Outback, part 2

We zijn de dag niet geheel begonnen zoals het hoort. De dame van de Car Agency had nog zo gezegd dat je elke ochtend het oliepeil & waterpeil moet controleren, maar aangezien we gisteren slechts een kilometer of 80 hadden gedaan, en we in NL dit zelfs helemaal nooit doen, vonden we dat we het nu nog wel konden overslaan. Gelukkig vond de automobiel dat ook, want hij heeft ons zonder problemen naar Wilpena Pound gebracht, zo'n 450 kilometer verderop. En 450 kilometers in een tank zijn echt een stuk vermoeiender dan in een personenauto. Alles trilt & rammelt, en het gevaarte zwalkt over de weg, door de speling in de wielophanging, zodat je continue aan het sturen bent. Hoewel we nog niet in de echte outback zijn aangekomen, is het landschap hier ook al zo goed als mensenvrij, tussen de stoffige dorpjes die minstens 50 kilometer uit elkaar liggen. Één tegenligger per 10 minuten. Prachtig landschap, dat steeds roder wordt naarmate we verder van de kust verwijderd raken. Af en toe zien we kleine 'dust devils', dit zijn wervelwinden die de stoffige grond omhoog laten dwarrelen. Het wordt ook heter en de lucht wolkenlozer. En nu dus Wilpena Pound National Park, iets wat op een grote krater lijkt (diameter een kilometer of 10), maar dat niet door een meteoriet-inslag of vulkaan-uitbarsting tot stand is gekomen, maar 'gewoon' door rimpelingen in de aarde. Morgen stevig wandelen om dat allemaal te verkennen. In de ochtend koelte want het zal al gauw te heet worden.

We moesten het autoverhuurbedrijf bellen om toestemming te vragen voor de route die we door het binnenland willen gaan afleggen. We hebben een wegenkaart meegekregen waarop staat voor welke wegen toestemming nodig is (in verband met de huidige toestand) en welke wegen sowieso verboden zijn. Dat gaat dus wat lastig als je in een natuurpark zit zonder mobiel bereik, alleen een openbare telefoon die het doet op (véél) muntjes en een 'noodnummer' van het verhuurbedrijf waar je aldoor een bandje te horen krijgt (nog een geluk dat dit geen echt noodgeval is). Toen ik na enkele pogingen dan maar onze plannen op het antwoordapparaat had ingesproken, met het verzoek om de toestemming door te geven aan de receptie van de Resort waar we zitten, kwam er zowaar tijdens het avondmaal iemand melden dat het verhuurbedrijf dat inderdaad had gedaan. Dus, No Worries.

Op de foto: Loes heeft uitgebreid de tijd om te fotograferen terwijl de Dame van Dienst in Gladstone onze beide tanks volgooit met diesel (die hier overigens duurder is dan gewone benzine). Intussen maak ik nieuwe vrienden (Hector). Mogelijk waren we de enige klant van de dag, maar dat is maar goed ook, want op mijn vraag of ze beide tanks wilde vullen was het antwoord "maybe, we are running somewhat short on diesel these days.". Ging goed.