Namibie, dag 12 & 13 (Skeleton Coast)

Na Swakopmund verlaten we weer de kust, op weg naar Damaraland. Maar voor het zover is rijden we nog een stukje langs de 'Skeleton Coast', inmiddels een nationaal park dat zowat doorloopt tot aan Angola in het Noorden. Ze heeft haar naam gekregen omdat hier honderden scheepswrakken langs de kust liggen. Zelfs al houdt een schip afstand tot de kust, als ze eenmaal ten prooi valt aan de gebruikelijke sterke westelijke wind en stroming is er geen houden meer aan en spoelt ze aan als een walvis op het droge. De zeemist die hier meestal in de ochtend heerst, maakt het deprimerende plaatje compleet.

Een eind verderop (ook langs de Skeleton Coast) ligt Cape Cross, waar tot 250.000 Kaapse pelsrobben (te) dicht op elkaar leven, de grootste verzameling van deze dieren op de planeet. Waarom precies hier, en waarom niet ietsje verder uit elkaar, is een raadsel, want de kust is hier net zo onherbergzaam als elders in de buurt. Fascinerend om te zien, horen & ruiken. Iets minder fascinered is, dat het gebied op vrijdag gesloten is omdat er dan 'geoogst' wordt (wat dat precies betekent mag je zelf verzinnen).

Toen hadden we er al 180 kilomter aan relatief goede kustweg op zitten, maar nog 230 kilometer gravel (en, halelujah, 30 kilometer asfalt) te gaan voor we aankwamen in de Damara Mopane Lodge. Onze vullingen houden nog net, maar we hebben besloten om het vandaag maar eens rustig aan te doen: bush-wandeling in de buurt, luieren, zwemmen (nou ja, bijna, het water bleek steenkoud). Morgen door naar Etosha National Park.

Bij de foto's:
- boven links: Skeleton Coast
- boven rechts: Cape Cross
- onder links: Cape Cross
- onder rechts: Heel veel 'winkeltjes' met zout-kristallen langs de kustweg