Maar er waarschijnlijk wel meer te doen in Parijs. Zoals de 'Promenade plantée', een afgedankte bovengrondse metrolijn van een kilometer of 5 die integraal tot een héél smal maar daarentegen wel héél lang park is verbouwd. Ze loopt uiteindelijk dood op de Boulevard Périphérique, ergens in het oosten van de stad. Maar zover zijn we niet gekomen, want het weer hield niet over, die eerste middag.
Onze planning was minder dan briljant, want de enige dag waarop we het Musee d'Orsay konden bezoeken was een zondag met gratis toegang (de daarop volgende maandag zou het gesloten zijn).
Nu behoren de rijen voor dit museum zelfs onder de beste omstandigheden tot de wereldtop, en op een vrije zondag kan daar nog wel een schepje bovenop. Affijn, een uur in de (regen en de) rij dus.
Later bleek dat degenen die wat later waren aangeschoven twee uur hadden moeten wachten, dus alles is relatief. Hoewel, de collectie kun je alleen in superlatieven beschrijven. Heel veel impressionisten (de een nog bekender dan de ander) en heel veel art nouveau.
Na een paar uur zijn we ernstig kunstdoof geraakt, en reizen we af naar het Canal Saint Martin, een door Napoleon verordonneerd kanaal waarmee een flinke lus van de Seine werd afgesneden. Nu alleen nog in gebruik bij de pleziervaart, waar men het als een uitje beschouwt om de vele sluizen te trotseren.
Bij de foto's:
- linksboven: lelijkheid langs de 'Promenade plantée'
- rechtsboven: wachten voor le Musee d'Orsay
- linksonder: Loes & Monet
- rechtsonder: le Canal Saint Martin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten