is en de townships al snel opdoemen). Tulbagh is dus vooral mooi vanwege Church Street, en die hebben we nu een aantal malen op en af gelopen. Morgen naar Kaapstad.

Bij de foto's:
- linksboven: Murludi Fruit Farm
- rechtsboven: Loes heeft een nieuw vriendje bij Daphne's Restaurant (Theo)
- middenlinks: mobieltje delen
- middenrechts: zicht op Tulbagh vanaf de Lookout Point
- linksonder: de achterkant van Tulbagh
- rechtsonder: Old Church Museum

zaterdag 20 januari 2024

Zuid Afrika, part 7

Ook Montagu staat vol mooie Kaapse huizen. Op aanraden van onze gastvrouw hebben we een forse wandeling gemaakt beginnend op 'Piet se Pad' (zou een mooie stop geweest zijn voor het Pieterpad, maar ja). Advies is wel nodig: allerlei wandelingen in de buurt zijn afgesloten omdat enkele maanden geleden, vrij onverwacht, de kalm ogende Kogmanskloofrivier buiten zijn oevers is getreden en forse schade heeft aangericht aan huizen, tuinen, paden, etc. De 'Lovers Walk' die we eerder (natuurlijk) probeerden te doen is daar ook het slachtoffer van geworden. Overigens is het vandaag dan weer kurkdroog en 40 graden (zo'n tien graden meer dan normaal in deze tijd van het jaar), dus ook hier lijkt het klimaat 'stuk'.

De route van Montagu naar Tulbagh loopt via de fraaie Kogmanskloof Mountain Pass, en dan via nogal saaie dorpen als Ashton, Robertson en Worcester. je kunt er wel eindeloos veel wijnhuizen bezoeken, maar ja, hoeveel 'wine tastings' kan een automobilist aan in één ochtend? (antwoord: nul).

De Karoo Desert National Botanical Garden van Worcester leek ons een mooie tussenstop. Ze is gelieëerd aan de Kirstenbosch Gardens van Kaapstad, en díe zijn fenomenaal. Bij de gate volgde echter al snel de eerste domper ('restaurant is closed because of renovation') en de tweede (uit de alom tegenwoordige 'presentielijst' bleek dat wij, om elf uur, de eerste bezoekers van de dag waren). En inderdaad, de tuin zelf was ook dramatisch niet boeiend, dus waren we snel weer vertrokken. Deze gardens zijn binnenkort voorgoed dicht.

Gelukkig werd dit alles een stukje verderop goedgemaakt bij 'Bosjes', een landgoed waar je kunt overnachten, eten, wandelen en trouwen (in de futuristische trouwkapel). Wij kwamen voor
optie 2 & 3, en dat ging heel goed.

Inmiddels zijn we in Tulbagh, een dorp met één fantastisch mooie straat (Church Street), en verder een beetje scruffy. Ook hier in de omgeving kun je mooi wandelen, en dat gaan we doen.

Bij de foto's:
- boven: straatbeeld Montagu
- middenlinks: start van onze wandeling nabij de Kogmanskloof vanaf Piet Se Pad.
- middenrechts: zicht op Montagu tijdens de wandeling.
- linksonder: het terras van onze B&B in Montagu
- daarnaast (2x): de 'wedding chapel' van 'Bosjes'

woensdag 17 januari 2024

Zuid Afrika, part 6

Zoals aangekondigd hebben we bij Oudsthoorn een struisvogelfarm bezocht, maar wel eentje waar je er niet op mag zitten (dat moest van de Lonely Planet). Een beetje vreemde ervaring: het complex bleek geschikt voor de ontvangst van busladingen struisvogelfans tegelijk, maar wij waren de enige twee bezoekers. Dat maakt het des te ongemakkelijker als je niet héééél hard moet lachen om de belegen grapjes van de (verder adequate) gids. De 'knuffelstruis' was ook niet in goeden doen, want het was paartijd maar ze mag (om voor ons onbekende redenen) dit jaar niet paren; het resulterende humeur zorgt ervoor dat knuffelen er voorlopig ook niet inzit. De 'nekmassage' daarentegen ging geheel volgens plan.

