Wel even schakelen van de volslagen leegte van Namibie, waar je soms een uur lang geen andere automobilist tegenkomt, naar het 'hip and happening' gebeuren in Camps Bay, waar het razend druk is. En daar komt bij, het waait hier krankzinnig hard! De wind komt hier aanloeien uit het zuiden (en wordt door niets afgeremd tussen Antarctica en hier) en maakt echt een gigakabaal. Ons hele houten 'deck house' staat te wapperen. De vorige keer dat we hier waren werden we gestoord door (en van) de blushelikopters die voortdurend laag overvlogen, pendelend tussen vuur en zee, deze keer is het dus de wind.
Ook in Cape Town zelf staat een straffe bries, maar wel iets beter te doorstaan dan aan de boulevard van Camps Bay. De binnenstad heeft flink te leiden gehad onder (de economische crisis ten gevolge van) Covid. Long Street en Loop Street waren vroeger leuk, maar bestaan nu goeddeels uit failliete winkels en lege bedrijfspanden. De armoede is ook behoorlijk schrijnend: bij elk stoplicht staat wel iemand tussen de optrekkende auto's de daklozenkrant te verkopen of iets in die geest, of houdt gewoon een bord omhoog met de tekst 'I am hungry'. Je kan niet veel anders doen dan er omheen rijden.
Bij de foto's:
- boven: uit de dashcam, 'moeizame weg nummer 87', een (gelukkig) droge rivierbedding in de D1935 nabij Usakos (Namibië)
- daaronder: uit de dashcam, 'moeizame weg nummer 93', een iets minder droge rivierbedding in de C32 nabij Karibib (Namibië)
- daaronder: aankomst in Cape Town, vliegend over de sloppenwijken van de 'cape flats'
- daaronder: daklozenkrantverkoper (met officieel hesje, dat dan weer wel) en rolstoeler met 1 hand en nul voeten, bedelend bij een stoplicht
- onder, links: Zeit MOCAA museum voor moderne kunst (dat werd wel tijd na al die natuur)
- onder, rechts; zonsondergang in Camps Bay, met Ronald met palmbomencoup.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten