Namibië, part 8 (final)

Nu de overheid alle Nederlanders buiten het land heeft opgeroepen om zo snel mogelijk terug te keren, moeten we onze reis wel afbreken. Vooral omdat er steeds meer landen op slot gaan en steeds minder vluchten overeind blijven.

In overleg met onze travel agent hebben we besloten om de 20e terug te vliegen, eerst van Windhoek naar Johannesburg, en dan, enkele uren later,  door naar Schiphol (althans dat stukje dat daar nog van open is).

Dat betekent wel dat we morgen in één rit naar Windhoek moeten, volgens Google een uurtje of 7, dus dat zijn er dan minstens 9. En merendeels weer over hobbelpaadjes. Maar goed, met een vroege start is het haalbaar tijdens de uren van daglicht. Dit zal dus wel onze laatste post van deze reis worden.

Het was heel mooi, en te kort, maar iedereen heeft nu andere dingen aan het hoofd.

Bij de foto's:
- Boven: landschap nabij de Namtib lodge
- Linksmidden: landschap tussen Luderitz & Aus
- Rechtsmidden: In de Namtib lodge komen de paarden aan het einde van de dag vanzelf naar huis (uit de omliggende woestijn)
- Linksonder: Dashcam-shot van een kudde passerende oryxen (inzoomen maar)
- Rechtsonder: laatste wandeling (voor nu)

Namibië, part 7 (Aus)

Een dronefilmpje van de Vista Trail nabij Aus.

Namibië, part 6 (Aus & Luderitz)

Hoewel het steeds moeilijker wordt de wereldwijde coronacrisis te negeren, proberen we er maar het beste van te maken. Het tourisme is hier aan het instorten, omdat alle vluchten van en naar Duitsland gecancelled zijn (en als voormalige duitse kolonie komen de meeste touristen nog steeds daar vandaan). Onze reisorganisatie bezweert ons dat onze terugvluchten nog steeds in de boeken staan, en als dat over twee weken anders is, dat ze hoe dan ook voor een oplossing gaan zorgen om ons thuis te krijgen. We gaan het meemaken.

In Aus kun je prachtig wandelen, maar je moet er wel vroeg bij zijn want het wordt al snel (te) heet. Vanaf onze lodge deden wij de 'Vista Trail', niveautje 'easy to moderate', maar die classificaties worden meestal door sportschooltypes gegeven, dus zo 'easy' was het niet. Wel erg mooi.

Vandaag zijn we naar Luderitz geweest, een voor Namibische begrippen redelijk grote stad, maar totaal geïsoleerd, liggend aan de Atlantische Oceaan, 120 km rechtdoor (zonder enige afslag) vanaf Aus, dat ook al niet echt de navel van de wereld kan worden genoemd. Wel een erg goede weg trouwens, want verderop ligt een zinkmijn die haar waren met grote vrachtwagens naar Luderitz brengt om in te schepen. En omdat er (inderdaad) alleen af & toe een vrachtwagen rijdt, ben je er in een klein uurtje.

Luderitz staat vol met fascinerende Duitse jugendstil-huisjes, met bedelaars er voor. Het is mooi, maar economisch gaat het hier blijkbaar niet geweldig, want de armoede is schrijnend. Het 'waterfront' complex, waar het ooit (soort van) gezellig was met wat winkeltjes en restaurantjes, staat helemaal leeg. Er zwerven wat hongerige locals rond, en ook een verbitterde Namibische Duitser die ons uitlegt dat vroeger alles beter was. Deze keer moeten we hem gelijk geven (weten wij uit onze eigen ervaringen van 6 jaar geleden).

Bij de foto's:
- Linksboven: uitzicht vanaf de Vista Trail bij Aus
- Rechtsboven: de Felsenkirche in Luderitz
- Linksmidden & Rechtsmidden: Luderitz
- Linksonder: Diaz Point, waar in 1488 een ontdekkingsreiziger met die naam aan land ging. De houten steiger naar het herdenkingskruis is al lang geleden weggeslagen door de zee en het ziet er naar uit dat we het voorlopig zonder zullen moeten doen
- Middenonder & Rechtsonder: Garug Station (tussen Luderitz  & Aus)

Namibië, part 5 (Oranjerivier)

Vandaag zijn we van de 'Canyon Village lodge' naar Aus gereisd. De korste weg zou betekenen dat we 100 km terug moeten over een gravelweg die we net hebben gereden. En bovendien, de alternatieve route leidt over de alom geprezen (en voor ons nieuwe) C37 en de mooiste weg die ik ken, de C13 van Aussenkehr naar Rosh Pinah, grotendeels langs de Oranjerivier, die de grens vormt met Zuid Afrika. Vroeg op dus, en lang onderweg (400 km, waarvan het grootste deel gravel).

Eenmaal aangekomen in Aus is de fut er wel een beetje uit. We blijven rond het huisje hangen. Je kan hier mooi wandelen, maar je kan hier morgen ook mooi wandelen.

Foto's uit de dashcam, rechtsboven beginnend met de klok mee:
- De C37 net voorbij Ai-Ais
- De C13 met links de oranjerivier
- Af en toe een flinke klim
- De C13 met links de oranjerivier
- De 'brug' over de Fish River Canyon (gelukkig staat het water niet al te hoog)
- De D278 nabij Gamchab
- Hééééél af en toe een tegenligger
- 'Sombrero Mountain' (eigen naam) nabij Ai-Ais

Namibië, part 4 (nog steeds Fish River)

Vanuit de 'Canyon Village lodge' is het een kort ritje naar eerst Hobas (slagboom en ambtenaar a.k.a. parkwachter) en daarna de rand van de canyon zelf. Weergaloos uitzicht tijdens de wandeling van het ene uitzichtspunt naar het andere (een beter woord is misschien 'uitzichtsroute'). Aan het einde van dat tochtje kom je aan bij het punt waar je in principe in de canyon zou kunnen afdalen, langs een stijl pad vol kettingen (en tegenwoordig dus ook slotjes). Moeilijk voorstelbaar dat hier mensen naar beneden gaan voor een meerdaagse tocht door de canyon zelf naar Ai-Ais.

Aan de overkant, op enkele kilometers afstand, zijn nog net de huisjes te zien van een lodge waar we enkele jaren geleden verbleven. Over de (gravel) weg is het minstens 500 kilometer...

Langs de rand van de afgrond (nou ja, op veilige afstand) loopt een 4x4-pad dat naar weer andere uitzichtspunten leidt. Al hobbelend in onze Fortuner hebben we een stuk van dat pad afgelegd, en zo nog een paar andere bochten van de canyon bekeken. Nu is het al niet druk hier, maar op dit zijpad kom je echt helemaal niemand meer tegen. Je hebt de gehele canyon voor jezelf.

Laat in de middag hebben we, in het mooie avondlicht, nog wat in de buurt van de lodge gewandeld. We kwamen een oryx tegen, die ons eerst leek te negeren, maar naderhand toch maar een eindje verderop ging fourageren. Geen wonder, oryx staat hier nogal eens op het menu...

Al met al een prachtige dag.

Bij de foto's:
- linksboven: Loes & de spiegelberg
- rechtsboven: de Fortuner op de eindeloze vlakten nabij de canyon
- midden: de Fish River Canyon, één van de vele 'een-na-grootste canyons ter wereld'
- onder: verschillende soorten wildlife bij de 'canyon village lodge'

Namibië, part 3 (Fish River)

Gisteren hadden we een prachtige zonsondergang. Een korte wandeling met local guide Joseph bracht ons naar de top van een van de pitoreske steenhopen die her en der rondslingeren. Een prachtige plek, op het oog 'ongerept', maar de lodge had er wel een koelkast laten installeren, voor de onvermijdelijke 'sundowner' (op veel plaatsen grijpt men de zonsondergang aan als zwak excuus voor de inname van alcohol. Zo ook hier).

Daarna: een briljante sterrenhemel, waar je je helemaal in kunt verliezen.

Diner en ontbijt worden hier geserveerd in een 'rustieke setting', met veel muurschilderingen van trekkers, boeren & andere locals. Alles aan het gebouw is 'zwaar' (je zou kunnen zeggen, meubels uit Oisterwijk). Hier en daar liggen nog kolossale rotsblokken waar men omheen heeft gebouwd en ook af & toe een huifkar op heeft geplaatst voor een extra rustiek effect. Niet direct een zaak die in Utrecht hoog op onze prioriteitenlijst zou staan, maar het past hier wonderwel bij de wildwest sfeer van het landschap. En bovendien, het dichtsbijzijnde alternatief (naast de Canyon Roadhouse, die ook bepaald een vreemd sfeertje heeft) ligt honderden kilometers verderop.

Vandaag hebben we twee wandelingen in de omgeving gemaakt. De een al klauterend door een droge rivierbedding, de ander over vlakke zandwegen van de 'Canyon Village' (waar wij zitten) naar de 'Canyon Lodge' (een ooit door twee Duitse broers gebouwde boerderij, op enkele kilometers afstand, die sindsdien, nadat die broers door de zuidafrikanen gedeporteerd waren in de nasleep van de 1e wereldoorlog, tot gastenverblijf is omgebouwd). Prachtige omgeving. Vanavond maar weer een sundowner-walk. De Fish River Canyon zelf (waar je met de auto naar toe moet) bewaren we tot morgen.

Bij de foto's:
- linksboven en middenboven: zonsondergang nabij de Canyon Village
- rechtsboven: zicht op de 'Spiegelberg' (het kleine puntje links aan de horizon), waar enkele eenzame Duitsers jarenlang een communicatiestation met spiegels bemanden
- linksmidden: zicht op de Canyon Village
- rechtsmidden: tijdens de eerste wandeling
- linksonder: tijdens de tweede wandeling
- rechtsonder: nabij de 'Canyon Lodge'

Namibië, part 2 (Kalahari & Fish river canyon)

Gisteren, bij het verlaten van Windhoek, hebben we nog even 15 liter water ingekocht. Op de meer verlaten wegen kan het een flink aantal uren duren voor er hulp ter plaatse is als de auto het begeeft. Als er geen bereik is, moet er eerst iemand langs komen die in het eerstvolgende dorp (mogelijk ook al weer een uurtje verderop) het magische telefoonnummer kan bellen. Dat is allemaal niet erg, maar het kan geen kwaad om voor zo'n eventualiteit veel water bij je te hebben. 15 liter moet ruim voldoende zijn, denken we.

De rit naar de Kalahari lodge leidt, afgezien van de laatste 2 kilometer, nog over het asfalt van de Namibische hoofdweg, de B1. Die is naar plaatselijke maatstaven 'druk', maar dan nog zie je soms 10 minuten lang geen ander voertuig. Veel anders zie je ook niet, want het landschap van dit deel van het land is saai (wel redelijk groen voor een 'half-woestijn', maar de regentijd is ook nog niet helemaal voorbij).

De Kalahari lodge ligt er prachtig bij: een reeks schattige kamertjes rondom een centrale binnenplaats met kokerbomen en zwembad. Na onze rit hadden we geen zin om direct weer in een auto te stappen, al zou het dan ook zijn voor een 'sundowner drive' op zoek naar beestjes. In plaats daarvan heb ik de 'zebra walking trail' gedaan (7.5 kilometer wandelen door een dorre en verlaten Kalahari) en heeft Loes gelummeld & gelezen rondom de kamer.

De rit van vandaag was een stuk langer (450 kilometer, waarvan de laatste 150 over gravel). Vanaf Keetmanshoop werd het landschap steeds mooier. De voorlopig laatste mogelijkheid tot tanken was de 'Canyon Roadhouse', waar men zó dol is op auto's dat ze zelfs in de bar staan geparkeerd (al zijn het dan historische modellen). Twintig kilometer verder ligt de 'Canyon Village', waar we nu verblijven, voor enkele dagen. Een prachtige omgeving.

Bij de foto's:
- linksboven: zware wevernesten in de Kalahari
- rechtsboven: zicht vanaf de Kalahari lodge (deze oryx staat nog niet op het menu)
- linksmidden: de regentijd is nog niet geheel voorbij, en dat merk je soms op de weg.
- rechtsmidden: kokerbomen bij de 'Canyon Roadhouse'
- linksonder: interieur van de 'Canyon Roadhouse'
- rechtsonder: de 'Canyon Village'

Namibië, part 1 (Windhoek)

Gisteren vroeg op, voor een korte vlucht van Kaapstad naar Windhoek. Op weg naar het vliegveld goed zicht op de zware ochtendspits aan de andere kant van de weg (de stad in).

Eenmaal aangekomen op Hosea Kutako International Airport, hebben we aardig wortel kunnen schieten bij de desk van Avis Autorent. De baliemedewerker was erg benieuwd naar onze voucher. Wij ook, want volgens onze informatie zouden alle vouchers bij deze desk op ons liggen te wachten. Quod non. Na veel gebel en gedraal kregen we te horen dat de supervisor op vakantie was, en dat er daarom hier geen waardevolle papieren (zoals vouchers) konden worden bewaard. Nu ja, uiteindelijk kregen we toch een auto mee en de toezegging dat de papieren ons wel zouden weten te vinden in ons verblijf in Windhoek.

Dat bleek ook correct. In de loop van de middag kwam er iemand langs met een dikke map met heel veel spullen (een sim-kaart voor lokaal gebruik, een ansichtkaart met één van de twee noodzakelijke postzegels, een 'vip-kaart' voor een 'unique shopping experience', etc), waaronder ook de vouchers waar het allemaal om was begonnen. En wat bleek, het was volgens deze travel agent nooit de bedoeling geweest dat ze op het vliegveld lagen, want daar 'verdwijnen teveel spullen'.

Het oorspronkelijke plan was om vandaag richting het zuiden (de Kalahari) te rijden, maar Loes heeft wat last van haar maag, en dus hebben we ons verblijf in Windhoek met een dagje verlengd. Dat zal morgen wel weer over zijn, en dan doen we maar één dag minder in de Kalahari.

Bij de foto's:
- linksboven: zicht op False Bay & Gordon's Bay (net na vertrek uit Kaapstad)
- rechtsboven: zicht op Sanderburg Castle (Klein Windhoek)
- linksonder: Heinitzburg, ook al weer zo'n vreemd bouwwerk in Windhoek
- rechtsonder: Op de hoek van Fidel Castro Street & Robert Mugabe Avenue (bij het hernoemen van Duitse koloniale straatnamen raakt men soms van de regen in de drup)

Namibië (nog steeds op weg naar...)

Gistermiddag brak er ergens op Lion's Head een bosbrand(je) uit. Niet direct een gevaar voor de stad of voor Camp's Bay, maar wel ernstig genoeg om 3 blushelikopters in te zetten die gedurende een uur of twee met de klok mee rondjes vlogen boven ons hoofd: links op weg naar de zee vóór Camp's Bay om water op te halen, en rechts op weg naar de brand, met druipend waterreservoir en al. Een gigantische herrie, en ook best wel een beetje spannend, als je ziet hoe laag en hoe vlak bij elkaar die machines telkens langs komen. Maar goed, dit soort brandjes zijn hier niet ongewoon, want in de lokale media is er niets over terug te vinden.

Vandaag met een taxi naar het centrum van de stad, voor een wandeling door Kloof street, Long street en de Company Gardens. We hebben hier twee favoriete koffietenten, die echt onhandig dicht bij elkaar liggen, zodat we veroordeeld zijn tot twee koppen koffie in 30 minuten. Eerst naar de 'Truth Coffee', een soort sekte die de koffiebereiding met quasi-religieuze ijver te lijf gaat. Personeel & pand zijn gehuld in steampunk parafernalia, en je bestelt hier ook niet zo maar een cappuccino, maar je kiest eerst een soort boon, en dan een koffie/melk-verhouding (1 op 0, 1 op 1, 1 op 3 of 1 op 5). Of het daar aan ligt weten we niet, maar het levert wel een héél lekker kopje op. Fluweelzacht, ook al had onze boon de naam 'resurrection', hetgeen de indruk wekt dat dit zelfs overledenen niet onberoerd zou laten. Bij Coffeeshop Haas gaat het er iets relaxter aan toe (ook veel minder druk trouwens), met een lekker lounge-deuntje in een Louis XIV bank aan de bruschetta (dat hier, vermoedelijk tot grote ergernis van de Italianen, tot de 'Tapas' wordt gerekend).

De hele stad is vandaag op haar zondagst. Dat zal wel komen omdat er zoveel doorgaande wegen zijn afgesloten voor de Cape Town cycle tour. Eenmaal terug in Camp's Bay hebben we een klein maar significant deel van de 45.000 deelnemers zien langsrazen op de boulevard. Sommigen op een e-bike, dat dan weer wel. Eenmaal terug in het hotel trekt de wind aan tot stormkracht. Prettig voor de fietsers die nog niet klaar zijn (want in de rug), maar wij zitten deze middag alweer in het lawaai (al is het dan zonder helikopters).

Morgen vroeg op, voor een korte vlucht naar Windhoek (Namibië).

Bij de foto's:
- boven: blushelikopters boven onze tuin, en voor de Tafelberg
- linksmidden: Loes op de hangbrug voor onze kamer
- middenmidden: Ronald boomfluistert in de Company Gardens
- rechtsmidden: Loes in Albertus street
- linksonder: Drukte bij Truth Coffee
- rechtsonder: 'Cycle Tourists' in Camps Bay

Namibie (op weg naar...)

Ons oorspronkelijke plan was om op 9 maart naar Windhoek (Namibie) te vliegen. Maar net nadat alle accomodaties en tickets bevestigd waren, besloot de KLM om die vlucht te cancelen. Zodoende hebben we onze plannen aangepast, en vertrokken we iets eerder, naar Kaapstad, zodat we de 9e na een korte vlucht alsnog in Windhoek kunnen aankomen.

Vliegen lijkt op dit moment wel een soort van coronaroulette. Gelukkig doorstonden we na aankomst op het vliegveld de koortsinspectie met behulp van thermische camera's. Al het grondpersoneel draagt mondkapjes, en overal zie je dispensers aan de muur met desinfecterende vloeistof.

Kaapstad dus, oude bekende (zozeer zelfs dat we de chauffeur die ons naar het hotel bracht herkenden van een eerdere reis). Maar het blijft heel leuk. We zitten wederom in de Camps Bay Retreat, een prachtig landhuis in zijn eigen stukje jungle aan de voet van de Tafelberg, inclusief hangbrug over het 'ravijn' dat het landgoed in tweeën verdeelt. Een prachtige dag voor een strandwandeling langs de stevige branding, rotsen, picknickende extended families en de beachvolleybal competities. Ook de boulevard van Camps Bay is weer gezellig druk, maar dat zal morgen nog wel een graadje (of wat) erger zijn, als de 'Cape Town cycle tour' het hele Kaapse schiereiland in haar greep houdt, met zo'n 45.000 fietsers die elk van plan zijn een ruim 100 kilometer lange route te volbrengen, van de stad naar de kaap en terug. Veel doorgaande wegen zullen de hele dag zijn afgesloten.

Voor nu zitten we bij ons 'deck house' met uitzicht op het landgoed en de zee. Heel goed te doen.

Bij de foto's:
- linksboven: de 'voortuin' van de Camps Bay Retreat
- rechtsboven: Loes toont, in de bibliotheek van de Retreat, een boek met een voor ons op dit moment weinig toepasselijke titel ('The Trials of Life')
- linksonder: het strand van Camps Bay
- rechtsonder: Camps Bay (een mooie titel zou zijn 'surfer wil zijn surfboard terug', maar dat is niet wat er hier aan de hand is)