Op weg naar Whitianga

Vandaag zijn we maar eens vroeg vertrokken, omdat we een lange rit voor de boeg hadden naar het Coromandel schiereiland (meer dan 400 kilometer).
Eerst in de regen, halverwege in de brandende hitte, en tegen het eind weer in de regen. Onderweg hebben we even aangelegd in Thames, een plaatsje waarvan de Lonely Planet vermeld dat als je een 'vegetarische militante natuurbeschermer' bent, je je hier onmiddellijk zult thuis voelen. Inderdaad zijn er veel winkeltjes met eco-achtige spullen. Én een bird-hide (vogelspottershuisje) gebouwd met geld dat door de Franse regering is uitbetaald nadat bekend werd dat zij de hand hadden gehad in het opblazen en tot zinken brengen, in de haven van Auckland, van een schip van Greenpeace, de (oorspronkelijke) 'Rainbow Warrior'. Daarbij is ook een Nederlander om het leven gekomen. De bird-hide is niet zó bijzonder (sterker nog, staat in de schaduw van een gigantische supermarkt, en je bent op het pad er naar toe ook goed zichtbaar voor alle vogels in de wijde omtrek, dus alleen vogels met een erg slecht korte-termijn-geheugen realiseren zich niet dat iemand zich verstopt in de hut), maar het verhaal erachter dus wel. Deze aanslag, waarvan onomstotelijk vast staat dat Mitterand persoonlijk daartoe de opdracht heeft gegeven (ook al heeft hij dat zijn leven lang ontkent, de rat), leeft hier nog behoorlijk. Ook omdat de Fransen de Nieuw Zeelanders hebben gechanteerd om de Franse boeven (spionnen), nadat die waren opgepakt & veroordeeld wegens moord, snel vrij te laten, omdat anders alle importen naar Europa zouden worden gedwarsboomd. Niet meer naar Frankrijk dus (althans, voorlopig). In ons lunch-restaurant in Paihia kon je ook het gerecht 'Rainbow Warrior' bestellen, bestaande uit 'Franse Toast afgezonken in een maple syrup saus'. Hadden we moeten nemen, niet gedaan, nu te laat. Het idee is waarschijnlijk ook leuker dan het (culinaire) resultaat.


Op de foto's:
- boven: bird-hide in Thames
- onder: Whitianga in de mist