Queensland, part 8

Weer een stuk verder zuidwaarts (ruim 400 kilometer), en het suikerriet houdt nu eindelijk op (of wordt op z'n minst afgewisseld met andere spullen). Het landschap gaat weer meer lijken op dat van New South Wales (onder Sydney), waar we begonnen zijn: een soort savanne met eucalyptusbomen en waarschuwingsborden voor koala's. We overnachten op Langmorn Station, een grote cattle-ranch zo'n 20 kilometer ten westen van de Bruce Highway (de enige doorgaande weg van noord naar zuid), te bereiken via smalle weggetjes die steeds graveliger worden. Op weg daar naar toe (maar wel al op het grondgebeid van de ranch) komen we de cowboys al tegen, die met behulp van vlijtige hondjes een kudde Indiase koeien (merk: brahman) in het gareel proberen te krijgen. Mevrouw Leonie Creed ontvangt ons op haar Ranch, nog gebouwd door opa in de late 19e eeuw, en nu zo'n 110 vierkante kilometer groot. Ze heeft het naar eigen zeggen druk, omdat haar man afgelopen weekeinde net herkozen is tot burgemeester van de Gladstone Regional Council met als slogan "It's the track record that counts". Als de heer des huizes enige tijd later arriveert moeten we samen op de grote leren bank, onder het genot van een fles witte wijn, een knabbeltje & een dipsausje, naar het nieuws van 6 uur kijken om te zien hoe hij het interview met de lokale omroep er van af heeft gebracht. De ranch is een prachtig houten pand in de klassieke Queensland stijl (veranda rondom, veel hout, alle kamers achter elkaar vol met antiek meubilair). In de tuin hoppen moederloze jonge kangoeroes & walibi's die hier worden opgevangen. Dit alles laat onverlet dat onze gastvrouw voldoende tijd voor ons kan vrijmaken om een wijde waaier aan onderwerpen met ons te bespreken, waarvan de meeste van een conservatieve blik getuigen. Zo weten we weer wat meer over de dood van Diana (was zo geregeld door Elizabeth), de opwarming van de aarde (niet door mensen veroorzaakt), en nog vele andere zaken. Het voelt een beetje alsof je bij de Engelse landadel op visite bent (hoewel die wel niet aan Bed & Breakfast zullen doen). Pa & de zonen verzamelen oude vrachtwagens (toch ruimte zat), en vliegen ook regelmatig een van de twee prive vliegtuigen naar een andere van de vijf air-strips die op het eigen grondgebied beschikbaar zijn. En eens in de twee jaar is het in juli helemaal bal, want dan organiseert Leonie een air-show waar meer dan 200 vliegtuigen voor komen opdagen (die dus allemaal in de eigen achtertuin passen). Behalve het genoemde vee stappen er in de weide ook nog een paar kamelen rond. Zij zijn ingezet om het ongewenste weed tussen het gras weg te kauwen. Na het ontbijt en de ochtendwandeling werden we uitgezwaaid door Leonie, en begonnen we aan de volgende autorit (grotendeels door het gebied waar George Greed nu mayor van is) Het was een bijzondere logeerplek.

Op de foto links: Ronald op z'n vrachtwagenchauffeurst met antieke Mack Truck. Rechts: Loes met Skippy de Walabi (nét nadat die de boterham van Loes heeft afgepakt).