Namibië, part 1

Er wordt (vanuit Nederland) niet meer zoveel gevlogen op Windhoek, dus moesten we eerst naar Johannesburg, en de volgende dag, met een korte regionale vlucht, pas door naar Windhoek. Na een avondje acclimatiseren (en wat mild absurdistische ambtenarij om een permit te bemachtigen voor een natuurgebied waar we over een week langs rijden) zijn we dan vandaag met onze grote auto (nou ja, naar Europese begrippen dan) vertrokken naar de Namib Deseret Lodge, 300 km verderop. Daarvan was z0'n 290 kilometer gravel, dus dat was meteen het diepe in. Maar wel redelijk begaanbare gravel, ondanks de dit jaar bijzonder 'succesvolle' regentijd waar alle locals erg blij mee zijn. Op de wegen is de meeste nattigheid gelukkig weer verdwenen.

Tien minuten nadat je Windhoek uit bent, is ht landschap al volledig verlaten, afgezien dan van een eenzame check point bewaker die naar mijn rijbewijs keek alsof het de eerste was die hij ooit had gezien. Gelukkig mochten we door. En de twee uren daarna heben we misschien 5 auto's gezien, dus dat was lekker rustig.

Op de 'Remshoogte' was er zowaar een farm waar we een lunch konden krijgen (en gezellige gesprekjes met het Zuid-afrikaans sprekende gereformeerde echtpaar dat de farm runt). Een uurtje later arriveerden we dan bij de zandduinen van de Namib Desert Lodge. We kunnen goed merken dat we de Windhoekse hoogvlakte hebben verlaten, want het is hier flink warmer.

Het was een prachtige rit.

Bij de foto's:
- links boven: de avond valt, onderweg naar Joburg.
- rechts boven: de C26 richting Solitaire
- links onder: Loes aan de lunch in de Remhoogte B&B
- De zandduinen voor de deur van de Namib Desert lodge