Te Anau - Doubtful Sound

Dit is vermoedelijk de meest natte dag van ons leven. We zijn vroeg op pad gegaan om de Doubtful Sound te bezoeken, een zeer afgelegen fjord met plaatsen waar 16 meter regen per jaar valt. Dus dat het niet de gehele dag onbewolkt zou zijn, was wel te verwachten (16 meter regen per jaar is ruim 4 centimeter per dag). Aan de andere kant hadden we er ook niet op gerekend dat dit één van de natste dagen zou worden die de schippers hadden meegemaakt.
Het begon nog redelijk onschuldig met een lichte miezer gedurende ons eerste transport, een korte busrit van Te Anau naar Manapouri, een (nog kleiner) plaatsje waar de eerste boot op ons lag te wachten. Die boot voerde ons in een klein uur, onder steeds dreigender luchten, en door de hoge snelheid flink bonkend op de golven, van de ene naar de andere kant van Lake Manapouri. Dan heb je de bewoonde wereld al wel een kilometer of 40 achter je gelaten. Het enige wat wacht bij de aanlegsteiger, is een waterkrachtcentrale, waar NZ'ers heel trots op zijn (laten we zeggen, hun Delta-werken), en een weg van een kilometer of twintig, die met enorme inspanning is gerealiseerd en er alleen is neergelegd om (in de jaren 60) die waterkrachtcentrale te kunnen bouwen. Die weg sluit dan ook nergens op aan; je kunt 20 kilometer heen (over een bergpas), om te arriveren bij het begin van de Doubtful Sound, en 20 kilometer terug. Alles wat hier rijdt moet met veel moeite per platbodem aangevoerd worden uit Manapouri (en alles wat moet worden gerepareerd moet per platbodem teruggebracht worden naar Manapouri). Hier regende het al wat meer.

Alvorens we per (volgende) bus verder trokken naar de Doubtful Sound, kregen we, of we nu wilden of niet, een korte rondleiding door de centrale. Die draait op het feit dat het meer 200 meter hoger ligt dan de zee. Men heeft 7 enorme 'afvoerputten' geboord in het meer. Het neerstortende water wordt onderin die tunnels opgevangen in turbines die 14% van de NZ-se elektriciteit opwekken. Dit technologisch vernuft kan met de bus worden bezocht: die rijdt in een spiraalvormige tunnel de berg in, om een kleine 200 meter lager, zo'n beetje op zee-niveau, uit te komen bij de turbinekamer, waar een vriendelijke oudere heer het bouwvakkerspet & oranje hesje op ons wacht voor een korte uitleg. Hij is (in het weekeinde) één van de twee aanwezige werknemers. Zelden zoveel steen om me heen gevoeld als hier, gelukkig snel weer via de zelfde spiraal naar buiten.

Na 20 kilometer met de tweede bus kwamen we dan eindelijk aan bij de Doubtful Sound. De naam stamt van Captain Cook, die het 'doubtful' vond of hij de zeearm nog weer zou kunnen verlaten, mocht hij er in zeilen (ergens rond 1770). Dat heeft hij dus niet gedaan. En bij de Doubtful Sound plensde het volop. We waren aan alle kanten omringd door bergen, die onder een hoek van 60 tot 90 graden de zee in duiken. Ze zijn volop begroeid, maar het gesteente is zó hard, dat bomen & planten er nauwelijks vat op krijgen en vooral houvast hebben aan elkaar. Dat kent natuurlijk zo z'n grenzen (zeker op hellingen van 60 graden), dus ontstaan er regelmatig (vooral na heftige regen en dat is hier vrijwel elke dag) 'boom-lawines', wanneer het hele zootje aan elkaar vastgegroeide flora zo de zee in schuift. En dit alles afgetopt met een laaghangend wolkendek, waardoor de toppen van de bergen volledig uit zicht verdwijnen. Het thema van de dag werd dus: watervallen, watervallen. Er zijn er hier tienduizenden. Velen ervan storten zowat loodrecht naar beneden. En aangezien de oevers óók zowat loodrecht zijn, kun je er dus lekker met je boot onder gaan liggen. Enkele die-hards lieten zich op de voorplecht volledig verplenzen. Wij zochten dat niet direct op, maar er viel nauwelijks aan te ontkomen. Nat, nat, nat (wel mooi trouwens).
Overigens worden er (vooralsnog) ná ons geen trps meer ondernomen naar Doubtful Sound: de weg is gesloten wegens flash floods. Wij waren er nog net op tijd uit.

Bij de foto's:
- boven: Doubtful Weather @ Doubtful Sound
- onder: Loes trotseert een waterval die aan boord dreigt te komen