Wellington (part II)

Het lijkt een mooie zonnige dag te worden in Windy Wellington, dus beginnen we met een ritje met de Cable Car naar de heuvels rondom de stad, waar ook de Botanische Tuin is gevestigd. Het trammetje heeft wel wat weg van dat in Hong Kong: oud, rammelend, schuin omhoog, en gearriveerd voor je er erg in hebt.
In de Botanische tuin heb je prachtige uitzichten over de stad en de baai, mooie & bijzondere planten, en kunst op de koop toe.

Wellington bevat, naast allerlei galleries, terrasjes & alternatieve winkeltjes, ook het beste museum van het land (Te Papa), natuurlijk (ook) grotendeels gewijd aan de Maori-cultuur. Dus hoewel we de "tribal tattoo's" en dergelijke tot nu toe een beetje uit de weg zijn gegaan, was nu toch echt het moment gekomen om een dergelijk museum te bezoeken. Welnu, het deed geen pijn. Sterker nog, het was eigenlijk best leuk. Ook veel 'kleine geschiedenissen' van westerlingen die hier door de eeuwen heen een nieuw leven zijn begonnen. Prachtig tentoongesteld, met héél véél knopjes voor interactie tussen de bezoeker & het bezochte.

Bij de foto's:
- boven: Ronald onderwerpt in de Botanische Tuin Henry Moore's "Inner Form Sculpture" aan een nauwkeurige inspectie
- onder, links: Ronald onderwerpt Andrew Drummond's "Listening & Viewing Device" aan een nauwkeurige (inwendige) inspectie
- onder, midden: Loes in de Botanische Tuin
- onder, rechts: Loes bezoekt alvast Christchurch op het Zuidereiland, al is het dan ook virtueel (in het Te Papa museum)