Vanaf Oudtshoorn is de Route 62 een mooie weg door de (kleine) Karoo, langs stoffige maar pitoreske nederzettingen als Calitzdorp, Ladismith & Barrydale. We zijn in alledrie uitgestapt om de omgeving te verkennen, en wat opvalt: er staan echt héél veel panden te koop. Naweeën van Corona?

Inmiddels zitten we in Montagu, in een B&B met prachtige tuin en terras. En de plicht roept (korte wandeling naar een door de B&B host aanbevolen restaurant).

Bij de foto's:
- linksboven: 'nekmassage' op Cango Ostrich farm
- rechtsboven: deze struis zag de camera aan voor voedsel. Niet vreemd: struisvogels zien álles aan voor voedsel, het is essentieel voor hun spijsvertering dat ze ook stenen eten bijvoorbeeld. Kijk, dat leer je dan allemaal op zo'n tour.
- middenlinks: een 'verenpaleis' in Oudtshoorn (uit de tijd dat struisvogelbaronnen goud verdienden met struisvogelveren, 19e eeuw tot aan 1914).
- middenrechts: een onverwachte sjoel (synagoge) in het museum van Oudtshoorn
- linksonder: Er worden in Oudtshoorn ook best veel struisplumeaus aangeboden (of ze ook verkocht worden is onbekend). Overigens: als de veren geverfd zijn (zoals bij al deze exemplaren) werken ze niet meer als plumeau (kijk: alweer die leerzame tour)
- rechtsonder: Loes bij de 'Ibisboom' van Montagu (waar je maar beter niet bij in de buurt kunt wonen, vanwege de stank)

maandag 15 januari 2024

Zuid Afrika, part 5

De Karoo is echt heel leeg. Vertrekkend vanaf Cradock is het eerste wat je na 60 kilometer tegenkomt Aberdeen (tenminste, als je niet met je ogen knippert), en dan volgt 110 kilometer aan 'Groot Niets' totaan Willowmore (ook al geen wereldstad). Je waant je bijna in Namibië (hoewel, daar zijn de afstanden nog veel groter, en de wegen niet geasfalteerd).

Ergens halverwege vonden we 'Oppi-Vlak Padstal'. Een Padstal is een soort zuidafrikaans informeel wegrestaurant. In dit geval was er ook van alles te koop (speelgoed, servies, snoepgoed) en te zien (ezels, vogels in soorten en maten, autowrakken en 'outsider-art' (d.w.z. kunst gemaakt door mensen die er geen verstand van hebben)). Maar na al die leegte (en 100 kilometer zonder één bocht) sla je vanzelf af, en wordt zelfs de derderangs koffie genietbaar.

Nu zitten we in Oudtshoorn, 'struisvogelhoofdstad van de wereld'. De mooiere huizen hier zijn inderdaad gebouwd met struisvogelgeld, toen de veren en eieren zeer geliefd en exclusief waren (19e eeuw). Nog steeds zijn er veel struisvogelfarms in de buurt, en morgen gaan we er, bij wijze van 'fout uitje', één bezoeken.   

Vandaag hebben we de niet-geasfalteerde Swartbergpas naar Prince Albert genomen. De gravelroad omhoog (tot 1500 meter) was nog wel te doen, maar de afdaling werd hoe langer hoe moeizamer (voor onze towncar). Nou ja, met 20 in het uur uiteindelijk tooh in Prince Albert aangekomen. De route was zeer de moeite waard, en het plaatsje ook.

Voor de terugweg deden we een (veel) langere maar geasfalteerde route over de Meiringspoort Pass, waar we ook nog een korte trip naar een waterval hebben ondernomen. Na een korte pauze in 'De Rust' (mooie plaatsnaam weer) kwamen we na een lange tocht weer aan in Oudtshoorn.

Bij de foto's:
- linsboven: straatbeeld uit Graaff-Reinet
- rechtsboven: de vogelverschrikker die aangeeft dat je 'Oppi-Vlak Padstal' hebt bereikt
- daaronder: de Swartbergpas
- linksdaaronder: nerrd met hobby (drone)
- rechtsdaarvan: mooie begroeing op de Swartberg
- linksonder/middenonder: Prince Albert heeft bepaald een art deco vibe.
- rechtsonder: bij de Meiringspoort waterval: 'Beam Me Up, Scotty!' (niet gelukt)

Zuid Afrika, part 4

De Swartbergpas van Oudtshoorn naar Prince Albert

 

zaterdag 13 januari 2024

Zuid Afrika, part 3

Vlak buiten Cradock ligt het Mountain Zebra National Park, dus daar zijn we gisterochtend, na vertrek uit ons authentieke tuishuisje, eerst naar toegegaan. Rondom de Main Camp kun je wandelen (we gingen voor een korte route) maar in de rest van het park kun je toch echt beter in je auto blijven, want er zijn ook leeuwen en cheetahs, ook al krijgt bijna niemand die ooit te zien. Wat we wel te zien kregen: bokken in soorten en maten, struisvogels, impala's, zebra's, stokstaartjes en veel vogels die wij als amateur niet kunnen thuisbrengen.    

In het park bleef het gelukkig (vrijwel) droog, maar onderweg naar Graaff-Reinet ging het toch weer flink te keer. Eenmaal daar aangekomen, was het weer droog en konden we dit mooie dorp (stad?) te voet gaan verkennen. Vrijwel nergens is er zo'n grote concentratie aan Kaapse huizen en huisjes bewaard gebleven als juist hier. Ze liggen mooi gedrapeerd rondom de 'grote moederkerk', aan brede en lege straten vol bloeiende flame trees en dergelijke.

Vanochtend hebben we de nabijgelegen 'Valley of Desolation' bezocht. Zoals The Rough Guide (ongeveer) stelt: 'a B-movie title for an A-movie experience'. En inderdaad, de roodbruine rotsformaties die als wolkenkrabbers de hemel inprikken zijn heel erg fraai.

Bij de foto's:
- boven (en links daaronder): wildlife in de Mountain Zebra National Park
- daarnast: dramatische bui in aantocht op de weg naar Graaff
- linksonder: een van de mooiere huizen van Graaff, het 'Reinet-museum'. Over de inventaris zwijgen wij liefdevol.
- rechtsonder: Uitzicht op de 'Valley of Desolation'
- helemaal onder: panoramisch uitzicht op Graaff vanaf de Toposcope Viewpoint.
 

donderdag 11 januari 2024

Zuid Afrika, part 2

We zijn in Cradock, een leuk maar rafelig dorp aan de rand van de Karoo. Toch nog een uurtje of vier verwijderd van onze laatste verblijfplaats, deels over de op den duur nogal saaie N1, maar deels ook door een prachtig glooiend landschap over smallere wegen, waar je ondanks de rijkelijk aanwezige potholes en rafelbermen ook nog steeds 120 mag rijden, maar dat halen wij niet. Bovendien, grote stukken weg zijn vanwege 'onderhoud' (of in elk geval dan toch de intentie daartoe) 1-richtingsverkeer, vaak kilomters lang, en dus is het soms (erg) lang wachten bij een wegafzetting met verkeersregelaars met walki-talkies en een stop-bord.

Grootste troef van Cradock: een hele straat met pitoreske huisjes uit de 19e eeuw is nét op tijd van de sloperskogel gered en omgebouwd tot 'gedistribueerd hotel'. Elke groep gasten heeft een heel huisje tot haar beschikking, in ons geval is dat de Lion's House met van alles veel te veel (eindeloos veel spulletjes, en je kunt er ook gerust met z'n zessen terecht). Op het historische fornuis in de historische keuken staat een historische gietijzeren pan waarvan Loes de deksel niet krijgt opgetild (dat lukt mij nog nét) en waar zo een heel lam in zou kunnen. Echter, wij gaan uit eten in het schuin tegenovergelegen Victoria Hotel (in al zijn charme ook niet echt een toonbeeld van moderniteit).

Vandaag hebben we wat rondgezworven over de brede en veelal lege straten van Cradock, met soms prachtige huizen. Morgen de natuur in, naar het Mountain Zebra National Park.   

Bij de foto's:
- boven: wildlife op het terrein van de Oude Kraal Estate bij Bloem
- daaronder: lege kruising onderweg in Hofmyer
- midden: slecht weer onderweg tussen Hofmyer en Cradock
- daaronder: de 'tuishuise' in Mark Street, Cradock
- linksonder: Cradock by night
- rechtsonder: Het geloof speelt hier op de vreemdste plaatsen op: 'In Him Is Life Carwash'

dinsdag 9 januari 2024

Zuid Afrika, part 1

Zuid Afrika, prachtig land maar wel een beetje ver weg. Zeker als er bij aankomst op Johannesburg Airport geen werkzame slurf beschikbaar blijkt te zijn. We hadden nog niet eerder meegemaakt dat we een half uurtje moesten rondrijden (in een vliegtuig heet dat geloof ik 'taxiën') voor we ergens konden uitstappen.

Maar nu, eenmaal gearriveerd in de 'Oude Kraal Country Estate', net onder Bloemfontein, is de vliegreis snel vergeten. We zijn hier al eerder geweest (in 2002 en 2015) en het is nog steeds een prachtig complex, al is er weer het een en ander bijgebouwd. We dachten eerst een (voor ons) nieuwe kamer te hebben, maar het bleek bij nader inzien (d.w.z. na diepgravende analyse van oude vakantiefoto's, waarop dezelfde schoorsteenmantel, hetzelfde schilderij en hetzelfde hemelbed bleken voor te komen) de kamer die we al eerder hebben gehad, maar dan wel uitgebouwd naar achteren (grotere badkamer) en voren (grote 'sere' met kitchenette). Een heel mooi plekje, met een prachtige tuin en een 'main house' dat tot de nok toe gevuld is met pitoreske oude spullen (die het meestal niet meer doen).

De tocht vanaf Joburg was zo'n 500 kilometer, waarvan een deel in dramatische regen- en onweersbuien. Het is niet koud, maar het weer is (ook hier) van slag.

Vandaag hebben we grotendeels doorgebracht in Bloemfontein. Het Oliewenhuis is een prachtig museum in oud Kaapse stijl, met een goedbedoeld allegaartje (een positivo zou het 'eclectisch' kunnen noemen) van kunstwerken. Daaromheen een mooie beeldentuin (d.w.z. een mooie tuin met matige beelden). Ondanks deze medium-kritsche kanttekeningen een hele leuke plek om te bezoeken.

Bloemfontein centrum is een ander verhaal. We hadden onze auto geparkeerd bij een populair winkelcentrum ("The Waterfront'). Goed toegankelijk vanuit de diverse parkeergarages, maar vrijwel onmogelijk om te voet te verlaten, want dat doet hier blijkbaar niemand. We hadden uiteindelijk hulp nodig van een bewaker: 'hier twee (niet werkende) roltrappen op, dan daar twee (niet werkende) roltrappen af, en dan bent u er'.

Als je door het centrum van Bloem wandelt, begrijp je wel waarom iedereen (die het zich kan perrmiteren) in het winkelcentrum wil blijven. De straten zijn sjofel, de meeste gebouwen ook (winnaar: de 25 treurige verdiepingen tellende Fidel Castro Building'). Hier en daar staat wel een (beetje) oude kerk of 'raadsaal', maar ze redden het niet echt in de strijd met arm(oedig)e straathandelaren, grote bergen afval en zwerfvuil, lekkende rioleringen, etc. Leerzaam, maar niet zo leuk. Overigens was terug in het winkelcentrum ook niet alles pluis: de Woolworth heeft een half assortiment aan levensmiddelen, omdat ze door de voortdurende stroomstoringen ('load shedding') geen verse spullen meer kunnen aanvoeren. Toen we met onze fles water en koekjes bij de kassa stonden, was het helemaal afgelopen: geen stroom meer, geen werkend noodagregaat, geen kassas, en verlichting via je mobieltje.

