donderdag 13 mei 2010

Eyejaffjallajokull-Fado (samengevat)

Ok, het heeft even geduurd, maar we zijn thuis.

Op dinsdagochtend bleek, bij aankomst op het vliegveld dat onze vlucht van 06.15 uur was gecancelled. De dag ervoor leek er (via callcentre & internet) nog niets aan de hand, maar het gehele luchtruim boven Faro was dicht. Overboeking naar woensdag.

Op woensdagochtend bleek dat alle vluchten vanaf Faro normaal vertrokken, op ééntje na, namelijk de onze (wederom van 06.15 uur), want die was opnieuw gecancelled. Niet dat dat eerder gemeld was via callcentre of internet, en ook niet vanwege de aswolk, maar omdat het de maatschappij niet gelukt was om het juiste vliegtuig op de juiste plaats te krijgen. Na ons eerste uurtje wachten van de dag kregen we als advies: kom morgen maar weer terug, want 'dan zal alles waarschijnlijk wel op orde zijn'. Maar ja, wij hadden Faro inmiddels (meer dan) grondig verkend, en hadden geen zin om voor de 3e dag op rij wéér om 03.00 uur te moeten opstaan. Dus besloten we om dan maar de bus te nemen naar Lissabon, om daar verder te kijken.

Op het vliegveld van Lissabon hebben we de woensdag verder grotendeels doorgebracht met wachten in rijen (eerst 1 uur in de foute, daarna 3 uur in de goede - als je dat zo kunt zeggen, en daarna nog een tijdje bij een incheck-balie, maar toen begonnen we voorzichtig te hopen). Dat was in ieder geval uiteindelijk niet vergeefs, want we konden als laatste twee passagiers mee met een middagvlucht naar Amsterdam.

En aldus kwamen we toch nog gisteravond thuis, verkreukeld maar opgetogen. En vandaag lijkt dit 'leed' alweer een beetje vergeten.

zondag 9 mei 2010

Portugal, Dag 7

Onze plannen voor een avondmaal werden gisteravond finaal gedwarsboomd door een ernstige hoosbui. Omdat het hier in het uiterste zuidwesten altijd waait, komt er eigenlijk alleen horizontale regen voor en geen verticale of 'schuine'. Een paraplu helpt daar niet erg goed tegen (en is in deze omstandigheden uberhaupt geen lang leven beschoren). Enfin, nadat we onze doorweekte kleren hadden verruild voor droge zijn we binnen gebleven voor een maaltijd in de Pousada.

Vandaag is het weer véél beter, dus eerst maar eens naar de Cabo de Sãa Vicente, het laatste stukje Portugal dat de vertrekkende zeereizigers te zien kregen van hun moederland. Het staat te boek als een nogal toeristisch punt, maar nog niet in dit seizoen (laag), op dit tijdstip (vroege ochtend) en op deze dag (zondag). Dus nog geen bussen & souvenirshandelaren, maar een sfeer van verlatenheid & grootse natuur (foto boven).

Omdat we nu wel even genoeg klippen & stranden hebben gezien, gaan we op weg naar het bergdorp Monchique en de hoogste berg in de wijde omtrek, de Foia.
Vanaf de top heb je, naar men zegt, uitzicht op de gehele zuidkust en een behoorlijk deel van de westkust. Maar zoals dat gaat met uitzichtspunten, en zoals je kunt zien op de onderste foto, trok het op die hoogte alweer aardig dicht, dus viel het wel mee met die vergezichten. Desondanks op de hellingen van de Foia mooie wandelingen gemaakt. Genietend van diverse kleurrijke bloemen en de indringende geur van eucalypthus.

zaterdag 8 mei 2010

Portugal, Dag 6

Het is vandaag bewolkt, koud en regenachtig. Dat weerhoudt ons er niet van om te gaan wandelen aan de westkust, maar je zou verbaasd zijn als je ziet hoe goed we ons moeten inpakken tegen de elementen.

De hele westelijke kuststrook, van de uiterste zuidpunt tot nabij Lissabon, is sinds 1995 één groot natuurgebied, met de indrukwekkende naam ´Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina´. Dat betekent niet dat er helemaal niets meer gebouwd wordt, maar het zal toch wel helpen om het gebied min of meer intact te houden. En de begroeing is er ook heel bijzonder. Heel veel verschillende soorten & kleuren plantjes waarvan we de namen niet kennen (foto rechts boven). In een poging om het landschap te beschermen heeft men hier & daar houten plankiers aangelegd, hetgeen zorgt voor een wat tuttige ervaring (natuur genieten binnen de lijntjes, foto links).

Onze verblijfplaats Sagres ligt in een baai die wordt afgeschermd door twee schiereilanden. Op het ene ligt ons verblijf, en op het andere een fort dat nog stamt uit de tijd van Hendrik de Zeevaarder (een soort plaatselijke Willem van Oranje). Daar werden plannen gesmeed om de wereld te veroveren (na haar eest te ontdekken natuurlijk). Het fort is een nogal desolate plek, maar dan in de goede zin van het woord. De bebouwing schermt de toegang tot het gehele schiereiland af, dat verder zo goed als leeg is (op een obligate vuurtoren na), en aan alle kanten wordt omringd door hoge kliffen (foto onder).
En dat dan met een windkracht die ons danig uit model brengt.

vrijdag 7 mei 2010

Portugal, Dag 5

Vandaag verlaten we de Alentejo, en arriveren we in de Algarve. Dus: meer zee en vermoedelijk ook meer mensen. De eerste kustplaats die we tegenkomen is Vila Nova de Milfontes. Niet echt een goed gekozen naam, want het is géén stad (Vila), niet nieuw (Nova) en je vindt er ook geen 1000 bloemen (Milfontes). Daarom lokaal ook wel bekend als 'het dorp van de drie leugens'. Desondanks een mooie riviermonding met prachtige stranden & duinen. En aangezien het aan de westkust ligt, ook nog steeds érg rustig (want 95% van de touristen in Portugal zit aan de zuidkust).

Vandaar verder naar Odeceixe, een vallei waaraan Joop goede herinneringen schijnt te bewaren (hij wist in ieder geval de naam nog). Het nabij gelegen Praia de Odeceixe is ook weer een prachtige plek langs de kust (zie foto). Deze keer met surfers & macramé armbanden.

Vandaar nog een kilometer of 60 naar onze laatste verblijfplaats (afgezien van een laatste hotelovernachting nabij het vliegveld dan), waar we enkele dagen zullen zitten, de Pousada do Infante de Sagres. Een fantastische lokatie op de klippen langs de kust, niet ver van het meest westelijke punt van het Europese vasteland, Cabo de São Vicente. Je kunt dus op je vingers natellen dat het hier veel & hard waait, maar mooi is het wel.

donderdag 6 mei 2010

Portugal, Dag 4

In de tuin van de Pousada van Alvito lopen een paar pauwen rond. En naar nu blijkt: pauwen slapen wel, maar niet zo lang als wij (wel zouden willen). En we kunnen natuurlijk alleen spreken namens de mannetjes, want dat zijn de enigen die herrie maken (ook al lijkt dat hier ter plaatse niet zo heel veel succes op te leveren bij de vrouwtjes). Op de foto links kun je zien dat een van de heren zich onder ons raam heeft genesteld, om van daar uit de wereld luidkeels op de hoogte te brengen van zijn bestaan en het voortduren daarvan.

Net als in vele andere plaatsen hier in de buurt, worden in het dorp Moura de kerktorens, voor zover plat, gekoloniseerd door ooievaars (foto rechts). Wij vinden het mooi, maar voor de Portugezen zal het wel net zoiets zijn als voor ons een duif (of reiger).

Was het weer tot nu toe 'strak blauwe hemel, maar toch nog vrij fris', vandaag is het bewolkt & warm. En de zonnehalo is groter dan we ooit eerder hebben gezien. Desondanks wel een mooi stuk gewandeld nabij Serpa, en genoten van het uitzicht op de Rio Guadiana (foto onder).

Via Beja terug naar Alvito, voor een lekkere middag bij het zwembad in de tuin.

woensdag 5 mei 2010

Portugal, Dag 3

Gisteravond uit eten gegaan in Arraiolos, natuurlijk zonder de Lonely Planet of andere taalkundige hulpmiddelen, dus was het bestellen nog een hele gok. Twee woorden kwamen ons bekend voor: Bacalao & Migas. Van het eerste wisten we nog dat het om nogal saaie stokvis ging, dus besloten we voor het tweede, ook al hadden we geen idee. Nu, het resultaat kon (een stuk) erger, al weten we nu eigenlijk nog niet precies war migas is (iets met brood & vlees).

Vanochtend eerst naar Evora, een prachtige stad met een aquaduct, Romeinse tempel, kathedraal, veel aandenkens aan Vasco da Gama, en goede koffie. In de buurt liggen veel overblijfselen van verre prehistorische culturen, hunnebedden & steencirkels die een paar duizend jaar ouder zijn dan die in Stonehenge of Havelte. Een stoffig landweggetje leidde ons naar de grootste stenenverzameling, de Cromeleque dos Almendres (foto boven), een mooie mysterieuze plek. De Portugezen pretenderen zelfs dat dit de oudste resterende cultuuruitingen ter wereld zijn. Maar dat betekent niet dat de touristen er in drommen op af komen: het is er (gelukkig) behoorlijk verstild.

Daarna door naar Alvito, alwaar we overnachten in het tot pousada omgebouwde kasteel (zeer romantisch). Alvito is verder een van de meest slaperige oorden die we ooit hebben bezocht, hetgeen wel charmant is. Foto onder: Loes bij de belangrijkste bezienswaardigheid van Alvito, de Ermida de San Sebastião. Luttele seconden vóór zich een dame met schort aandiende die voor een kleine vergoeding wel de deuren van het heiligdom wilde openen voor een kort bezoek (waarvoor dank).

dinsdag 4 mei 2010

Portugal, Dag 2

Vandaag zijn we begonnen met een rit naar Estremoz, zo’n 45 km verderop. Dat heeft zijn naam te danken aan het Portugese woord voor lupine. Net als in andere dorpen hier in de buurt, zijn de trottoirs er van marmer, omdat dat hier in de buurt wordt gewonnen en dus ruim & goedkoop voorhanden is. Estremoz heeft een prachtig kasteeltje op de top van de heuvel (natuurlijk ook omgebouwd tot pousada), en ook de rest van het plaatsje staat vol mooie bouwwerken (foto onder, Praça Luis de Camoes).

Onderweg naar andere dorpjes in de buurt hebben we al aardig wat ooievaars gezien (helaas nog geen geslaagde foto maar dat gaat nog wel goed komen). Ze bezetten in grote getale de electriciteitsmasten om hun nesten in te bouwen. Verder zie je kurk-eiken (in mindere of meerdere staat van ontkleding), eucalyptusbomen, en velden vol voorjaarsbloemen in allerlei variaties. Het is prachtig wandelen tussen al die kleuren & geuren.

maandag 3 mei 2010

Portugal, Dag 1

De aanvliegroute voor de luchthaven van Lissabon voert de vliegtuigen dwars over het hart van de stad. Dat lijkt me voor de bewoners geen pretje, maar voor ons leverde het in ieder geval een prachtig uitzicht op op alle highlights van de stad. En dat kwam goed uit, want we hadden verder geen tijd meer om Lissabon nog te bezoeken, omdat onze eerste overnachtingsplaats toch nog een behoorlijk eind verderop lag (en het oppikken van de ingecheckte bagage en het regelen van de huurauto ook altijd meer tjd kost dan je vooraf inschat).

Via de gigantisch lange Vasco da Gama-brug (toch zeker meer dan 10 kilometer, zo breed is de Taag hier, vlak bij haar monding in zee) lieten we Lissabon en het vliegveld achter ons. Op weg naar Arraiolos, richting de Spaanse grens (& Evora).

Ons eerste verblijf daar, de ‘Pousada de Nossa Senhora da Assenção’, is net zo mooi als haar naam doet vermoeden. Het is een verbouwd klooster, met eigen kerk vol azuurblauwe tegeltjes en vele andere historische details (zoals erg lage deurposten, dat dan weer wel).

We hadden alleen nog tijd voor een korte wandeling in de tuinen rondom de pousada. Die staan vol met kruiden & bloemen. En het rook er dan ook naar wilde rozen & kamperfoelie.

Op de foto onze pousada, van veraf en in de kruidentuin.