Namibië, part 9 (Etusis)

Onze laatste lodge in Namibië (afgezien dan van een overnachting in Windhoek) is de Etusis Lodge nabij Karibib. Een familie-aangelegenheid aan het einde van een 16 km lange en ontzettend hobbelige oprit over eigen terrein. Mooi gelegen bij een waterreservoir dat in dit natte jaar goed is gevuld en veel vogels en andere dieren aantrekt. De lijst met alle hier ooit gespotte vogels is inmiddels 197 entries lang. Daar hebben wij, wegens gebrek aan kennis, geen nieuwe entry aan kunnen toevoegen.

Vanochtend hebben we een wandeling gemaakt (video) in het gebergte achter de lodge, de 'waterfall trail'. Erg mooi, maar de betreffende waterval was slechts zo'n 40 centimeter hoog. Blijbaar voor Namibische begrippen toch al heel wat.

Goed, morgen nog een flinke rit naar Windhoek, en dan overmorgen een vroege vlucht naar Kaapstad. Namibië was (weer) prachtig, en heel veel groener dan verwacht.

Namibië, part 8 (Erongo mountains)

We zitten in de Hohenstein lodge vrijwel alleen duitse gasten), aan de voet van de Erongo Mountains. Wederom een plek die alleen na lange stukken gravelroad te bereiken is. Zittend op je eigen terrasje heb je mooi uitzicht om de omringende natuur. Er schijnen hier giraffen te zitten, maar die hebben we helaas nog niet gezien. Gelukkig ook vrijwel geen koringkrieken, de gepantserde krekels die vooral in Rostock een ware plaag vormden. Wel veel vogels, een baviaan en een gemsbok. 

Wederom prachtig wandelgebied, maar dat moet je wel vroeg doen, want anders wordt het te heet. Straks een sundowner drive, dus dat wordt weer een gin-tonic.

Bij de foto's:
- boven, Erongo Mountains. Er 'wonen' mensen op die een permit hebben om naar edelstenen te zoeken. Een hard bestaan.
- daaronder: zonsondergang vanaf de lodge
- daaronder, links: zonsondergang bij de Spitzkoppe
- daaronder, rechts: wildlife tijdens de ochtendwandeling
- onder: Erongo Mountns, ochtendwandeling
 

Namibië, part 7 (Swakopmund)

Al zwervend hebben we het leuke deel van Swakopmund nu wel verkend, al loopt de stad kilometers door langs het strand naar het noorden in een onafzienbare reeks van 'luxury living beachfront appartments' die na een tijdje wel op elkaar beginnen te lijken. Het mooiste blijven toch de Jugendstil-achtige bouwwerken uit het begin van de 20e eeuw, sommige liefdevol gerestaureerd, andere 'between onwners' of iets wat daarop lijkt.

Deze ochtend zijn we even naar Wlotzkasbaken gereden, 30 km boven Swakopmund. Bijna alleen al vanwege de plaatsnaam een bezoekje waard. Een vreemd dorp met een mengeling van 'echte' huizen en informele zelfbouwconstructies met zeecontainers, allemaal zelfvoorzienend (dus met een eigen 'watertoren'), en allemaal op ruime afstand van elkaar, alsof het risico op burenruzies tot grote hoogte is gestegen. Dat zou ook best kunnen, want veel bouwsels zijn hier neergezet zonder zich om het eigenaarschap van de grond te bekommeren, en er is dan ook een lange traditie van rechtszaken en anderr juridisch ongerief verbonden aan de naam Wlotzkasbaken. Gekke plek.

Goed, Swakopmund zit er bijna op voor ons, we zullen de goede koffiezaken missen, maar verheugen ons op de Erongo Mountains...

Bij de foto's:
- boven, links en rechts: jugendstillerige huizen in Swakopmund
- daaronder: huizenknutsels in Wlotzkasbaken
- bijna onder, links: Loes op de pier van Swakopmund
- bijna onder, rechts: de begraafplaats grenst aan de zandduinen
- onder: (tamme) kamelen in de monding van de Swakop rivier, die vrijwel altijd droog staat

Namibië, part 6 (Rostock - Swakopmund)

In de Rostock Ritz Lodge hebben we een avondtourtje gemaakt in een aftandse jeep met (zowat) houten banken en alleen beenruimte voor dwergen. Ondanks dat ongemak was het een mooie tocht, met wat nieuwsgierige zebra's in de buurt, en de onontkoombare gin-tonic op een heuveltop bij zonsondergang.

