woensdag 31 juli 2013

Griekenland, part 3

Van Xirokampi zijn we (via de oostkant) doorgereisd naar de meest zuidelijke punt van de Mani (en daarmee van Europa). De Mani is de naam van het middelste schiereiland dat onder aan de Peloponnesos bungelt, en naar verluidt een van de meest desolate delen van Griekenland. Inderdaad wordt alles steeds leger & ruiger, en de weg steeds smaller, naarmate je verder het schiereiland op komt. De dorpjes (voor zover...) zijn goeddeels verlaten, en staan vol stenen torens waarmee men indruk wilde maken op de buren (maar ja, de buren hadden de zelfde ambitie). De wegen slingeren niet alleen, maar zijn ook vrij steil: ons eenvoudige koekblik moet regelmatig terug naar twee om de hellingen te halen.

We verblijven in Gerolimenas, net een paar kilometer vóór Kaap Tenaron, waar we vanochtend naar toe zijn gereden, en op het uiterste puntje naar de vuurtoren zijn  gelopen/geklauterd (6.30 op, ontbijt achteraf). Op de terugweg nog wat rondgeneusd in Vathia, het plaatsje met de meeste torens hier in de omgeving (en ook vrijwel geen inwoners meer). Vergeleken daarmee is Gerolimenas een werelds dorp, met keuze uit wel 6 restaurantjes. Maar ook daar worden die afgewisseld met vervallen of ingestorte panden. We verblijven in een soort gerestaureerde havengebouwen, met muren van een halve meter dik (dat blijft dus best goed koel binnen).

Vandaag iets te veel zon gehad (toen we gisteren de buurt van Sparta verlieten sprak men daar dan ook over een aanstaande hittegolf, met temperaturen tot 40 graden. Maar waarschijnlijk is het hier aan zee wel iets 'koeler'). We vermoeden dat de kleur wel weer wat is bijgetrokken voor dat we terug gaan.

Bij de foto's:
- boven: zicht op Vathia, diep in de Mani
- onder, links: verlaten bergrug in de Mani, met Panda (van Fiat)
- onder, rechts: Terugkijkend vanaf Kaap Tenaron

Geen opmerkingen: