In de buurt van Patara liggen prachtige gigantische zandduinen, een soort Sahara-aan-Zee (hoewel, Loes had het over Vlieland: duinen, breed strand en woeste zee), en daar hebben we deze ochtend twee verschillende wandelingen gemaakt (bovenop & langs de waterlijn). Maar niet te lang en niet te ver, want het wordt hier al snel weer oorverdovend heet.Daarna hebben we nog even rondgescharreld in Kalkan, een aardig kustplaatsje waar me vooral van zal bijblijven dat je het alleen (met de auto) kunt verlaten middels de moeder-aller-hellingproeven (rood stoplicht op een zeer stevige klim). Wij waren de tweede in lijn, en gelukkig bleken wij niet de enige stuntels, want onze voorganger kwam in het geheel niet weg, sterker nog, kwam zelfs terug, zodat wij ook van lieverlee achteruit moesten om een botsing te voorkomen (hoe zou dat juridisch zitten? Normaal gesproken is het achterop komend verkeer altijd schuldig. Maar wat als je voorganger jou aanrijdt in plaats van andersom?). Affijn, enkele stoplicht-cycli verder hebben we toch beiden het stadje, onder luid kabaal, weten te verlaten.
Op de foto's:
- links : Ronald op wacht
- rechts: Loes tekent in het zand
1 opmerking:
Loes heeft gelijk hoor....Vlieland! Ben in de Sahara geweest. En hoewel dat in de oudheid ooit zee is geweest valt daar weinig water meer te bekennen. Wederom mooi verhaal met dito foto's. Dank voor het bijhouden van deze mooie blog!
Een reactie posten