Lanzarote, part 5 (final)

Op Lanzarote waait het eigenlijk altijd (dat waren we even vergeten). Dus bij een wandeling op wat grotere hoogte, zoals gisteren bij Ye, aan de noordelijke voet van Monte Corona, kan het behoorlijk fris worden. Terwijl het 5 minuten verderop, aan de andere kant van die berg, bij de Mirador de Guinate, heerlijk weer blijkt te zijn. En, zoals dat hoort bij een mirador, mooie uitzichten natuurlijk, o.a. op La Graciosa, het kleine eiland dat we dinsdag bezocht hebben.

 Vandaag wilden we eerst via een alternatieve route naar Teguise, maar die route bleek, na een kilometer of 10, versperd door aardverschuivingen. Toegegeven, bij de afslag op de hoofdweg stond wel een bordje met een mededeling van dien aard, maar die hadden we natuurlijk niet gezien in het voorbijgaan. Omkeren dus maar.

Ook de alternatieve route van Teguise naar Caleta de Famara was geen succes: nadat we na enige omzwervingen de juiste weg hadden gevonden, bleek die niet veel meer te zijn dan een karrespoor met grote (nou ja, middelgrote) brokken lavasteen. Dus ook hier: omkeren maar weer. Gelukkig hadden we in het geheel geen haast.

Uiteindelijk kwamen we dan toch uit bij een pad dat leidt naar wederom een vulkaan van het Timanfaya-park (de uitbraak van 1730-1736), de Caldera Blanca. Ook hier weer een prachtige ruige omgeving, met puntige lava, wat korstmossen met doorzettingsvermogen en één echte struik.

Dat was ook direct de laatste wandeling, want morgen vliegen we terug. Heerlijk eiland, maar een beetje minder wind was welkom geweest.

Bij de foto's:
- boven: uitzicht op La Graciosa vanaf de Mirador de Guinate
- links midden: verlaten straatjes in Haria
- rechts midden: dreigende luchten voor de kust bij Punta Mujeres
- links onder: de uitermate vermoeide (relaxte?) kerstman van Teguise
- rechts onder:  bij de Caldera Blanca