Namibie, part 8

Vanuit Swakopmund hebben we ons door Californische Jay laten rondrijden door het Dorob National Park, in en om de bedding van de Swakopmund rivier, op zoek naar een plant. Te weten de Welwitschia, die 2.500 jaar oud kan worden en die (in al die tijd) slechts 2 bladeren heeft. Een trage groeier dus, maar wel een volhouder. Na een lange hobbelige rit door een soort van maanlandschap waar geologen ontzettend enthousiast van schijnen te worden, kwamen we inderdaad uit bij, laten we zeggen, 'Welwitschia Avenue', een zandpad met enkele tientallen van die planten bij elkaar. Waarom dáár een clustertje, en verder in de wijde omtrek helemaal nergens, de wetenschap staat voor raadsels. Wél vrij zeker is dat Sir David Attenborough hier ook heeft gestaan (al ontbreekt de plaquette).

Na nog een genoeglijke middag in Swakopmund zijn we nu doorgereden naar Cape Cross, 140 kilometer naar het noorden langs de 'Skeleton Coast' (vanwege de vele schepen die hier zijn vergaan). Één pitoresk wrak hebben we gezien, volledig overgenomen door vogels, de overige wrakken liggen wat verder naar het noorden.

Cape Cross bestaat uit een kolonie van Kaapse pelsrobben en een lodge, gelukkig met een beetje ruimte ertussen, want wij zitten in die lodge en zo'n kolonie stinkt héél erg. Wel een mooi gezicht natuurlijk, al die beesten bij elkaar. En ook een boel herrie trouwens.

Vanuit de lodge zien we af en toe een (beetje) verdwaalde pelsrob op het strand, met daar achter slierten van trekvogels (aalscholvers?) die allemaal naar het zuiden vliegen.

Morgen nog een lange rit (wel over asfalt) naar Okahandja, waar niet veel te beleven is, en overmorgen naar het vliegveld. Dus wellicht is dit onze laatste post.

Bij de foto's:
- linksboven: 'Welwitschia Avenue' in Dorob National Park
- rechtsboven: twee Welwitschia's
- linksonder: de brede en lege straten van Swakopmund
- rechtsonder: Cape Cross, voormalige picknickplaats voor Homo Sapiens

Namibie, part 7

De slechtste wegen liggen nu wel achter ons, want we zijn inmiddels in Swakopmund aangekomen. Dat is een geliefd overwinteringsoord voor Duitsers op leeftijd, want er zijn uit de koloniale tijd genoeg zaken overgebleven om je thuis te voelen (als je een Duitser bent, voor anderen is het vooral vreemd om ineens voor kaufhaus Woermann te staan).

Onze laatste dag in de Desert Homestead hebben we vooral geluierd bij en in het zwembad, en een korte bergwandeling in de omgeving gemaakt. We mochten toch ook wel een beetje uitslapen, nadat we de vorige dag om 4.30 uur waren opgestaan voor onze trip naar Dead Vlei & Sossusvlei. We hadden de gehele lodge zo goed als voor ons alleen, want vrijwel iedereen was vandaag bezig met die lange trip.

Op weg naar Swakopmund kom je langs Solitaire, wereldberoemd in onze extended family, en natuurlijk reden om er weer een stukje appeltaart te eten. Het is niet meer dan een benzinepomp (booming business met banden plakken), een bakkerij, een restaurant en een kleine lodge, omgeven door autowrakken. Maar desondanks is het er gezellig druk, want iederen die langs komt wil wel even uitstappen.

We waren er al achter dat Google nogal optimistisch is in zijn schattingen van reistijden, maar op de rit naar Swakopmund bereikte de mismatch tussen Google-fictie en (onze) realiteit een nieuw hoogtepunt, want we deden er met bijna 8 uur 2 keer zo lang over. Het zal wel komen omdat we proefondervindelijk hebben vastgesteld dat die andere fictie ('als je maar snel genoeg over een slecht wegdek rijdt heb je er veel minder last van') naar de mestvaalt der onjuist hypothesen kan worden verbannen. Wijzelf en onze auto trillen gewoon uit elkaar als we dat doen. Dan maar wat langer onderweg.

Bij de foto's:
- 1: Een groep Oryxen komt langs bij de Desert Homestead Lodge
- 2: Stop in Solitaire; zó slecht is onze auto nu ook weer niet
- 3: De vreemdste snuiter die we tot nu toe tegen kwamen (mogelijk had hij er al 300 kilometer lopend opzitten sinds de laatste nederzetting, en nog 30 te gaan tot de eerstvolgende). Overigens kwamen we ook 2 fietsers tegen, even niet peddelend maar rustend onder een open tentafdakje op het heetst van de dag
- 4: De Duitse huizen van Swakopmund, met de woestijn op de achtergrond

Namibie, part 6

Loes & Ronald in Dead Vlei. Kort nadat we dit filmpje hadden gemaakt, kregen we van een tourist guide te horen dat drones in natuurparken streng verboden zijn, omdat ze door stropers worden gebruikt op zoek naar neushoorns (nou komen die in dit deel van het land niet echt voor, maar toch...). Omdat er geen park ranger in de buurt was zijn we ontsnapt aan boete, inbeslagname of erger...

Namibie, part 5

In Aus hebben we een mooie wandeling gemaakt bij de Klein Aus Vista Lodge (volgens onze sundowner tourguide van de vorige dag 'the enemy', om redenen die ons niet helemaal duidelijk zijn geworden). Prachtige natuur, gelardeerd met geschutsstellingen die de Duitsers hier rond 1913 hebben aangelegd.