De volgende dag zijn we vertrokken richting Swakopmund, zo'n 240 kilometer over soms redelijke en soms treurigstemmende gravelwegen, met korte stops in de Kuiseb Canyon en bij de Vogelfederberg. Na de twee desert lodges voelt Swakopmund wel heel erg als de 'bewoonde wereld', ook al is het nu ook weer niet zó'n grote stad. Het is hier minstens 10 graden koeler (dus rond de 20), door de nabijheid van de hier steenkoude Atlantische oceaan. En verder is alles hier zeer Duits, de architectuur (veel jungendstil huizen uit begin 20e eeuw), de restaurants. En op de begraafplaats is er ook nog alle aandacht voor de Duitsers die 'stierven voor het vaderland' terwijl ze genocide pleegden op de plaatselijke Herero's (zo'n 80% van de inheemsen kwam om tussen 1904 en 1908). Toch is Swakopmund een heel leuke plaats, met krankzinnig brede (ongeasfalteerde) straten, de meeste met heel weinig verkeer (een soort wild west vibe, maar dan in het Duits, in Afrika).

Na enig dubben hadden we besloten een bezoek te brengen aan de 'Kristall Galerie' (niet 's nachts geopend), maar die werd net gerenoveerd ('Prepare for a "WOW"' stond er op de deur, maar ja, wij blijven niet hier het einde van de werkzaamheden afwachten). In plaats daarvan gingen we naar het Swakopmund Museum, gesticht door een tandarts in de jaren 50, en de sfeer van knulligheid die dat feit oproept stemt geheel overeen met de inventaris van speelgoedautootjesverzamelingen, diorama's van belangwekkende momenten in de Namibische geschiedenis (natuurlijk vanuit Duits perspectief) en opgezette dieren. Met de juiste mind-set toch een zeer geslaagd bezoek.

Bij de foto's:
- boven: een zebra nabij de Rostock Ritz lodge
- bijna boven: kruisende struisvogel op de C14
- bijna onder, links: de bijzondere rotsformaties van de vogelfederberg
- bijna onder, rechts: Swakopmund museum
- onder: Rhode Allee, Swakopmund

 

Namibië, part 5 (rostock)

 De 'Sunrise Walk' (nou ja, wij waren iets later) nabij de Rostock Ritz lodge, tussen Solitaire en Walvis Bay.

Namibië, part 4 (Namib Desert lodge, Solitaire)

Vanochtend hebben we een laatste ochtendwandeling gemaakt bij de Namib Desert Lodge; 07.00 uur op, en direct naar buiten, waar het Namibische gras zachtjes ruist in de ochtendbries.

We hadden geluk met onze Sundowner Drive van eergisteren, met in totaal 4 gasten. Want gisteravond gingen er 6 afgeladen jeeps op pad, toch een wat andere vibe. Het blijkt dat er veel Namibiërs uit de stad een weekendje deze kant op komen, omdat de woestijn (deels) zo mooi groen is. De hele lodge zat dan ook propvol.

Vandaag hebben we maar een uurtje of twee te gaan naar ons volgende verblijf, dus alle tijd om aan te leggen in Solitaire, een vlek op de wereldkaart die in onze extended family toch een belangrijke plaats inneemt. Beroemd om de appeltaart, maar we hadden nét ontbeten, en bovendien is de bakker dicht op zondag, dus kun je daarvoor alleen in het restaurant van de lodge terecht. Maar ja, is die appeltaart dan wel van vandaag? Wij dachten van niet. Wel lekkere koffie trouwens.

Een uurtje later waren we dan al geaariveerd in onze volgende lodge, de 'Rostock Ritz', waarover we de komende dagen nog wel zullen berichten. Wij hebben gelummeld in onze 'suite' (gratis upgrade!) en naast het zwembad, waar ik (Ronald) al snel werd 'bezet' door eerst 1 en later 2 stokstaartjes die wel van een warm buikje hielden blijkbaar. Dat duurde een uur of 2, en toen heb ik ze toch maar eens met zachte hand verwijderd.

Bij de foto's:
- boven: de nacht valt over de Namib Desert Lodge
- midden: de C19 nabij Sesriem
- linksonder: Solitaire Supermarket, onze laatste kans om water en/of koekjes te scoren
- rechtsonder: de stokstaartjes van de Rostock Ritz

 

Namibië, part 3 (Namib Desert lodge, Sesriem)

Gisteravond hebben we een mooie 'sundowner drive' gemaakt (nou ja, we lieten ons vervoeren in een safari-jeep door de natuurgids-van-dienst, met 2 andere gasten dus dat was vrij rustig aan boord). Een prachtige tocht door het zacht ruisende gras (grote delen van de woestijn staan er vol mee, door de overvloedige regenval) terwijl het avondlicht over het landschap strijkt. En er waren ook verrassend veel oryxen, wildebeesten (gnoe's) en andere locals. Zoals aangekondigd werd het ondergaan van de zon gemarkeerd met een gin-tonic op een mooie plek. Die smaakte ons verrassend goed, mogelijk door de ratio tussen gin (weinig) en tonic (veel) die de gids hanteerde.

