Namibie, part 3

De lodge biedt dagtochten aan om te voet af te dalen naar de Fish River en weer terug. Dat vinden we echt iets teveel van het goede. Bovendien varieert het weer hier op de rand van de canyon van woest onweer tot brandende hitte (ook hier gemopper over climate change en de VS). Wij houden het bij een sundowner-tour met de jeep van de lodge en bij wandelingen naar het zuiden (gisteren, verdwalen is niet mogelijk zolang je de afgrond aan je linker zijde houdt) en noorden (vandaag, afgrond / rechter zijde). Overal, en voortdurend, verbluffende uitzichten.

Maar eigenlijk hoef je daarvoor niet eens op pad, want die zie je ook al vanuit je bed (de accomodaties hebben een glazen pui gericht op de canyon). Dus toegegeven, we hebben ook 'gelounged' (in onze eigen kamer en op ons eigen terras).

Het zwembad was wederom (net als op eerder lokaties) een 'zichtzwembad', in de zin dat het water stervenskoud is.

Bij de foto's:
- boven: Loes kijkt uit over de Fish River Canyon
- links midden: staat er eens een boom, wordt ze volledig in beslag genomen door wevernesten
- rechts midden: draconische maatregelen tegen de sterke zon (nee dit wordt niet mijn nieuwe profielfoto)
- links onder: slecht weer in aantocht tijdens de sundownertour
- rechts onder: drone-selfie vanuit de canyon (altijd spannend of dat ding nog weer terugkomt)

Namibie, part 2

De laatste 100 kilometer naar de Fish River Lodge (d.w.z. 3 uur rijden) werd het weer zeer onstuimig. Sterke wind, als je de auto verliet werd je gezandstraald (als het niet regende) of gewaterboarded (als het wel regende) of iets daar tussenin. Ondertussen sloeg de bliksem links en rechts in, en dan ga je je toch wat onveilig voelen in een voorwerp (auto) dat vele malen hoger is dan vrijwel alle struiken in de buurt.

Afin, uiteindelijk toch goed aangekomen bij de lodge. Het dichstbijzijnde asfalt is hier 120 kilometer vandaan, dus je mag gerust zeggen dat we hier 'lekker afgelegen' zitten. En hoewel onze auto 3 keer zo groot is als die in Utrecht, ziet ze er op de parkeerplaats van de lodge toch een beetje zielig uit, tussen al die landcruisers, range rovers en wat niet al. Hoe het uberhaupt gelukt is om hier gastenverblijven en een restaurant neer te zetten is een raadsel. Het is dus best acceptabel dat het hier is 'eten wat de pot schaft'. Bovendien, het dichtstbijzijnde alternatief is 4 uur verderop.

Prachtig gelegen op de rand van de Fish River Canyon, de '2e grootste' ter wereld (als je het aan Namibiers vraagt), maar Zuid-Afrikanen en Mexicanen hebben ook forse canyons in de aanbieding en denken daar anders over. Hoe dan ook, de uitzichten zijn magistraal (en niet echt goed op foto vast te leggen) en de wandelingen ook.

Bij de foto's:
- links boven: Springbok, de Daisy Country Lodge, met pauwen en (wat een 'geluk'...) een huwelijksfeest
- rechts boven: de omgeving van de Daisy Country Lodge
- links midden: de C13 tussen Aussenkehr en Rosh Pinah, bij het kruisen van de Fish River (die hier in dit jaargetijde zo goed als droog ligt)
- rechts midden: zon & regen boven de Fish River Canyon
- onder: slecht weer in aantocht op de C463

Namibie, part 1

 

Weinig WiFi de laatste dagen, dat staat in (dit deel van) Namibie voor 'Wantonly Interrupted Fickle Internet'.

De tocht van Clanwilliam naar Springbok was mooi maar niet zo enerverend; 350 kilometer over een prima weg door dor landschap, met om de 100 kilometer een plaatsje van drie straten. Maar de tocht van Springbok naar de Fish River Lodge had heel wat meer voeten in aarde. 9.5 uur onderweg (waarvan 1 uur besteed aan grensformaliteiten, vooral aan de zuid-afrikaanse kant is dat echt een werkverschaffingsproject met 3 aparte loketten en 3 aparte slagbomen).

Het merendeel van de tijd zaten we op wegen zoals in dit filmpje, dat eerst de route langs Aussenkehr laat zien (het laatste teken van menselijke 'beschaving' voor 100 kilometer langs de C13), en vervolgens de route langs de Oranjerivier (de grens met Zuid-Afrika). Dus een beetje gammel kwamen we wel aan (de auto niet, die doet het nog prima).

Zuid-Afrika, part 7

Zo, dat was onze eerste wat langere rit, van Stellenbosch naar Clanwilliam, zo'n 250 kilometer. Maar nog wel over prima geasfalteerde wegen zonder noemenswaardige potholes (dat is in het oosten van het land, bij Jo'burg & Kruger park, wel anders). Vanaf nu is het over met de verfijnde terrasjescultuur van de Kaap-regio.

Net buiten Stellenbosch hebben we het 'taalmonument' bezocht, een bouwwerk ter meerdere eer en glorie van het 'afrikaans'. Dat is natuurlijk ook vooral de taal van de apartheid, dus om die eer en glorie een beetje waardenvrij en 'niet fout' uit te dragen is nog best een klus. Niet helemaal gelukt, met gezellige nederduitsche matrozenmuziek in het bezoekerscentrum en een betonnen monument dat qua bouwstijl een kruising lijkt tussen de visies van Le Corbusier & Mussolini. Fascinerend uitje dus weer.

Na Paarl (dat een mooie hoofdstraat heeft van ongeveer een kilometer, die helaas is versnipperd over een hoofdstraat van ongeveer 11 kilometer) begint dan eigenlijk de grote leegte van de west-kaap. De woeste Cederbergen de gehele dag aan de rechterhand, en verder af en toe een slaperig plaatsje als Gouda of Citrusdal.

Vandaag zijn we vanuit Clanwilliam die Cederbergen ingetrokken, voor een wandeling langs de prehistorisch rotsschilderingen van de oorspronkelijke bewoners, de San. Prachtig verlaten gebied. Het leek ook erg geschikt om onze drone weer eens uit te laten maar die zagen we bijna met de wind verdwijnen richting Kalahari. Toch nog een paar plaatjes kunnen schieten.

Morgen 350 kilometer naar Springbok (over asfalt), en de dag daarna ruim 500 kilometer naar Fish River Canyon in Namibie (grotendeels over gravel). Wellicht laat de volgende post dus een tijdje op zich wachten.

Bij de foto's:
- links boven: Loes bij het 'taalmonument' in Paarl
- rechts boven: drone-selfie in de Cederbergen
- links onder: 'hier moeten ze ergens te vinden zijn...'
- rechts onder: gevonden

Zuid-Afrika, part 6

Gisteren hebben we vanuit Stellenbosch een aardig stukje gefietst richting de 'Jonkershoek Nature Reserve', en dat was best hard werken door de vele klimmetjes. Wel een prachtige omgeving, met aan alle kanten wijnranken en, verder weg, dramatische bergpieken om je heen. De (semi-verplichte) fietshelm nemen we op de koop toe.

Dat het niet altijd feest is, blijkt vandaag; het heeft vrijwel de hele dag geregend. Een prima reden om zelfs twee musea op één dag te bezoeken, allebei fout en allebei leuk. The Rupert Museum bevat alleen werk van blanke (voornamelijk zuid-afrikaanse) kunstenaars. Vroeger heel normaal, nu nogal ongemakkelijk. De klassieke schoolplaten-esthetiek van Pierneef is ook iets waar je even aan moet wennen. Die schilder heeft, in opdracht van de zuid-afrikaanse spoorwegen, de 'mooiste plaatsen van het land' (zoals men dat zag in de jaren 30) vereeuwigd. Wellicht hoopten zijn opdrachtgevers dat daarmee de reislust van de zuid-afrikaanse bevolking zou worden aangewakkerd, maar of dat ook gewerkt heeft lijkt ons maar zeer de vraag, nu we zijn werken hebben gezien.

In de middag naar de 'Village Museum', dat klinkt niet direct als een 'fast paced adrenalin adventure', en dat klopt. Dames in klederdracht, elk met een eigen fooienpot, leggen, in huisjes uit de 18e eeuw, uit waar de bedstee staat en waartoe een fireplace dient. Zó sloom dat het echt weer leuk wordt. En bovendien, overdekt, hetgeen vandaag een pré is.

Stellenbsoch huisvest één van de belangrijskte universiteiten van het land. Die hebben we vanmiddag ook nog even bekeken, want ze is grotendeels gehuisvest in historische panden. Na een vlot rondje door de bijbehorende botaniche tuin, gaan we chillen op de hotelkamer, in afwachting van beter weer.

Dat komt er hoe dan ook, want de verwachting voor het weekend is 30 graden. En bovendien vertrekken we morgen naar Clanwilliam, honderden kilometers naar het noorden (dus richting de Namibische woestijn).

Bij de foto's:

- boven: op de fiets naar Jonkershoek, zicht op Rudera Wine Estate en de Simonsberg

- midden links: (te) steil stuk voor de fiets nabij de 'eerste rivier'
- midden rechts: één tuin, twaalf tuinmannen, arbeid is hier niet duur

- onder links: the village museum met dame in klederdracht

- onder rechts: deze houtsnijder lijkt gespecialiseerd te zijn in giraffes

Zuid-Afrika, part 5

 

Vandaag geen lang verhaal, maar een filmpje gemaakt tijdens een rustpauze in onze fietstocht rond en door Stellenbosch

Zuid-Afrika, part 4

Vandaag hebben we vrijwel geheel besteed aan de Cape Canopy Tour, door Lonely Planet recent uitgeroepen tot 'the number 2 tourist attraction on the planet'. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar het klinkt als een aanbeveling, dus had ik Loes weten te overtuigen dat dit leuk zou kunnen zijn.

De tour bestaat uit een rit van 30 minuten in een 4x4 truck naar de top van één van de bergen van de Hottentots Holland Nature Reserve (tussen Hermanus en Stellenbosch), een afdaling met 11 verschillende zip-lines (tot 320 meter lengte aan toe) in de gorge van de Riviersonderend, een wandeling (nou ja, klim) van 30 minuten om weer uit die gorge te komen en wederom een rit van 30 minuten in die 4x4 truck om weer een beetje in de bewoonde wereld te komen (nou ja, bewoonde wereld, je moet zelf ook al een stuk over een gravel road rijden om uberhaupt bij de start van de tour te komen). En dat alles voorafgegaan door een 'briefing' over allerlei veiligheidszaken en het aanmeten van het harnas en de helm (om hygiënische redenen verplicht voorafgegaan door een haarnetje, hetgeen de foto's bepaald minder stoer maakt, maar ja).

Minder eng dan je zou denken, maar wel heel enerverend, om bungelend aan een kabel de afgrond in te stappen en met een kilometer of 60 over een ravijn te vliegen. Het is voorbij voor je er erg in hebt (en dat dan 11 keer). Je moet wel telkens lang wachten tot de gehele groep van 8 (+ één gids vooraf en eentje achteraf) de oversteek heeft gemaakt, zeker als mensen (een gezin uit Mauritius met 4 kinderen) wegens gebrek aan gewicht en dus snelheid stil komen te hangen ruim voor de finish-lijn. Want dan moet de gids zichzelf ook weer aanlijnen en een stukje terug om als 'tow truck' te kunnen fungeren. Op die manier waren we dus al met al 5 uur bezig. En met het ene sweatshirt dat we moesten delen was het ook bepaald frisjes (hoewel zonnig).

Daarna een mooie rit over de Franschoek-pass naar Stellenbosch, maar daar hebben we door de late aankomst nog niet veel van gezien. Later meer.

Bij de foto's:
- boven: per 4x4 door de Hottentots Holland Nature Reserve
- links onder: aankomst van Loes op zip-station 9.Guide Dennis (jarig en om die reden voorzien van een gouden helm/kroon) staat klaar om af te remmen
- rechts onder: Ronald overdenkt de volgende etappe (stoere bril, minder stoer haarnetje)

Zuid-Afrika, part 3

Onze tijd in Cape Town zit er helaas al weer op, we vertrekken richting Hermanus. Dus eerst door de 'Cape flats', een rare mengelmoes van snelwegen, een vliegveld, wine estates en ook heel veel ghetto's van de armoedigste soort. Dat alles gescheiden door hoge hekken. Pas na een kilometer of 50 komen we uit op een prachtige kustweg, die ons langs Harold Porter's Botanical Garden leidt. Typisch een uitje voor oudere blanke zuid-afrikanen, en aangezien wij in dit opzicht ongeveer twee uit drie scoren ook voor ons prima geschikt. Een prachtig aangelegd park, dat, naarmate je je meer van de ingang verwijdert, steeds meer overgaat in wilde natuur, en dan ook direct aansluit op meerdaagse trekkingpaden in het immense Kogelberg Nature Reserve.

Eenmaal aangekomen in Hermanus, blijken we een kamer te hebben in de nogal frans aandoende 'Auberge Burgundy'. De pastellerige hostess kijkt zorgelijk als blijkt dat we niet (ver) van te voren voor 'dinner reservations' hebben gezorgd, want ja, druk druk druk. Dat blijkt nogal mee te vallen, onze favoriet van Tripadvisor kan ons probleemloos herbergen, voor een prima maaltijd en een gesprek over Den Haag (waar de Zuid Afrikaanse eigenaresse familie heeft) en molens (waar ze erg van onder de indruk was). Het restaurant (met de naam '1904') is gevestigd in een oud schipershuisje (uit 1904 natuurlijk). Met een goed getimede opgestoken duim lukt het ons om nog wat twijfelaars naar binnen te lokken, en even later raken we ook in gesprek met een andere Nederlands stel die met een soort turbo-rondje Zuid Afrika bezig zijn (overal één overnachting), zodat ze 'voor de volgende keer' weten waar ze langer willen blijven en waar helemaal niet. Tsja, dat zijn wel héél véél uren in de auto, wij zitten (tegenwoordig) liever 2 of 3 dagen op één plek.

Vandaag dan een reservering die we wél (noodzakelijkerwijs) ver van te voren hadden gemaakt: een 'whale watching trip' in de baai voor Hermanus. Die baai ligt in het juiste seizoen behoorlijk vol met walvissen. Spotten vanaf de wal is ook mogelijk (nou ja, vrijwel gegarandeerd), maar dan blijven ze wel érg op afstand. Op een schip kun je, met een beetje geluk, naderen tot op enkele meters. En we hebben geluk, want een nieuwsgierig type zwemt een paar keer om ons heen en onder ons door (gelukkig zonder een poging tot kapseizen te ondernemen). Indrukwekkend.

Bij de foto's:

- links: de Leopard Track, vanuit Harold Porter Botanical Garden naar de Kogelberg

- midden boven: 'female Malachite Sunbird' (althans, dat staat bij het meest hierop lijkende Google plaatje) op een bosje Protea's.
- rechts boven: Loes op de 'cliff path' van Hermanus

- midden onder: eerste blik op een Southern Right Whale vanaf ons deinende schip

- rechts onder: een medium sized Southern Right Whale komt ons schip bekijken.

Zuid-Afrika, part 2

Gisteren zijn we naar Kaap de goede Hoop geweest. Een prachtige (maar lange) route naar het National Park helemaal aan het uiteinde van het Afrikaanse continent (nou ja, zo goed als...) De wandeling van de 'nieuwe' vuurtoren naar de oude is adembenemend (af en toe ook qua dalings- of stijgingspercentage). Van ons plan om in de middag de stad in te duiken kwam niets terecht, omdat de terugtocht door een lange reeks files veel te veel tijd opslokte (traffic is a bitch overhere).

Dus zijn we vanochtend eerst maar eens de stad ingetrokken, te beginnen met koffie bij 'Truth Coffee', een soort van espresso-sekte die haar waren ook in een steampunk entourage aan non-believers aanbiedt. Prima koffie, en een zeer interessante setting. Na een rondje door de Company Gardens (het groene hart van Kaapstad, al in 1652 door de Hollanders gesticht) en nog een tweede drankje bij een al even hippe koffietent ('Haas'), waar onze bestelling werd opgehouden omdat er tussendoor ook even kunst moest worden verkocht (niet aan ons overigens), vertrokken we naar Houtbaai, om een wandeling te gaan maken in de buurt van de Chapman's Peak Drive, de nogal spectaculaire kustweg die daar uit de rotswand is uitgehouden.

Helaas, bij het startpunt van de wandeling stond een waarschuwingsbord om hier niet te gaan lopen met minder dan 4 mensen, of met geld, of met een fototoestel. Drie keer mis dus, in ons geval. 'This is an unsafe area', tsja, dat loopt toch minder lekker, dus onverrichter zake weer terug naar Cape Town, met als alternatief een wandeling rond Signal Hill, de heuvel die, samen met Lion's Head en Table Mountain, de stad voor driekwart omsluit, en vanwaar je (ook) prachtige uitzichten op Downtown en de haven hebt. Wederom, topdag.

Bij de foto's:

- links boven: Cape Point National Park, het landschap bij 'Gifkommetje'
- rechts boven: Ronald in de Company Gardens, met Table Mountain op de achtergrond

- links onder: nabij de 'unsafe area' van Chapman's Peak. Zicht op Houtbaai & 'The Sentinel' (de berg links)

- rechts onder: in Simon's Town wordt Kuifje ook al een dagje ouder, met buikje (of de houtsnijder is minder vaardig dan je zou wensen)

Zuid-Afrika, part 1

Onze eerste volle dag in Cape Town, na een lange vlucht en een 'late arrival' gisteravond in de African Home Guest House.
Het is hier best fris, maar wel heel helder, dus in de zon warm je snel genoeg op.

Na een flinke dosis administratie (een huurauto inleveren in een ander land dan waar je haar in ontvangst neemt vergt veel papierwerk) vertrokken we, aarzelend, met onze grote 'Sports Utility Vehicle' door de nauwe straatjes van Sea Point (Cape Town). Op weg naar onze eerste wandeling, de 'pipe track', een pad dat een oude waterpijplijn volgt langs de Tafelberg. Prachtige uitzichten op Lion's Head, de Tafelberg zelf, Camp's Bay en de Atlantische oceaan. En niet veel andere wandelaars deze woensdagochtend.

Daarna met de auto dwars door de stad (slakkegang) naar The Waterfront, om daar het net geopende MOCAA te bezoeken (the 'museum of contemporary african art'), dat is gevestigd in een 100 jaar oude graan-opslag in de oude haven, bestaande uit 33 aparte silo's, die kunstig zijn verzaagd en verlijmd tot een soort van expositieruimtes en een gigantisch atrium met glazen dak. Zoals zo vaak met moderne musea is het gebouw interessanter dan de inventaris, maar dat is ruim voldoende om ons bezoek de moeite waard te maken.


Heerlijk eerste dagje.

Bij de foto's:
- links boven: pipe track, zicht op Loes en op Lion's Head
- rechts boven: pipe track, zicht op Ronald & Table Mountain
- links onder: het atrium, glazen dak en de gedeconstrueerde silo's van het MOCAA
- rechts onder: de African Trading Company is nog steeds niet door zijn kuifjes e.d. heen

Het Plan (versie 2017)

OK, we hebben een plan en een route:
1 Cape Town
2 Hermanus
3 Stellenbosch
4 Clanwilliam
5 Springbok
6 Fish River Canyon
7 Aus
8 Sesriem / Sossusvlei
9 Swakopmund
10 Cape Cross / Skeleton Coast
11 Okahandja
12 Windhoek Airport

Binnenkort meer nieuws over de progressie.