Naar Rotorua

Als we het Coromandel schiereiland achter ons laten, breekt langzamerhand de zon ook weer door. Na een niet al te lange rit zijn we aangekomen in Rotorua, het epicentrum van alle geothermische activiteit in Nieuw Zeeland (gisteren was er nog een milde aardbeving, maar daar kijkt niemand hier van op), en bovendien ook nog van de Maori-cultuur (hoewel we de culturele programma's met goedbedoelde dansjes in bananenrokjes proberen over te slaan). In de wijde omgeving ruik je de zwavel in de lucht, en er zijn ook heel veel plekken in de buurt waar iets bubbelt of stoomt. De meest extreme voorbeelden liggen een eindje uit de stad. Wij gingen liever wandelen, en kwamen op loopafstand van ons hotel in het Kuirau-park terecht, waar ook genoeg uit de grond komt in de vorm van modder, rook, damp, en andere blubsels. Keurig een houten hekje om elk gat in de grond, sommige zo groot als een vijver, anders kleiner dan een badkuip. Je krijgt de indruk dat je niet te hard moet stampen, omdat er anders onder je voeten ook iets onaangenaams gaat plaats vinden. Heel bijzonder.

Een andere belangrijke bezienswaardigheid zijn de Government Gardens, een verzameling bowling greens & tuinplanten aangelegd door de Britten. Hier bevindt zich ook het Rotorua Museum of Art & History, gevestigd in een voor Nieuw Zeelandse begrippen historisch pand uit 1908 (net zo oud als ons huis in Utrecht dus). Het is indertijd neergezet als kuuroord. Mensen kwamen van verre om af te geraken van hun spit, zenuwen of huidaandoeningen door de badderen in de al dan niet modderige wateren die hier ruim voorhanden zijn. Het museum vertoont ook een korte film over de geschiedenis van de omgeving, met als hoogtepunt een artistieke uitbeelding van de meest recente eruptie van de plaatselijke vulkaan (de Tarawera) in 1883, inclusief hevig vibrerende bioscoopstoelen. Net echt (oh nee, toch niet helemaal). Morgen meer vulkanische uitjes.

Op de foto's:
- boven: Loes in Kuirau-park
- onder: Ronald noteert de bowling-uitslagen