dinsdag 30 december 2008

Dubai, Last Thoughts

Dubai kent twee stadsparken. Dat is al niet veel natuurlijk, en je moet er ook nog (een beetje) toegang voor betalen. Blijkbaar is het voor een wandeling in het park op dit tijdstip nog te vroeg. Wij begonnen de ochtend met een bezoekje aan het Creekside Park, dat we geheel voor ons alleen hadden. Daar stond dan weer tegenover dat er geen koffie te krijgen was, want met zó weinig publiek in de ochtend loont het natuurlijk niet de moeite om de terrasjes vroeg te openen.

Een verblijf in Dubai is niet compleet zonder een bezoekje aan een van de vele shopping malls, dus daarna door naar Wafi Centre, een van de grotere, en geheel opgetrokken in (kitsch) Egyptische stijl (foto boven). Sterker nog, het gehele gebouw heeft de vorm van een pyramide. Veel Gucci, Armani, Calvin Klein, en eigenlijk geen een winkel waar ik naar binnen durf (laat staan iets kopen). Ook de shopping mall hadden we min of meer voor ons zelf, blijkbaar ook hier nog te vroeg voor het winkelende publiek. Maar wel een koffie kunnen scoren bij de Starbucks.

Vandaar door naar het Bastakia Quarter, de oudste wijk van de stad waar vroeger de Perzische (rijke) kooplui woonden. Nu allemaal (iets te) mooi gerestaureerd maar wel heel leuk. Veel torentjes met 'natuurlijke airco', veel binnenhofjes (foto onder). Na een laatste wandeling langs Dubai Creek terug naar het hotel, zodat Loes nog even op het dak in de ligstoel kon liggen, terwijl ik te voet nog wat door de omgeving heb gezworven.

Morgen rond 4 uur op om het vliegtuig te halen. En dan de kou in.

maandag 29 december 2008

Dubai revisited

Een mooie ochtend aan Sohar Beach. Vanuit het hotel eerst een wandeling langs het strand gemaakt, en daarna de stad zelf verkend maar dat stelde niet zo veel voor. Ongeveer honderd kilometer verderop hebben we, met enig gedoe (maar minder dan de andere kant op) Oman verlaten en zijn we de grens met de Verenigde Arabische Emiraten gepasseerd. We zagen met enige zorg op de kaart dat onze route daarna tóch nog weer even door Oman zou lopen, maar van verdere grensschermutselingen hebben we niets gemerkt. Wel enkele kamelen gespot (foto) en gestopt bij een 'adventure centre' waar men met quad of 4wheeldrive de zandduinen in kon. Wij hielden het bij kijken, want zulke adrenaline-junkies zijn we niet.

Op weg naar Dubai kwamen we langs de enige 'wildlife reserve' die het land rijk is: een klein groepje flamingo's dat zich ophoudt bij een uitloper van Dubai Creek en daar fotogeniek staat te wezen met de bizarre skyline van de stad op de achtergrond. Helaas geen mogelijkheid om te stoppen, en als je voortjakkert op een achtbaanssnelweg ga je ook niet zo snel in de berm staan (hoewel? veel lokale chauffeurs hebben daar niet zo veel moeite mee).

Ons volgende reisdoel (vooral het mijne dan) was om terecht te komen aan de voet van de Burj Dubai, die akelig hoge toren waarover we eerder hebben bericht. Omdat dit deel van de stad één grote bouwput is, en het wegennet zich daar op onnavolgbare wijze doorheen wurmt, is dat niet gelukt. Maar we zijn wel uitgestapt op de Sheikh Zayed Road (nou ja road; het is een twaalfbaanssnelweg) waaraan óók heel hoge gebouwen staan (al is het dan iets minder dan 650 meter). Ook dit is een grote bouwput (foto rechts). Interressant uitje, maar de hele omgeving is absoluut niet ingericht voor voetgangers. Men rijdt hier met de air-conditioned Lexus de air-conditioned parkeergarage van een air-conditioned kantoor binnen, en de degene die te voet het gebied wenst te verkennen ziet maar. Na deze ervaring doorgereden naar het hotel waar we ook begonnen zijn, waar we nog enkele aangename uren op de roof top hebben doorgebracht.

zondag 28 december 2008

Oman, dag 5


Van Muscat naar Sohar loopt één grote vierbaansweg, ongeveer langs de kust maar net ver genoeg landinwaarts om je het zicht op de zee te ontnemen. Wij wilden echter ook nog de forten van Nakhal & Rustaq bezoeken, en die liggen verder van zee af, dus hebben we niet aldoor de kustweg gevolgd.

In Bahla was net de vismarkt gaande (foto onder). Sommige vissers kwamen net aan met de verse vangst, anderen hadden hun matjes al uitgespreid onder de overkapping of op het strand. We konden lang niet alles thuis brengen, maar zagen in ieder geval haai & sardien.

Van Bahla landinwaarts naar Nakal (fort, foto boven), en van daar naar Rustaq (fort). Allemaal erg mooi, maar we hebben het nu wel een beetje gehad met de forten. Van daar was het nog een aardige rit naar ons hotel in Sohar, en vandaag waren er veel minder begiftigde chauffeurs op de weg. En aangezien je hier op tweebaanswegen 100 km/u mag rijden, is het even opletten geblazen. Erg in de mode: ineens vol op de rem, om stil te gaan staan in de berm (zonder clignoteur). Ook niet ongebruikelijk: inhalende tegenligger die begint te knipperen dat jíj in de weg rijdt. En niemand rijdt de toegestane snelheid: de ene helft rijdt veel te langzaam (je moet dus wel eens inhalen), de andere helft rijdt véél te snel (en gaat dus bumperkleven als jíj aan het inhalen bent). Wij zelf rijden niet veel te snel, want onze auto geeft waarschuwingspiepjes boven de 120 (en overigens ook tijdens het starten van de motor, het openen van de deur, het achteruit rijden en nog een lange reeks andere gebeurtenissen die we nog niet allemaal hebben gedetermineerd).

Sohar Beach Hotel ziet er prachtig uit. We hebben hier zowat een suite tot onze beschikking met keuken, tv-kamer, twee toiletten enzovoort. Allemaal wat overdreven voor één namiddag & nacht. Maar veel belangrijker: een heerlijk zwembad met gras & ligstoelen er omheen. We hadden nog net een paar uurtjes over om te zwemmen (althans, Loes) & te dutten in de late middagzon (beide). Morgen terug naar Dubai.

zaterdag 27 december 2008

Oman, dag 4

Na een ontbijtje van oa stukje vijgenbrood, onduidelijke pannekoekjes en gepocheerde eiermassa aan de slag om door de soukh te gaan struinen. Het is goed opletten om in de wirwar van straatjes niet te verdwalen zodat je de uitgang niet meer terug kunt vinden. Bovendien is de ingang van de soukh ook ongeveer de ingang van de wijk Al-Lawataya waar je als buitenstaander niet welkom schijnt te zijn. Kennelijk willen ze daar al die shoppende en nieuwsgierige toeristen niet over de vloer maar in de soukh wordt je onophoudelijk uitgenodigd elk winkeltje binnen te gaan om de inhoud te bekijken en vooral te kopen. Het is moeilijk om zonder koopwaar weer naar buiten te gaan: prachtige zijden en wollen sjaals, kleurijke stoffen, tassen, zilverwaar en alle mogelijke geurende kruiden. De gangpaden zijn vnl overdekt met hoge en met hout bewerkte plafonds waaraan grote decoratieve glazen lampen hangen. Erg leuk om daar een tijdje door te brengen en na afloop bij te komen op een terras bij de ingang met een melkbakje 'koffie'.

Daarna zijn we met de auto via Al-Bustan landinwaarts gereden en heben we een korte wandeling gemaakt in de wijk Ruwi waar zich enkele shoppingmalls bevinden maar vooral heel erg veel banken (was niet zó boeiend daar). De hete middag hebben we een lange wandeling gemaakt langs het strand van Qurm.

Op de foto links probeert een verkoper met nog meer aan te praten terwijl ik al met voldoende spullen in mijn handen sta. Op de foto rechts de Ruwi Clock Tower.

vrijdag 26 december 2008

Oman, dag 3

We begonnen de dag vroeg, want het is marktdag in Nizwa, voor geiten & koeien, en de zaken zijn voor komende week wel weer afgerond om een uur of negen. In de 'geiten-soukh' is een cirkel met stro bedekt en van een dakje voorzien (foto links), en een ieder die een geit in de aanbieding heeft loopt rondjes net zolang tot er overeenstemming is bereikt met een van de potentiele kopers die binnen & buiten de cirkel staan opgesteld. Die wenken de eigenaar met een handgebaar en gaan dan wat knijpen in de koopwaar om de kwaliteit vast te stellen. De koopwaar maakt ondertussen natuurlijk lawaai (net als de kopers & verkopers trouwens). Het is moeilijk om vast te stellen hoe de onderhandelingen precies verlopen. Zakt de prijs naarmate de verkoper meer rondjes moet lopen? Het is ons in ieder geval gelukt geen gebaren te maken die tot verplichte aanschaf hebben geleid. Veel mooie foto's gemaakt. Er waren trouwens (voor deze streken) opvallend veel vrouwen aanwezig, maar meestal wel op hun onherkenbaarst, d.w.z. met extra zwarte gezichtssluier.

Na de markt en het ontbijtje in een uurtje of twee naar Muscat gereden door een bijzonder dor maar mooi landschap met veel bergen. Muscat zelf is een verrassend grote plaats, of eigenlijk eerder een aggloberatie van verschillende dorpen & steden. Muscat 'proper' is een bijzonder slaperige inham van de Golf van Oman, met twee oude forten, de een nog in gebruik bij het leger (dus niet te bezichtigen), de ander alleen opengesteld voor langstrekkende staatshoofden (dus voor ons niet te bezichtigen), en het paleis van de sultan (geen persoonlijke vriend van ons, dus niet te bezichtigen). Toch een erg mooie plek. Opvallend zijn, na de droogte van de afgelopen dagen, de weelderige bloemen (veel bouganville) en hier en daar frisgroene grasvelden.

Één baai verderop ligt Mutrah (foto rechts), met een boulevard met heel wat meer bedrijvigheid (ook meer witjes) en naar verluid de mooiste soukh van de golf-regio, maar dat moeten we dan morgen gaan zien, want vandaag is vrijdag (d.w.z. zondag). Loes heeft hier wel twee héél mooie sjaals gescoord (maatje tafellaken), en nog afgedongen ook.

Ons hotel ligt weer een baai verderop, in principe met zeezicht maar natuurlijk niet vanuit onze kamer. Bij de 'recreational area' langs het strand ligt zelfs een Starbuck, maar die lijkt vreemd genoeg al weer failliet. Een kwestie van te ver voor de troepen uit lopen?
Ondertussen zijn we waarschijnlijk iets minder wit dan toen we begonnen. Aan zonnebaden komen we niet toe, bovendien te heet, maar al lopend nemen we toch aardig wat vitamine D tot ons. Dat voelt goed. Sinds we hier zijn hebben we nog geen een wolkje gezien.

donderdag 25 december 2008

Oman, dag 2

Aan de voet van de Jebel Shams ('Berg van de Zon'), de hoogste berg van Oman (3075 meter) ligt het dorpje Misfat (foto). Het is zo ongeveer het enige bergdorp dat zonder 4 wheel drive te bereiken is. Deze ochtend zijn we er naar toe gegaan en hebben er een tijdje rondgedwaald door de duistere steegjes en sfeervolle tuinen. De uitzichten zijn fantastisch, en de temperatuur eigenlijk nog een beetje te hoog om je al te erg in te spannen. Van de meeste huizen is het onduidelijk of het een ruine betreft of een bewoond pand. Zal zo'n beetje sam-sam zijn is mijn inschatting. Daarna enkele uren gespendeerd aan de rand van het zwembad, dat we voor ons zelf hadden maar echt véél te koud water bevat om een poging te wagen. En voorts nog een tijd rondgedwaald door de plaats waar we (vlakbij) zitten, Nizwa. Erg levendig, vooral aan het einde van de middag. De mannen, de meesten gekleed in smetteloze witte lange gewaden, zijn vooral overdag te zien. Zo met de avond komen nu ook de vrouwen te voorschijn veelal van top tot teen in het zwart.
Nizwa is een toeristentrekker maar nog steeds een conservatieve stad dus respectvol (= bedekt) kleden is wel zo gepast. Pfff.... en dat met die warmte.

woensdag 24 december 2008

Oman, dag 1

De grensovergang tussen Dubai & Oman is geen sinecure, althans niet voor witjes. Bij huisje/mannetje 1 krijg je een grensdocument voor de auto, maar alleen als je kunt aantonen dat de verhuurder toestemming heeft gegeven voor grensoverschrijdend verkeer. Bij huisje/mannetje 2 moet je een exit-visum kopen voor een euro of 15 p.p. Als je dat na 20 minuten mee krijgt moet je het 5 meter verderop(!) inleveren bij huisje/mannetje 3, die je paspoort dan van een exit-stempel voorziet. Huisje/mannetje 4 heeft het eenvoudig, die neemt alleen maar het grensdocument voor de auto in (dat je een half uur eerder had gekregen). Hiermee zijn de procedures aan de zijde der Emiraten tot een einde gekomen, en nemen de Omanitische procedures een aanvang.
Bij huisje/mannetje 5 dien je een entry-visum te kopen, voor 12 euro p.p contant te voldoen in Rhials (hoe zou je daar aan moeten komen als je Oman nog niet eens binnen bent?) of desnoods ook per creditcard. Na 20 minuten kun je door naar huisje/mannetje 6, de 'customs officer' die toch ook graag even in de kofferbak wil kijken en wil weten wat er in de koffers zit. Daarna lever je je visum weer in bij huisje/mannetje 7, en ben je klaar om Oman te ontdekken.

De eerste 100 kilometer viel het wel mee met dat ontdekken, want de enige route leidde door een dor & stoffig landschap waar niet veel aan te beleven valt. Maar toen kwamen we aan in Jabrin, waar een van de mooiste forten van het land staat (foto). Druk is het er niet, wel heet trouwens, het was nog behoorlijk inspannend alle trappen op & af te klauteren.

Een kleine 30 kilometer verder zijn we aangekomen in Nizwa, waar we nu aan de rand van het zwembad van de namiddagzon genieten (hmm, dit klinkt iets mooier dan het is, Het Al Diyar hotel is een kraak- & smaakloos gebeuren met de kaalste swimming pool aller tijden).

dinsdag 23 december 2008

Dubai, dag 2 (middag)

Na een uurtje of twee door de woestijn, zijn we aangekomen in Al Ain. Op de foto ben ik doende met een 'eenvoudige Arabische lunch'. De middag hebben we doorgebracht in de oase waaruit de stad ooit is ontstaan (mysterieus sfeertje zo tussen alle palmen. En geen mens te bekennen), in het plaatselijk museum (diorama's van thee drinkende mannen. En dat was dan nog een van de highlights) en op de 'livestock soukh' (markt voor levende have). Hier ben je echt wel een eind weg van het kosmopolitisme van Dubai stad. Alleen maar traditioneel kijkende mannen (ik weet niet precies hoe je dan kijkt, maar je ziet het direct), die zich afvroegen wat wij (en dan in het bijzonder Loes) hier kwamen uitspoken. Toch zegt een enkeling ook wel goedendag, dus dat valt weer mee. Op de foto rechts begeven we ons tussen de pick-up trucs met schapen & geiten & mannen met baarden.

Dubai, dag 2 (ochtend)

Rond een uur of negen werd onze Toyota Corolla aan huis bezorgd. Zes handtekeningen later konden we er mee weg, en bleek het tot onze aangename verrassing eentje met automatische transmissie te zijn. Na een enigszins hectische tocht door de spits van Dubai (en die bestaat hier echt) bereikten we de Burj al Arab, het enige 7-sterren hotel ter wereld, naar het schijnt. Iedereen vraagt of we daar ook overnachten, maar onze creditcard is niet goudkleurig (laat staan zwart), dus een kamerprijs vanaf 1000 euro per nacht is iets te veel van het goede. Ze houden trouwens niet echt van pottekijkers, want dichterbij dan Loes op de foto staat kun je niet komen als armoedzaaier. Schrale troost: de Lonely Planet vindt het interieur niks bijzonders.