Na een rit van 340 kilometer (waarvan 336 over gravel) zitten we nu in de 'Desert Homestead Lodge'. Onderweg weer zo'n onwaarschijnlijke pleisterplaats (Helmeringhausen) waar in het wijdse en dorre 'niets' een prachtige tuin is aangelegd en een terras dat plaatselijk beroemd is vanwege haar appeltaart. Welnu, het was eerder 'taartappel' (een heleboel gloeiend hete appel met een dun laagje kruimels er bovenop) maar toch een welkome pitsstop.

Intussen worden we links en rechts voorbij gesjeesd door durfals in onverwoestbare auto's, terwijl wij af en toe afzakken tot 20 km/u omdat er anders hele enge geluiden uit de wielkasten komen. Affijn, we waren vroeg vertrokken, dus ook voor een rit van 7 uur draaien we onze hand niet om.

Hier 'in de buurt' (nou ja, 100 km verderop) ligt Sossusvlei, de meest bekende attractie van Namibie. We zijn deze ochtend om 4.30 uur opgestaan om het mooie ochtendlicht daar te kunnen meemaken. En omdat (snel) rijden in het donker voor ons misschien iets te hoog gegrepen is, hebben we ons laten vervoeren in de jeep van de lodge. Verrassend fris, zo'n open auto om 5 uur in de ochtend! En dat dat ding (of anders wel wijzelf) niet uit elkaar trilt is onvoorstelbaar, als de driver met 80 km/u over het meest ellendige en gecorrugeerde (geribbelde) wegdek zoeft.

De Sossusvlei, en naastgelegen Deadvlei, zijn echter fantastisch. Geflankeerd door de hoogste zandduinen ter wereld ('Big Mama' & 'Big Daddy', elk ruim 300 meter), met een prachtige rode kleur, staan hier bomen die 700 jaar geleden of meer werden 'overvallen' door de aankomst van die duinen en toen zijn gestorven. Er zijn hier, vanwege de grote droogte, geen micro-organismen die het hout zouden kunnen afbreken. Dus als wij er niet met onze tengels (en onze micro-organismen) aanzitten, dan staan ze hier over 700 jaar nog.

Bij de foto's:
- 1: Loes op de Schanzen-trail, bij Klein Aus Vista
- 2: Ronald volgt het (opgegeven) spoor in Aus, langs de kerk
- 3: Dreigende luchten boven de Desert Homestead lodge
- 4: Op weg naar Deadvlei / Sossusvlei
- 5: Deadvlei

Namibie, part 4

Gisteren vertrokken van de Fish River Lodge naar Aus. De eerste 20 kilometer was wel de meest beroerde weg tot nu toe, en nam meer dan een uur in beslag. Daarna ging het een stuk beter, maar vreemd genoeg ging het tot dan dorre landschap over in een moerasachtig gebied. De eerste paar regenpoelen waren nog wel te doen, maar de (ongeveer) zevende werd toch echt te groot (en mogelijk te diep) voor onze tweewielaangedreven auto. Gelukkig zaten we op een punt waar het mogelijk was om om te keren en een alternatieve route te nemen (ook al werd de rit daardoor wel 50 kilometer langer). Anders zaten we daar nu nóg te wachten tot die poel eens een beetje zou opdrogen.

Nu dus in Aus, in de 'Bahnhof Hotel' (terwijl hier al jaren geen trein meer rijdt). In de vooravond zijn we op pad geweest met een (blanke) lokale gids/zakenman/boer/historiscus/all round regelneef van Duitse afkomst, en kregen we heel veel (sommigen onder ons zouden zeggen 'te veel') te horen over de rol van Aus in de Eerste Wereldoorlog, de wederwaardigheden van de Duitse en Zuid-Afrikaanse troepen die hier toen tegenover elkaar stonden, de (in)competentie van de Namibische overheid, en de gebrekkige werkethiek van zijn zwarte personeel. Zo weten we nu dat men bij de Aus Kliniek, die er vrij nieuw uitziet, tot niet meer in staat is dan het voorschrijven van 1 of 2 aspirines (voor welke kwaal dan ook). En dat men op het politiebureau, dat er óók vrij nieuw uitziet, niet zozeer de orde handhaaft (die handhaaft zichzelf hier vrij goed), als wel nutteloze roadblocks opwerkt om locals & touristen met fictieve overtredingen geld uit de zak te kloppen. Deze werkzaamheden lijken wat op hun retour sinds onze gids zijn bekeuring voor 'stoppen na een stopteken, maar op de verkeerde plaats' tot in de hoofdstad heeft aangevochten, met uiteindelijk succes. 

Hij bracht ons met zijn stoere en vierkante Mercedes ('Finally a real car in this godforsaken Toyota-country') naar een prachtige granieten heuveltop (waarbij de auto soms hellingen van meer dan 30% moest overwinnen, op een ondergrond van losse rotsen), voor een mooie afsluiting van de dag. Top.

Bij de foto's:
- boven: kandidaat voor de 'worst road award 2017'
- links midden: Loes geeft aan dat déze plas een maatje te groot is voor een simpele Toyota
- rechts midden: zonsondergang boven Aus
- onder: een 'echte auto', in de traditie van Star Trek ('to boldly go where no man has gone before...')