In de middag, na ook vandaag weer heftige onweersbuien, hebben we een mooie wandeling gemaakt over het gebied van de estate: veel vogels, schapen, maar ook impala"s en gemsbokken (of iets in die geest). Díe foto's komen nog.

Bij de foto's:
- linksboven: tussen Joburg en Bloemfontein: koffie in Winburg (net onder Parys (het blijft leuk, die plaatsnamen)) met 'Emma' (nieuwsgierige hond).
- rechtboven: een van de vele terrassen van de 'Oude Kraal Country Estate'
- midden: het Oliewenhuis + tuin + mozaiekbank
- linksonder: Fidel houdt trouw de wacht voor zijn eigen building in Bloem
- rechtsonder: Bloemfontein Market

donderdag 2 november 2023

Gran Canaria, part 3

We wandelen elke dag een stuk, meestal op een half uurtje rijden, maar inspannend blijft het wel. Zoals de tocht naar de Tauro, die in onze wandelgids 'een probleemloze en eenvoudige tocht over brede koningspaden' wordt genoemd, maar in de praktijk toch echt enorm zwaar (en onduidelijk) is. Ik was helemaal van plan daar van alles over te zeggen in deze blog tot ik er achter kwam dat ik dat al in december 2015 heb gedaan, toen we ook op Gran Canaria waren, dezelfde wandeling hebben gemaakt, en dezelfde ervaring hebben opgedaan. Misschien voor een eventuele volgende keer toch maar eens een geactualiseerde wandelgids meenemen...

Ondanks dit kleine leed, het is hier heerlijk door de natuur struinen. En dat terwijl in Nederland codes in alle kleuren van de regenboog worden afgegeven voor zwaar weer. Dat wordt even wennen bij aankomst. Voorlopig hebben we echter nog een laatste middag bij het zwembad.

Bij de foto's:
- linksboven: de kust bij El Pajar, pitoresk gelegen naast een cementfabriek
- rechtsboven: op weg naar de top van de Tauro, met zicht richting Tenerife
- linksmidden: de 'embalse de Ayagaures'
- rechtsmidden: de nauwelijks voor vortuigen begaanbare GC-602 van Ayagaures naar Arteara
- linksonder: Aguimes
- rechtsonder: de Barranco de Guayadeque
 

zondag 29 oktober 2023

Gran Canaria, part 2

Het weer blijft heerlijk. Gisteren hebben we Telde en Cuatro Puertas bezocht. Telde is de tweede stad van het eiland, met een mooi historisch centrum en een festival 'ter ere van het verzetten van de klok' in volle gang (veel kinderspelletjes en veel luidruchtige maar nauwelijks bekwame trommelaars). Cuatro Puertas is een fraai gelegen historische lokatie daterend van vóór de Spaanse periode, een soort Canarisch Stonehenge zogezegd. En zoals dat hoort, weet men niet precies wie het heeft gebouwd, of waarom, of wanneer. Maar wel een mooie plek.

Vandaag hebben we wederom een lange strandwandeling gemaakt, ditmaal 'linksaf', over de volle lengte van Playa del Ingles (and beyond). Interessant, ook vanuit een antropologische invalshoek, als je bekijkt wat er allemaal voorbij stiefelt en/of op het strand ligt. Verder was dit voor ons een nogal luie dag. Morgen weer de bergen in.

Bij de foto's:
- linksboven: de route naar het noorden vanuit Maspalomas.
- rechtsboven: Telde, historisch 'ezel opstap plaats'
- linksonder: Telde, de 'arbol bonito' in de barrio San Francisco
- rechtsonder: zicht vanaf de hoge boulevard op Playa del Ingles