Daarna een rondje over Palm Jumeirah, het oudste palmen-eiland (nou ja, oud, de bebouwing is nog niet eens af, maar inmiddels wordt er al een tweede aangelegd en een derde geplanned). David Beckham schijnt hier te wonen, maar hoe hij dan in Los Angelas kan voetballen is mij een raadsel. Waarom hij hier zou willen wonen trouwens ook. De hoogbouw heeft een nogal Bijlmer-achtig karakter, en als je appartement aan 'de verkeerde kant' ligt, heb je niet eens in de gaten dat je op een schiereiland zit. Dit adres staat wel goed op je visite-kaartje natuurlijk. Misschien is dat de prijs al waard?

En terug via het epicentrum van de bouwwoede, de Sjeikh Zayed Road, vernoemd naar de big daddy ter plaatse die dit alles enkele tientallen jaren geleden heeft geïnitieerd. In 1972 stonden er een tiental huizen langs de kreek, en dat is nu wel anders zoals je op de rechterfoto ziet. De meeste torens zijn van het formaat 'Manhattan' (een metertje of 300), maar de naald in het midden spant de kroon. Dit gebouw, de Burj Dubai, is, hoewel nog niet af, inmiddels 650 meter hoog, en daarmee verreweg het hoogste gebouw ter wereld. Hoeveel daar nog bij komt weet niemand, want dat houden ze nog even geheim.
Overigens zijn er inmiddels ook plannen voor een toren van meer dan een kilometer.

maandag 22 december 2008

Dubai, dag 1

Pfff, dat viel niet mee om hier te komen. 'Modern' inchecken aan een zuiltje lukte (zoals meestal) niet, omdat het vliegtuig was overboekt. En aangezien Schiphol er van uit gaat dat iedereen 'modern' incheckt, zijn er niet veel balies beschikbaar voor de velen die dat niet lukt. Na lang wachten en veel gedoe bleken we toch mee te kunnen, en vertrokken we met enige vertraging. Na een klein uur meldde de gezagvoerder (erg rustig, dat wel) een technische storing die het noodzakelijk maakte om terug te keren naar Amsterdam. Na zo'n twee uur stonden we weer aan de grond, in afwachting van verdere ontwikkelingen. Na nog eens ruim twee uur was het vervangende vliegtuig klaar voor vertrek, en deze deed het wel goed (voor zover wij konden nagaan). Dus geen aankomst om een uur of twaalf, maar even na vieren in de ochtend. Gelukkig stond ons ontvangst-comité er nog steeds (of weer), en kwamen we zonder verdere omwegingen tegen vijfen in ons hotel aan. Een korte nacht dus.

Ook deze dag was dus wat kort (vanwege relatief uitslapen). We hebben hem besteed met een zwerftocht langs de Dubai Creek, die vol ligt met oude schepen die allemaal op Iran varen (met héél véél DVD-records aan boord zo te zien), en een bezoek aan de soukhs. er zijn er verschillende voor elektronica, textiel & goud. Je moet wel héél erg van goud houden om die te waarderen. Het behangen van je vrouw met goud is hier net zo iets als bij ons een spaarrekening openen, schijnt het. Daarna de creek overgestoken in een van de honderden kleine bootjes (standaardprijs 1 dirham, 25 cent) naar de 'Dubai side', waar we aanmerkelijk meer witjes aantroffen, en winkels met geprijsde artikelen! Heerlijke lunch aan de creek.

Het is vandaag zeker 25 graden, en strak blauw. We moeten nog even acclimatiseren (maar klagen niet).

donderdag 18 december 2008

Dubai & Oman, part 0



Nog even, en we komen (ongeveer) dit uitzicht tegen op weg naar Dubai International Airport. En na een dagje tussen de expats & Gucci-winkels vertrekken we naar de mooie woestijnen van Oman. We vermoeden dat dit een land is waar ze niet veel aan kerstmis doen. Fine by us!