Sardinië, part 4

Onderweg naar onze laatste verblijfplaats op Sardinië (Mores), zijn we gestopt bij de Necropoli Sant'Andrea Priu, een verzameling neolitische graftombes, waarvan sommige later door de vroege christenen zijn omgebouwd tot kerk. De ticket office wordt bemensd door twee zich vervelende dames die blij zijn dat er eindelijk eens iemand langs komt, We moeten verplicht naar de uitlegvideo kijken, met het volume op elf. Daarna kunnen we eerst het terrein op eigen gelegenheid verkennen, waarna een van de twee dames de deur van de grootste tombe voor ons komt openen. Leuk uitje, mooie plek, en héél rustig.

Vandaag hebben we een korte trip naar Sassari gemaakt, de qua grootte tweede plaats van het eiland. 'Traffic and parking is a nightmare'. Vanwege dit citaat uit de Lonely Planet besloten we de auto achter te laten op een parkeerterrein in een buitenwijk, waarna we in een minut of 20 naar het centrum zijn gewandeld. Mooie pleinen met standbeelden die aan opera-decorstukken doen denken, en verder smalle stegen en drukke straten. Het concept 'voetgangerszone' lijkt hier vooral te betekenen dat voetgangers min of meer gedoogd worden in een straat vol auto's. Nou ja.

Het weer is inmiddels behoorlijk slecht. Elders in Italië is het helemaal mis, dus alle regen die hier valt kunnen de wolken niet meer mee daar naartoe nemen, en zo dragen wij ons steentje bij.

Morgen nog een rit langs de Costa Smeralda, het meest jetsettige deel van het eiland, maar met dit weer zal de Beau Monde haar jachten wel niet verlaten, dus of we ze te zien krijgen?

Sardinië is een mooi eiland, maar wel vrij somber, en de meeste huizen, wegen en viaducten ogen nogal vermoeid en slecht onderhouden. Wellicht was dat  minder opgevallen als de zon er vaker was geweest.

Bij de foto's:

- linksboven: verdwaald in Pozzomagiore, en dan moet je met je grote Ford Kuga door dit steegje! Er kwam rook uit alle parkeersensoren rondom tegelijk, maar het paste nét.

- middenboven: Ronald voortijdig in een tombe.

- rechtsboven: Loes bovenop de necropolis

- midden: de Chiesa della SS. Trinità di Saccargia, startpunt 11e eeuw

- linksonder: kunstwerk 'Ode aan het Brood' in Bonorva. Verschillende culturen vinden verschillende dingen belangrijk

- middenonder: christelijke fresco uit de necropolis

- óók middenonder: donker steegje in Sassari

- rechtsonder: iemand zit voorgoed klem in de muur van de Chiesa della SS. Trinità di Saccargia 

Sardinië, part 3

De maaltijd in de agriturismo van Terrenieddas stelde niet teleur. Bij binnenkomst in een ruimte die niet anders kan worden omschreven als een luidruchtige kantine met dito locals, werd ons alleen gevraagd 'Wit? Of Rood?' (de kleur van de wijn), maar verder was het eten wat de pot schaft, en dat was heerlijk en soms een beetje vreemd (lever, wild zwijn met zwoerd, etc).

Dit was ons meest zuidelijke verblijf, dus de volgende dag een lange rit via de westkust omhoog naar Tresnuraghes. En wéér heel veel potholes, een Sardijnse specialiteit. Het schijnt dat iemand die de pothole voor zijn eigen huis had gerepareerd (bij gebrek aan actie van de overheid/gemeente), een boete van 900 euro heeft gekregen voor 'het uitvoeren van potentieel gevaarlijk werk zonder de daarvoor vereiste kwalificaties'. Tsja.

Onderweg (nou ja, beetje een omweg...) zijn we uitgestapt bij Tharros, een nederzetting van de Phoeniciers uit de 9e eeuw BCE. Die hadden een mooi plekje uitgezocht op de smalle landengte van een schiereiland, met dus aan beide zijden zee. Wel mooi, maar er stond niet zo héél véél meer overeind (behalve dan 2 recente betonnen zuilen, Grieks aandoend en vast gesponsord door de plaatselijke VVV want ze staan op elke foto van Tharros (behalve de onze)).

Vanuit ons huidige verblijf in Tresnuraghes hebben we twee mooie plaatsen aan de kust bezocht: Bosa (klein, aan de rivier de Temo) en Alghero (nog volledig omringd door middeleeuwse vestingwerken). Beide zeer de moeite waard.

Bij de foto's:

- linksboven: fotogenieke vergankelijkheid in Tharros

- middenboven: de oudste kerk van Sardinië, in Tharros, deels stammend uit de 5e eeuw.

- rechtsboven: avond in Tresnuraghes, man in pij houdt de wacht

- linksmidden: Bosa aan de Temo (naar het schijnt de enige bevaarbare rivier van Sardinië)

- middenmidden: de smalle stegen van Bosa

- rechtsmidden: nóg iemand die de wacht houdt (in dit geval over een voorgoed gesloten superrmarktje)

- linksonder: de vestingwerken van Alghero

- middenonder: Alghero

- rechtsonder: (nog geen) zonsondergang in Bosa Marina

Sardinië, part 2

 

Niet ver van ons verblijf in Tuili ligt een heuvel als een driedimensionale geodriehoek met bovenop een kasteelruine. Na een bijzonder inspannende 'wandeling' hebben we dit Castello della Marmilla bezocht. de uitzichten waren verbluffend, en we hadden het rijk alleen.

Zoals al gezegd, liggen ook de belangrijkste overblijfselen van de Nuraxi-cultuur om de hoek. Dit Nuraxi-complex bestaat uit 5 torens uit de 15e eeuw BCE plus 4 torens uit de 12 eeuw BCE. De restanten van (sommige van) die torens staan nog fier overeind, tot een meter of 15 hoog. Aangezien de ingang niet op de 'begane grond' is maar halverwege de torens, moet er heel wat worden  gekruipdoorsluipdoord in de dikke muren. Het lijkt wel wat op een middeleeuws kasteel, maar dan dus 2500 jaar ouder. Zeer indrukwekkend.

Vandaag hebben we Cagliari bezocht, de hoofdstad van het eiland. Aangename vergane glorie, wellicht met de nadruk op de eerste van die twee.

Na een mooie rit langs de zuidkust zitten we nu in een agritourismo in 'the middle of nowhere', waar men straks naar verluidt heerlijke streekproducten gaat serveren in het bijbehorende restaurant.

Bij de foto:s:

- Boven: Drone boven Castello della Marmilla

- linksmidden: Loes klautert door de Nuraxi-burcht

- middenmidden: de Nuraxi-burcht

- rechtsmidden: vermoeide huizen in Cagliari hebben wat steun aan elkaar (voor zolang...)

- linksonder: Zicht vanaf de Bastione di Saint Remy in Cagliari

- rrechtsonder: De kathedraal van Cagliari

Sardinië, part 1

Voor Loes een weerzien, voor mij een eerste kennismaking: Sardinië. Ons eerste verblijf, de Borgo di Campagna is een rommelige en uitgestrekte boerderij en agritourismo, waar veel onderdelen van vermoeidheid en gebrek aan aandacht uit elkaar dreigen te vallen. Met een positieve insteek kun je het 'rommelige charme' noemen. Het touristenseizoen is duidelijk nog niet op stoom, zodat Loes zich geroepen voelt om de pool schoon te maken (terwijl we niet eens hebben gezwommen).

Het nabijgelegen Olbia is een leuke stad voor een ochtend en een goede koffie, de rest van de dag besteden we aan mooie wandelingen op twee stranden in de buurt. De zon schijnt, maar het loeit dat het waait aan de kust dus een jas of sjaal is niet echt overdreven.

De dag daarna zijn we naar het zuiden gereden via (nou ja, langs...) 'de Grand Canyon van Sardinië', de Gorropu. Het was een mooie tocht, maar wel een van 7 uur, over soms stroperige tweebaanswegen waar altijd wel een vrachtwagen, tractor of camper tussen jou en het ultieme chauffeursgeluk in staat.

Inmiddels zijn we dus in Tuilli, waar veel belangwekkende opgravingen in de buurt liggen van de Nuraxi, een Sardijnse beschaving die heerste van de 19e tot de 9e eeuw vóór de 'gangbare jaartelling' (wat we vroeger vóór Christus noemden). Dat gaan we morgen bekijken, vandaag hebben we een mooie wandeling gemaakt op de 'altoplano' in de buurt.

Bij de foto's:

- linksboven: Loes geeft de pool van de Borgo di Campagna wat TLC

- middenboven: Ook de parasollenverhuur moet nog op gang komen

- rechtsboven: Typisch Sardijns blauw water in de lagune van Puntaldia

- linksmidden: de San Paolo in Olbia

- middenmidden: De Gorropu Canyon

- rechtsmidden: Ons verblijf in Tuilli, de Borgo del Arcangelo

- linksonder:  heilig licht in de San Pietro in Tuilli

- middenonder: het mysterieuze bos van de Altoplano 'Parco della Giara'

- rechtsonder: een soort van meer in het 'Parco della Giara'