Andalusië, part 4 (final)

Bergwandeling vanuit Capileira, aan de voet van de Sierra Nevada. De altijd besneeuwde Mulhacen (met 3482 meter de hoogste berg van het Spaanse vasteland) is soort van zichtbaar tussen de wolken. Dit was zowat onze laatste wandeling hier, want morgen gaan we via de kust naar Malaga en dan naar huis. We hebben genoten van Andalusië.

Andalusië, part 3

Niet zo ver van onze verbijfplaats Baeza ligt het Parque Natural de Cazorla y Segura, dus wagen we ons die kant op. Cazorla is een levendig bergdorp, en het startpunt van allerlei lange-afstands wandelroutes die niet geschikt zijn voor ons soort mensen. Desondanks wel een hele leuke stop.

Na een laatste overnachting in Baeza (en een laatste speurtocht naar een acceptabel en geopend restaurant) vertrekken we naar het zuiden. Onderweg doen we Granada aan (de stad die het langste moors is gebleven), waar we onze auto parkeren in de strakste parkeergarage van een land dat toch al erg goed is in strakke parkeergarages. Het begint er al mee dat halverwege de steile duik de kelder in de bestuurder vóór ons beseft dat zijn auto te hoog is om naar binnen te kunnen. Hmm, achteruit, omhoog, de scherpe hoek om, in een voetgangersgebied rijkelijk voorzien van anti-auto paaltjes. Moeizaam. Daarna blijkt er pas plaats te zijn op niveau min 3, en de bochten die je moet maken om daar te komen zijn haaks en microscopisch. Zaag, zaag. Hoe dan ook, na enig geploeter konden we de wandeling naar het Alhambra aanvangen. Prachtig complex, zelfs als je (zoals wij) geen kaartje hebt kunnen bemachtigen voor het mooiste paleis op de heuvel. Wat we wél konden zien was ook zeer de moeite waard.

Vandaag zijn we, na een overnachting in Lanjaron, teruggekeerd naar Granada (iets ruimere parkeergarage deze keer) om de rest van de stad te verkennen. De oude moorse wijk Albacin is een heerlijke plek om te slenteren, of om te klimmen naar het plein met het mooiste uitzicht over de heuvel van het Alhambra, met de besneeuwde toppen van de SIerra Nevada op de achtergrond. De rest van de stad is ook niet verkeerd. Maar nu is het tijd voor lummelen in de aangename hoteltuin.

Bij de foto's:
- linksboven: Avond in Baeza
- middenboven: Cazorla
- rechtsboven: Het paleis van Carlos V in het Alhambra
- linksmidden: Alcazaba fort, Alhambra
- middenmidden: De tuinen van de Generalife, Alhambra
- rechtsmidden: Rio Darro, Albacin, Granada
- linksonder: Het Alhambra en de Sierra Nevada gezien vanuit Albecin
- rechtsonder: Onbekende evangelist in de Iglesia Parroquial del Sagrario

Andalusië, part 2

Onderweg naar ons volgende hotel in Baeza zijn we gestopt in Cordoba, waar de drukte tot onze verrassing zo mogelijk nog groter was dan in Sevilla. Maar met het (ter plaatse) online kopen van de tickets konden we toch nog behoorlijk vlot naar binnen in de Mezquita, ooit een giga-moskee met marktplein voor de deur, maar door Carlos I voorzien van een grote kathedraal midden in het complex. Het resultaat van deze mix is vrij krankzinning, en zelf was hij er naar het schijnt ook niet erg tevreden over. Desondanks, nu staan velen in de rij om te bewonderen hoe de moorse en christelijke bouwkunst slecht bij elkaar passen. Heel bijzonder complex.

Door naar Baeza, waar de straten in het centrum weer in het geheel niet zijn afgestemd op auto's. De parkeersensoren hebben het hier zwaar te verduren, ze zijn continue aan het piepen aan alle kanten tegelijk. Baeza, en het nabij gelegen Ubeda, zijn wel erg mooie plaatsjes, met veel renaissance-achtige architectuur (die je hier verder in de buurt niet zo veel hebt). Wij moeten toegeven, we zien die renaissance niet zo héél erg en praten hier vooral de reisgids na.

