Venetië, Biennale 2024, part 2

Op dag 2 is het tijd voor de expositieruimtes rondom het 'Arsenaal', een lange reeks mooi vervallen oude pakhuizen waar vroeger de oorlogsschepen en handelsvloot aanlegde. Veel video (degenen met 'pratende hoofden' slaan we sowieso over, want dat zijn eerder documentaires dan kunst), en veel kunst die 'de perfide rol van de blanke westerse man in de wereldgeschiedenis' aan de kaak stelt. Dat kán soms mooie kunst opleveren, maar het komt ook voor dat men alleen een idee of emotie heeft, en geen enkele vaardigheid om dat interessant vorm te geven. En het is ook jammer dat gee enkele kunstenaar kritiek heeft op Poetin, Xi of ander tuig. Beetje makkelijk, lui en wel zo veilig om altijd alleen de westerse democratiën de schuld te geven.

Toch zijn er ook wel pareltjes, de paviljoens van Turkije en Saoedi-Arabië bijvoorbeeld, en nog wel meer.

Eenmaal aangekomen bij de 'achteruitgang' van Arsenale Nord nemen we de vaporetto naar het nabijgelegen eiland Certosa. Daar is eigenlijk niets te doen (behalve her en der een speaker in het gras wegens een duits 'akoustisch kunstwerk'), maar dat maakt het nu juist leuk: een soort van natuurgebied midden in de lagune, met tussen de bomen door uitzicht op de kerktorens van Venetië en het Lido. Mooi tochtje.

Op onze laatste dag in Venetië maken we een (kleine) selectie uit de 100+ 'flankerende exposities' die er, náást de Biennale, ook nu te zien zijn (Volhouders zouden hier echt een maand lang elke dag kunst kunnen doen). Het vermelden waard zijn beeldhouwer Berlinde De Bruyckere in de (prachtig tegenover San Marco gelegen) kerk van San Giorgio Maggiore, de titanium beelden van Wallace Chan (begeleid met onderwatermuziek van Brian Eno) en de expositie in de San Lorenzo kerk, al is het ontwijde gebouw hier interessanter dan de toegevoegde kunst.

Al mt al een paar heerlijke dagen, en we zijn weer even volledig kunstdoof wegens overprikkeling.

Bij de foto's:
- Boven & midden: impressies van Het Arsenaal
  (middenrechts: het paviljoen van Saoedi-Arabië)
- linksonder: de kade van het Arsenaal
- middenonder: San Lorenzo
- rechtsonder: Maria met plu (een regelmatig terugkerend motief in de stad)

 

Venetië, Biennale 2024, part 1

Venetië staat, zoals elke twee jaar (nou ja, Covid en een wereldoorlogje nu en dan gooien wel eens roet in het ten...) weer in het teken van de Biennale, voor de 60e keer inmiddels. En zoals wel vaker willen we het zien, dus zijn we in Venetië. In Dorsoduro deze keer, in een hotel nabij de Accademia. De kamer is prima (althans, nadat we in de eerste nacht tegen een uur of drie de laatste mug hebben opgespoord en onschadelijk gemaakt), maar bij het ontbijtbuffet is het gezellig (te) druk.

Op de eerste dag 'doen' we de Giardini in het zuiden van de stad, een mooi lommerijk gebied waar het centrale paviljoen staat (gevuld met de keuze van de curator),
en ook veel 'traditionele' (lees 'westerse') landen hun eigen paviljoen hebben (vaak al een eeuw of langer). Een heerlijk gebied om zowat de hele dag rond te struinen, met kunst in alle soorten en maten (interessant maar onbegrijpelijk, saai, naief, intrigerend, gewoon mooi, etc). Zoals vaker is het Japanse paviljoen erg geslaagd. Yuko Mohri verkent daar de esthetiek van rottend fruit, en weet er, met behulp van elektroden ook geluiden en beweging aan te onttrekken. Heel fraai. De Duitsers gaan voor een soort kruising tussen science fiction en DDR-interieurs, bepaald unheimisch maar boeiend. Australië toont een grafisch indrukwekkende 'First Nation Family Tree' die, al dan niet fictief, 65.000 jaar terug gaat.
Al met al een heerlijke eerste dag, afgesloten met een oosters maal aan de gezellige Campo Santa Margherita.

Bij de foto's:
- linksboven: Zattere, met vrij hoog water
- rechtsboven: Zuid Korea toont een manga-achtige gollem
- linksmidden: Een Duits ruimteschip
- rechtsmidden: intrigerende kunst in het centrale paviljoen
- linksonder: de Amerikanen doen het in kleur
- rechtsonder: Een klein deel van de Australische 'First Nation Family Tree'