Deze ochtend hebben we Sesriem bezocht, waar zich de ingang van het Nationale park Sossusvlei bevindt. Dat park heeft al jaren een geasfalteerde weg, wat in de verre omtrek zéér uitzonderlijk is. Maar de laatste kilometers vóór Sesriem zijn nu ook geasfalteerd. Sterker nog, we konden er cappucino krijgen, iets wat tijdens onze eerdere bezoeken niet echt denkbaar was. De vooruitgang houdt je niet tegen (en de cappu was lekker).

De meeste bezoekers komen naar Sossusvlei voor 'Deadvlei', een droog meer met 700 jaar oude dode bomen (het is er te droog om te kunnen vergaan) en grote rode zandduinen er om heen. Daar zijn wij niet helemaal naartoe gegaan. We hebben het al eens eerder bezocht, en bovendien kun je er niet op eigen gelegenheid komen, omdat je het laatste stuk alleen in gespecialiseerde voertuigen met gespecialiseerde chauffeurs kunt afleggen, en niet met onze huis-tuin-en-keuken-four-wheel-drive. In plaats daarvan hebben we aangelegd bij 'Dune 45', één van de hoogste zandduinen in het park (en dus in de wereld). Nog een hele klus om die te beklimmen (niet helemáál gelukt, naarmate je verder klimt wordt je ook steeds meer gezandstraald (net als je fototoestel trouwens)). Wel een prachtige omgeving, en niet veel volk op de been. Het lijkt er op dat het toerisme nog lang niet terug is op het pre Covid peil (als dat er uberhaupt nog van komt).

Bij de foto's:
- boven: uitzicht tijdens de sundowner drive
- links midenboven: Oryxen zijn ook in ons geinteresseerd.
- rechts middenboven: de sundowner drive jeep
- links middenonder: Ronald op weg naar de top van Dune 45.
- rechts middenonder: Selfie met de drone langs de C19 nabij Sesriem
- onder: Dune 45.
 

Namibië, part 2

Vanochtend zijn we extra vroeg opgestaan (iets voor 07.00 uur) om een mooie ochtendwandeling te kunnen maken, nog voor ontbijt en douche. De mooie zonsopkomst moesten we er wel een beetje bij bedenken, want dit jaar is de regentijd nog niet over, en dus is het soms (zoals deze ochtend) behoorlijk bewolkt. In de nacht heeft het zelfs nog geregend.

Maar ondanks dat, was de wandeling aan de voet van onze Namibische zandduin werkelijk prachtig.

Na het ontbijt in een zo goed als verlaten patio (alle anderre gasten deden het andersom, eerst ontbijten en dan op pad), en een kop koffie op ons eigen terras, hebben we nóg een wandeling gemaakt. Dat kon best, als er niet zo veel zon is en de temperatuur dus aangenaam blijft (mid twenties). Deze tweede wandeling was zo mogelijk nog mooier.

Vanavond gaan we mee met de sundowner-tour (een rit naar een mooi uitzichtspunt, waar men het ondergaan van de zon als excuus hanteert om aan de gin-tonic te gaan).

Namibië, part 1

Er wordt (vanuit Nederland) niet meer zoveel gevlogen op Windhoek, dus moesten we eerst naar Johannesburg, en de volgende dag, met een korte regionale vlucht, pas door naar Windhoek. Na een avondje acclimatiseren (en wat mild absurdistische ambtenarij om een permit te bemachtigen voor een natuurgebied waar we over een week langs rijden) zijn we dan vandaag met onze grote auto (nou ja, naar Europese begrippen dan) vertrokken naar de Namib Deseret Lodge, 300 km verderop. Daarvan was z0'n 290 kilometer gravel, dus dat was meteen het diepe in. Maar wel redelijk begaanbare gravel, ondanks de dit jaar bijzonder 'succesvolle' regentijd waar alle locals erg blij mee zijn. Op de wegen is de meeste nattigheid gelukkig weer verdwenen.

Tien minuten nadat je Windhoek uit bent, is ht landschap al volledig verlaten, afgezien dan van een eenzame check point bewaker die naar mijn rijbewijs keek alsof het de eerste was die hij ooit had gezien. Gelukkig mochten we door. En de twee uren daarna heben we misschien 5 auto's gezien, dus dat was lekker rustig.

Op de 'Remshoogte' was er zowaar een farm waar we een lunch konden krijgen (en gezellige gesprekjes met het Zuid-afrikaans sprekende gereformeerde echtpaar dat de farm runt). Een uurtje later arriveerden we dan bij de zandduinen van de Namib Desert Lodge. We kunnen goed merken dat we de Windhoekse hoogvlakte hebben verlaten, want het is hier flink warmer.

Het was een prachtige rit.

Bij de foto's:
- links boven: de avond valt, onderweg naar Joburg.
- rechts boven: de C26 richting Solitaire
- links onder: Loes aan de lunch in de Remhoogte B&B
- De zandduinen voor de deur van de Namib Desert lodge