donderdag 20 januari 2011

Naar Taupo

Vlakbij Rotorua ligt het Whakarewarewa-bos, Die naam is een afkorting van een nog véél langere naam, maar ze wordt op haar beurt vaak nogmaals afgekort tot Whaka. In dit bos staan zo'n 170 boomsoorten, waarvan de gigantische redwood-bomen wel het mooiste zijn. We hebben een prachtige ochtend tussen deze reuzen doorgebracht (het weer is inmiddels ook weer prima). De twee populairste geothermische 'parken' liggen ook tegen het stadje aan, maar die hebben we overgeslagen, ook omdat het er allemaal wat massaal uit zag. Het is wel duidelijk dat Rotorua de populairste bestemming in NZ is; ook het aantal motels is niet te tellen. In plaats daarvan zijn we naar een wat verder gelegen, en wat rustiger, thermisch gebied afgereisd, Wai-O-Tapu ('heilige wateren'), waar de modderpoelen ook in alle kleuren van de regenboog voorkomen, afhankelijk van de stoffen die er uit het binnenste van de aarde opborrelen (groen = ijzer-zouten, paars = mangaan-oxide, geel = zwavel, etcetera. Ik zou dit met een studie scheikunde in mijn verleden natuurlijk allemaal al moeten weten, maar dat is niet, of niet meer, het geval). Een idee voor de evaluatie: knijpers uitdelen bij de ingang. Alle gaten in de grond hebben hier sprekende namen als "devil's home", "Sulphur Cave" of "Inferno Crater". Het einde van de wereld lijkt hier niet ver weg. Jeroen Bosch zou zich er wel thuis voelen. Wij vinden het ook mooi, en reizen daarna door naar de Huka Falls, en hoewel de naam anders doet vermoeden, is dit eigenlijk niet zozeer een waterval als wel een stroomversnelling. De rivier de Waikato, de grootste van NZ, begint hier zo wat, en moet zich een veel te smalle weg banen tussen een gesteente door dat erg slijtvast blijkt te zijn (ook door de eeuwen heen). Kortom, veel water en weinig ruimte. Natuurlijk kun je daar weer met een speedboot in gaan spelevaren. Iedereen lijkt hier op zoek naar adrenaline.

Taupo, onze eindbestemming voor vandaag, is een stadje aan de rand van (alweer) een kratermeer, deze keer met een doorsnee van een kilometer of 20. Dat moet een aardige knal geweest zijn, zo'n 26.500 jaar geleden (volgens de geologen dan).

Op de foto's:
- links: Redwoods
- boven: Loes bij The Champagne Pool van Wai-O-Tapu
- onder: Huka Falls & thrillseekers

3 opmerkingen:

Lammert Bos zei

Lijkt me geweldig om in zo'n bos rond te lopen want dan pas voel je je echt nietig als mens en krijg je ontzag voor moeder natuur. Maar goed, dat hadden jullie toch al. Wederom weer genoten van verhaal en foto's.

P.s.: vanmiddag 20/1 inspannings ECG in het AMC.

Anoniem zei

Dag Ronald en Loes,

Wat een mooie reis tot nu toe. Fantastisch. Veel plezier nog. Het is bijna niet mogelijk om dat niet te hebben in zo'n mooie omgeving.
Marian al gespot?

groet,

Hillary

Anoniem zei

Beste Loes en Ronald,

Ik lees jullie verhalen met veel plezier! En wat een verschil t.o.v. alle hectiek hier op school!

Veel plezier!!!!

Eric