Het is vandaag bewolkt, koud en regenachtig. Dat weerhoudt ons er niet van om te gaan wandelen aan de westkust, maar je zou verbaasd zijn als je ziet hoe goed we ons moeten inpakken tegen de elementen.De hele westelijke kuststrook, van de uiterste zuidpunt tot nabij Lissabon, is sinds 1995 één groot natuurgebied, met de indrukwekkende naam ´Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina´. Dat betekent niet dat er helemaal niets meer gebouwd wordt, maar het zal toch wel helpen om het gebied min of meer intact te houden. En de begroeing is er ook heel bijzonder. Heel veel verschillende soorten & kleuren plantjes waarvan we de namen niet kennen (foto rechts boven). In een poging om het landschap te beschermen heeft men hier & daar houten plankiers aangelegd, hetgeen zorgt voor een wat tuttige ervaring (natuur genieten binnen de lijntjes, foto links).
Onze verblijfplaats Sagres ligt in een baai die wordt afgeschermd door twee schiereilanden. Op het ene ligt ons verblijf, en op het andere een fort dat nog stamt uit de tijd van Hendrik de Zeevaarder (een soort plaatselijke Willem van Oranje). Daar werden plannen gesmeed om de wereld te veroveren (na haar eest te ontdekken natuurlijk). Het fort is een nogal desolate plek, maar dan in de goede zin van het woord. De bebouwing schermt de toegang tot het gehele schiereiland af, dat verder zo goed als leeg is (op een obligate vuurtoren na), en aan alle kanten wordt omringd door hoge kliffen (foto onder).
En dat dan met een windkracht die ons danig uit model brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten