De volgende dag zijn we vertrokken richting Swakopmund, zo'n 240 kilometer over soms redelijke en soms treurigstemmende gravelwegen, met korte stops in de Kuiseb Canyon en bij de Vogelfederberg. Na de twee desert lodges voelt Swakopmund wel heel erg als de 'bewoonde wereld', ook al is het nu ook weer niet zó'n grote stad. Het is hier minstens 10 graden koeler (dus rond de 20), door de nabijheid van de hier steenkoude Atlantische oceaan. En verder is alles hier zeer Duits, de architectuur (veel jungendstil huizen uit begin 20e eeuw), de restaurants. En op de begraafplaats is er ook nog alle aandacht voor de Duitsers die 'stierven voor het vaderland' terwijl ze genocide pleegden op de plaatselijke Herero's (zo'n 80% van de inheemsen kwam om tussen 1904 en 1908). Toch is Swakopmund een heel leuke plaats, met krankzinnig brede (ongeasfalteerde) straten, de meeste met heel weinig verkeer (een soort wild west vibe, maar dan in het Duits, in Afrika).
Na enig dubben hadden we besloten een bezoek te brengen aan de 'Kristall Galerie' (niet 's nachts geopend), maar die werd net gerenoveerd ('Prepare for a "WOW"' stond er op de deur, maar ja, wij blijven niet hier het einde van de werkzaamheden afwachten). In plaats daarvan gingen we naar het Swakopmund Museum, gesticht door een tandarts in de jaren 50, en de sfeer van knulligheid die dat feit oproept stemt geheel overeen met de inventaris van speelgoedautootjesverzamelingen, diorama's van belangwekkende momenten in de Namibische geschiedenis (natuurlijk vanuit Duits perspectief) en opgezette dieren. Met de juiste mind-set toch een zeer geslaagd bezoek.
Bij de foto's:
- boven: een zebra nabij de Rostock Ritz lodge
- bijna boven: kruisende struisvogel op de C14
- bijna onder, links: de bijzondere rotsformaties van de vogelfederberg
- bijna onder, rechts: Swakopmund museum
- onder: Rhode Allee, Swakopmund
Geen opmerkingen:
Een reactie posten