Franz Josef gletsjer

Vandaag sombere foto's, want we zijn aangekomen bij de Franz Josef gletsjer, en alles is hier bewolkt, koud, grijs & wit. Het eerste deel van onze route vanaf Punakaiki was nog zonnig genoeg. En ook tijdens onze stops in Greymouth & Hokitika konden we nog een espresso in de zon nemen. Maar naarmate we meer terecht kwamen in de schaduw van Mount Tasman & Mount Cook, werd het steeds donkerder. En toen we later naar het begin van de gletsjer wandelden, werd het ook bepaald fris & regenachtig. Het is, samen met de Fox gletsjer even verderop, de enige gletsjer ter wereld die zó dicht bij een oceaan ligt (ook al wordt die afstand langzamerhand wel wat groter, doordat ze zich terugtrekt). Als je die kant op wll, loop je eerst nog door een tropisch aandoend weelderig bos, voordat je aankomt in de verlaten vallei van de lagere gletsjerbedding. Vandaar is het nog een kilometertje of twee naar het huidige uiteinde van de gletsjer, terwijl links & rechts de watervallen van de hellingen donderen. Hoewel we héél goed hebben opgelet, hebben we niet kunnen constateren dat ze anderhalve meter per dag beweegt (zoals de experts beweren). Het ding komt aan zijn naam doordat ene meneer Haast (waarnaar hier in de buurt ook een plaats is genoemd) hem naar zijn toenmalige (Oostenrijkse) keizer heeft genoemd, en dat beviel blijkbaar want hij heet nog steeds zo.

Bij de foto's:
- boven, Franz Josef, overzicht
- onder. links: Loes krijgt het al aardig koud
- onder, rechts: watervallen in de vallei