Gisteravond hebben we een mooie 'sundowner drive' gemaakt (nou ja, we lieten ons vervoeren in een safari-jeep door de natuurgids-van-dienst, met 2 andere gasten dus dat was vrij rustig aan boord). Een prachtige tocht door het zacht ruisende gras (grote delen van de woestijn staan er vol mee, door de overvloedige regenval) terwijl het avondlicht over het landschap strijkt. En er waren ook verrassend veel oryxen, wildebeesten (gnoe's) en andere locals. Zoals aangekondigd werd het ondergaan van de zon gemarkeerd met een gin-tonic op een mooie plek. Die smaakte ons verrassend goed, mogelijk door de ratio tussen gin (weinig) en tonic (veel) die de gids hanteerde.
Deze ochtend hebben we Sesriem bezocht, waar zich de ingang van het Nationale park Sossusvlei bevindt. Dat park heeft al jaren een geasfalteerde weg, wat in de verre omtrek zéér uitzonderlijk is. Maar de laatste kilometers vóór Sesriem zijn nu ook geasfalteerd. Sterker nog, we konden er cappucino krijgen, iets wat tijdens onze eerdere bezoeken niet echt denkbaar was. De vooruitgang houdt je niet tegen (en de cappu was lekker).
De meeste bezoekers komen naar Sossusvlei voor 'Deadvlei', een droog meer met 700 jaar oude dode bomen (het is er te droog om te kunnen vergaan) en grote rode zandduinen er om heen. Daar zijn wij niet helemaal naartoe gegaan. We hebben het al eens eerder bezocht, en bovendien kun je er niet op eigen gelegenheid komen, omdat je het laatste stuk alleen in gespecialiseerde voertuigen met gespecialiseerde chauffeurs kunt afleggen, en niet met onze huis-tuin-en-keuken-four-wheel-drive. In plaats daarvan hebben we aangelegd bij 'Dune 45', één van de hoogste zandduinen in het park (en dus in de wereld). Nog een hele klus om die te beklimmen (niet helemáál gelukt, naarmate je verder klimt wordt je ook steeds meer gezandstraald (net als je fototoestel trouwens)). Wel een prachtige omgeving, en niet veel volk op de been. Het lijkt er op dat het toerisme nog lang niet terug is op het pre Covid peil (als dat er uberhaupt nog van komt).
Bij de foto's:
- boven: uitzicht tijdens de sundowner drive
- links midenboven: Oryxen zijn ook in ons geinteresseerd.
- rechts middenboven: de sundowner drive jeep
- links middenonder: Ronald op weg naar de top van Dune 45.
- rechts middenonder: Selfie met de drone langs de C19 nabij Sesriem
- onder: Dune 45.
Deze ochtend hebben we Sesriem bezocht, waar zich de ingang van het Nationale park Sossusvlei bevindt. Dat park heeft al jaren een geasfalteerde weg, wat in de verre omtrek zéér uitzonderlijk is. Maar de laatste kilometers vóór Sesriem zijn nu ook geasfalteerd. Sterker nog, we konden er cappucino krijgen, iets wat tijdens onze eerdere bezoeken niet echt denkbaar was. De vooruitgang houdt je niet tegen (en de cappu was lekker).
De meeste bezoekers komen naar Sossusvlei voor 'Deadvlei', een droog meer met 700 jaar oude dode bomen (het is er te droog om te kunnen vergaan) en grote rode zandduinen er om heen. Daar zijn wij niet helemaal naartoe gegaan. We hebben het al eens eerder bezocht, en bovendien kun je er niet op eigen gelegenheid komen, omdat je het laatste stuk alleen in gespecialiseerde voertuigen met gespecialiseerde chauffeurs kunt afleggen, en niet met onze huis-tuin-en-keuken-four-wheel-drive. In plaats daarvan hebben we aangelegd bij 'Dune 45', één van de hoogste zandduinen in het park (en dus in de wereld). Nog een hele klus om die te beklimmen (niet helemáál gelukt, naarmate je verder klimt wordt je ook steeds meer gezandstraald (net als je fototoestel trouwens)). Wel een prachtige omgeving, en niet veel volk op de been. Het lijkt er op dat het toerisme nog lang niet terug is op het pre Covid peil (als dat er uberhaupt nog van komt).
Bij de foto's:
- boven: uitzicht tijdens de sundowner drive
- links midenboven: Oryxen zijn ook in ons geinteresseerd.
- rechts middenboven: de sundowner drive jeep
- links middenonder: Ronald op weg naar de top van Dune 45.
- rechts middenonder: Selfie met de drone langs de C19 nabij Sesriem
- onder: Dune 45.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten