Eenmaal aangekomen in Klein Aus Vista, maken we een mooie hike door de omgeving, langs paden die ook in de 1e wereldoorlog werden gebruikt door Duitse soldaten in hun vergeefse strijd tegen de Zuid-afrikanen en Engelsen. Sterker nog, het hele dorp Aus is ontstaan als krijgsgevangenenkamp. Hier en daar kom je nog muurtjes tegen waarachter de soldaten zich verscholen om te schieten (voor ze krijgsgevangene waren).
Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Kolmanskop, Luderitz & het Luderitz-schiereiland, alle zo'n 120 kilometer van Aus verwijderd.
Kolmanskop is een zeer fotogeniek verlaten dorp dat langzamerhand weer door de woestijn wordt terugveroverd, sinds in de jaren vijftig de laatste gefrustreerde diamantzoekers het dorp verlieten. In de twintiger jaren was dit vreemd genoeg een van de modernste nederzettingen ter wereld. Men had hier al stroom toen de Europse hoofdsteden nog in het duister tastten, en Duitse beroemdheden kwamen langs om de ruim 300 blanke Kolmanskoppers te vermaken in de Town Hall.
Welnu, die Town Hall ziet er nog redelijk uit (en de akoestiek is ook dik in orde, zoals blijkt uit een zeker drie minuten durende demonstratie die onze gids geeft aan de piano, met een vocale ode aan 'the peoples of africa') , maar in alle andere gebouwen (vooral huizen, maar ook een ziekenhuis en postkantoor) staat het zand soms meters hoog in de kamers, want het kan hier goed waaien. Plafonds zijn naar beneden gekomen (of zijn doende dat te doen), wankele trappen leiden naar etages waarvan je tussen de vloerplanken door naar beneden kunt kijken. Prachtige vergankelijkheid.
Luderitz is een kustplaatsje, wederom vol Duitse architectuur, die ook hier wel een beetje aan het rafelen is, maar hier is alles nog in gebruik. Zeker sinds er sinds de jaren 90 weer een nieuwe diamantmijn in de omgeving operationeel is geworden, gaat het relatief goed met Luderitz (maar niet in het donker, naar het schijnt, maar dan zijn we er al lang weer weg).
Het Luderitz schiereiland is wel het toppunt van verlatenheid, in een land dat daarin grossiert. De enige toegangsweg schampt het 'sperrgebiet', de plaatselijke, lekker foute, naam voor het honderden vierkante kilometers grote verboden gebied waar een Namibisch staatsbedrijf nog steeds naar diamanten zoekt. Het betreden van het gebied leidt tot gevangenisstraf ('or worse', meldt de reisgids omineus). En die weg komt dan uit bij Cape Diaz, vernoemd naar Bartolomeus Diaz, de eerste Europeaan die hier voet aan land zette (en snel weer vertrok, stellen wij ons zo voor).
Terug in de Desert Horse Inn blijkt er al weer Oryx op het menu te staan (de plaatselijke herten-variant).
Bij de foto's:
- boven: wandeling bij Klein Aus Vista, zicht op de Garub vlakte, terwijl Loes op de stellingsmuur zit waarachter de Duitse soldaten zich verscholen
- midden: Kolmanskop: deze kamer bevat nog een bezem aan de rechter muur, maar dit is onbegonnen werk
- links onder: verlaten huis in Kolmanskop
- rechts onder: Luderitz, Feisenkirche
Geen opmerkingen:
Een reactie posten