Namibie, dag 10 (naar Swakopmund)

Gisteren hebben we in de namiddag nog deelgenomen aan een 'sundowner drive'. Sundowner is de naam van het (liefst alcoholische) drankje dat je neemt terwijl de zon ondergaat, bij voorkeur te nuttigen op een mooie plek in de natuur. In dit geval was dat bovenop de versteende zandduin waarnaast onze lodge ligt. Prachtige vergezichten en, op de momenten dat de andere terreinwagen vol kwetterende Fransen ver genoeg op ons voor lag, een serene sfeer. En voor ons beiden wel zo'n beetje de allereerste gin-tonic ooit!

Vandaag zijn we naar Swakopmund gereden, een rit van zo'n 300 kilometer, waarvan 250 wederom gravel. Dat werd trouwens wel steeds beter (=sneller) te berijden naarmate we de kust bij Walvisbaai naderden.

Al vrij snel na vertrek kwamen we langs Solitaire, sowieso een verplichte stop omdat het de laatste benzinepomp is voor 236 kilometer. Maar ook omdat de Nederlander Ton van der Lee, nadat hij het hectische bestaan in Nederland was ontvlucht, deze nederzeting (nou ja, deze benzinepomp + winkel + restaurant + camping) mede tot ontwikkeling heeft gebracht, en daar een boek over heeft geschreven. Deze stormachtige ontwikkeling behelst dat de pomp nu wel benzine heeft, en dat er een restaurantje is bijgekomen. Hoewel het nog steeds te klein is om gehucht te kunnen worden genoemd, vond de heer van der Lee het er inmiddels zó druk dat hij al lang weer is vertrokken, weliicht op zoek naar nog intensere rust. Al hadden we het ontbijt net achter de kiezen, we konden er niet om heen de beroemde overheerlijke appeltaart te proeven. Een eenpersoon portie met de afmeting en zwaarte van een baksteen.

Bij de foto's:
- boven links: Ronald wacht op het startsignaal voor de sundowner met twee gin-toninc (waarvan één voor Loes)
- boven rechts: stokstaartje (of familie) in Solitaire
- midden links: Loes bij 'van der Lee Cafe' in Solitaire, geopend van 12.00 tot 15.00 uur. Vreemde drinktijden hier.
- midden rechts: Solitaire
- onder: nog 200 kilometer te gaan naar Walvisbaai