Het plan was om na Ubeda nog de ruine van het kasteel van Albanchez de Magina te bezoeken. Het plaatsje ligt al vrij hoog in de bergen, maar het kasteel nog véél hoger, dus hebben we die ambitie maar laten varen.

Een klein nadeel in deze contreien: de restaurants beginnen pas na 20.00 uur. Nabij Sevilla dineert men ook niet vroeg, maar toch wel wat vroeger dan dat. Wij bijten dus lang op een houtje, en gaan daarna met volle buik naar bed. Nou ja, 's lands wijs, 's lands eer.

Bij de foto's:
- boven: Drie maal Cordoba, Mezquita
- linksmidden: De oude brug van Cordoba
- middenmidden: De strakke straatjes van Baeza
- rechtsmidden: Uitzicht vanaf de rand van Baeza
- linksonder: Baeza vanuit de drone
- middenonder en rechtsonder: Kinder-processie in Ubeda (wij vinden er iets van maar doen aan zelfcensuur)

Andalusië, part 1

We zijn in Malaga aangekomen voor een rondreis van een dag of tien door Andalusië. Op weg naar ons eerste hotel in Carmona zijn we wat omgereden om even te kunnen stoppen in Ronda, een plaatje dat zó onhandig is gepositioneerd dat het vooral bekend is om de krankzinnig hoge brug tussen de twee stadsdelen die op twee verschillende heuvels liggen. Hele mooie uitzichten vanaf die brug, maar voor de afdaling naar het riviertje zo'n honderd meter lager hadden we geen tijd, want Carmona was nog een heel eind.

Carmona is een mooi slaperig provinciestadje vol met oude huizen, kerken & kloosters (en een stadmuur, stadspoort of verbouwd kasteel hier en daar). Geen feest om met de auto te doorkruisen, maar het is nét gelukt om niet met de spiegels langs de muren te schrapen. Gelukkig is een Peugeot 208 niet zo breed. Gisteren hebben we hier de boel te voet verkend, eerst naar de charmante maar kleinschalige Romeinse opgravingen, en daarna nog wat kerken en kloosters.

Vandaag was het tijd voor het serieuzere werk, met een bezoek aan de highlights van Sevilla.

Allereerst de 'Real Alcazar', een paleis gestart door de moren in de 13e eeuw, en daarna gedurende honderden jaren uitgebreid door een lange reeks christelijke koningen. Krankzinning groot (ook de tuin). Vooral de oudste, moorse, delen zijn prachtig, het nieuwere werk leidt nogal onder de strenge geloofsinterpretatie die het godsdienstwaanzinnige koningshuis er op na hield.  
   
Daarna: de Kathedraal van Sevilla, de op-een-na-grootste van Europa, en van een werkelijk gekmakende overdaad. Indrukwekkend om te zien hoor, maar je vraagt je werkelijk af wat er mis was met die mensen. Dus, fijn om te bezoeken, fijn om te verlaten. Nog een beetje slenteren langs de Guidalquivir rivier en de Torre del'Oro, en toen was onze koek wel een beetje op, na een lange (en langdurige) rij bij beide bezienswaardigheden. Trouwens opvallend veel flamencueus geklede vrouwen op straat: sommigen met alleen een grote roos in het haar, anderen in vol ornaat met felgekleurde jurken en klepperschoenen met hoge en brede hak. Een deel daarvan komt voorbij in een paardenkoetsje, samen met de ook traditioneel geklede rest van de familie. Vreemd, je zou verwachten dat die koetsjes meer iets zijn voor toeristen. Of worden de toeristen eerst traditioneel aangekleed vóór ze de koets in mogen? Raadsels...

Bij de foto's:
- linksboven: De vallei van het onhandig gesitueerde Ronda
- middenboven: Zelfportret in Carmona
- rechtsboven: In Carmona zijn alle daken begroeid met van alles en nog wat
- linksmidden: Romeinse les bij de archeologische opgravingen
- middenmidden: Wenende engel in Carmona
- rechtsmidden: Moorse motieven in de Real Alcazar
- linksonder: Stadsgezicht Sevilla
- linksigonder: De tuin van de Real Alcazar
- rechtsigonder: Real Alcazar
- rechtsonder: Een (echt heel) klein deel van het retabel van de kathedraal

Tenerife, part 3

Nog even, en onze winterzontherapie zit er op. Op woensdag zijn we afgereisd naar de Arenas Negras nabij San Jose de los Llanos. Onderweg vroegen we ons wederom af of onze korte broek wel de juiste keuze was, maar toen we eenmaal aan de ferme wandeling (10+ km) waren begonnen, warmden we vanzelf (voldoende) op. Mooie uitizchten op diverse vulkanen in de buurt. Na deze inspanning hebben we het donderdag wat rustiger aan gedaan, met een soort van flaneren langs de kust in San Juan (prettig plaatsje) en Costa Adeje (touristisch epicenter, wél veel Louis Vuitton en andere sjieke spullen in de aanbieding bij verkopers op de boulevard).

Gisteren moesten we het zonder auto stellen. Vanwege asfalteringswerkzaamheden pal vóór het hotel was de garage (met onze auto erin) gesloten. Eerdere dagen was het ook al een heel gedoe om het hotel met de auto te verlaten of bereiken, slalommend tussen de mannen met felle hesjes en hard hats door, maar gisteren kon dus zelfs dat niet. Te voet afdalend van onze bergwand hebben we de aanpalende dorpjes Puerto de Santiago en La Arena verkend. Ook leuk.

En vandaag dan een stuk van een lange afstandspad dat 'om de hoek' begint en tussen de bananenplantages door naar Tamaimo leidt. Steiler dan verwacht, dus Tamaimo bleef buiten bereik, maar toch een mooie tocht, met meer bananen dan waar je ooit om verlegen zou kunnen zitten.

Morgen gaan we nog voor enkele uren naar de hoofdstad Santa Cruz, en dan door naar het vliegveld, voor een vlucht die (in Nederland) de beruchte 'randen van de nacht' verkent, d.w.z. we komen (deo volente) om 01.15 uur aan op Schiphol. In het verleden hebben we wel eens meegemaakt dat er op dat tijdstip niemand te vinden was op het vliegveld om de slurf aan te sluiten op het vliegtuig, benieuwd hoe dat nu gaat.

Bij de foto's:
- linksboven: San Fernando Rey, in Santiago del Teide
- rechtsboven: de Arenas Negras nabij San Jose de los Llanos
- linksmidden: de woeste kust bij La Arena, met La Gomera op de achtergrond
- rechtsmidden en onder: bananen, bananen, bananen

Tenerife, part 2

Omdat het in ons dorp vrij zonnig was, vertrokken we eergisteren optimistisch gekleed in korte broek en T-shirt naar het centrum van het eiland, de ruige vlakte aan de voet van de Teide, waar je prachtig kunt wandelen. Maar onderweg zagen we de op het dashboard aangegeven temperatuur in rap tempo kelderen, en beseften we dat we voor een wandeling op hoogte niet de juiste spullen bij ons hadden. Dus, halverwege rechtsomkeert en naar Santiago de Teide, dat een stuk lager ligt (en dus warmer is). De wandeling aldaar was aardig, maar niet waar we op gehoopt hadden.

En dag later (gisteren dus) vertrokken we opnieuw omhoog, nu met sweatshirt, sjaal en dikk(ig)e jas. En inderdaad, het nationale park in het hart van het eiland is werkelijk prachtig wandelgebied, met grillige rotsformaties in alle soorten en maten, lavavelden in allerrlei kleuren, en altijd, met haar hoogte van 3718 meter, de majestueuze Teide op de achtergrond. Veel en lang gewandeld (en min of meer vergeefs bezig geweest met de drone en bijbehorende controller, die steeds minder goed met elkaar weten te praten).

Na de lange autorrit en lange wandeling van gisteren, hebben we het vandaag wat rustiger aan gedaan, een voettocht langs de haven van Los Gigantes en het aanpalende dorpje, met als hoogtepunt een bezoekje aan de Lidl (hetgeen voor ons geheel nieuw was).

Bij de foto's:
- boven: nabij Santiago de Teide
- midden (links en rechts): aan de voet van de Teide
- linksonder: zonsondergang boven buureiland La Gomera
- rechtsonder: de haven en het (bijzonder ongezellige) strand van Los Gigantes, met wederom La Gomera op de achtergrond
 

Tenerife, part 1

Zoals wel vaker wanneer het in Nederland koud en donker is, zijn we naar een Canarisch eiland 'gevlucht', in dit geval Tenerife. Het plaatsje Los Gigantes ligt aan de west-kust, nog net aan de 'goede' (zonnige) kant van het gebergte waarvan de Teide vulkaan de top is.

En inderdaad is het hier redelijk (maar niet overdreven) zonnig. Lekker wandelweer in ieder geval. We hebben er dan ook al twee stevige wandelingen op zitten, op de (lagere) flanken van de Teide, bij Samara en bij Chinyero.

Ons verblijf ligt aan het einde van een lange, smalle doodlopende straat die volledig is opgebroken wegens 'werkzaamheden' waarvan wij de meer actieve verschijningsvorm nog niet hebben mogen waarnemen. Wat hier wél goed werkt is de verkeerspolitie, want temidden van al die werkzaamheden hadden wij onze eerste parkeerbon al snel te pakken. Zucht. Vanaf nu hebben we een plekje in de parkeergarage van het hotel veroverd.

Los Gigantes heeft een leuk klein centrumpje met een ruime keus aan restaurants, maar daarrvoor moeten we vanaf ons hotel wel een heel stuk afdalen (en na afloop van het diner viceversa, dus dan zijn de caloriën wel weer grotendeels verbruikt).

Vandaag hebben we de drukte opgezocht in Los Cristianos, een havenplaats waarvandaan ook de boot naar La Gomera vertrekt, en waar iedereen voor  70 euro per week een scootmobiel kan huren, hetgeen velen (die wellicht beter wat meer zouden kunnen lopen) dan ook doen. Voor de knusse stellen zijn er
zelfs 'duo-scootmobielen' beschikbaar, al zit je dan wel achter elkaar. Leuk plaatsje, voor een middag, maar verder te druk en een beetje plat.

Morgen weer de bergen in met onze auto (of eerder: laptop op wielen).

Bij de foto's:

- boven: op de flanken van de Teide, bij Samara

- middenlinks: Chinyero ligt iets lager, en (dus) onder de boomgrens.

- middenrechts: de Teide vanaf Samarra

- onder: in Los Cristianos wacht men in de zon bij de kerk op een wonder

Duitsland, Frankfurt

Vanaf Keulen is het niet zo héél ver meer naar Frankfurt, en daar neemt een vriendin van ons deel aan de Discovery Art Fair, dus is het leuk om haar even te bezoeken in de hallen van de Frankfurter Messe.

Van Frankfurt zelf hebben we zeker niet alles gezien, want we waren er maar kort. Maar toch kregen we wel een aardige indruk: veel rijkdom (hoge kantorenflats aan straten die aan New York doen denken, winkelstraten met werkelijk alle 'grote namen' die we ooit zijn tegengekomen), ook veel armoede (grote aantallen zwervers tussen het treinstation en ons hotel, we raakten nog verzeild in de goede doelen voedselbedeling), en inderdaad, aan de rand van de stad, ook heel veel beurshallen. Toch lijkt ook hier het oude (nou ja, heropgeboude) centrum wel de moeite waard, en de ligging aan de Main is ook fraai.

Bij de foto's:

- links boven: hoogbouw bij de Frankfurter Messe

- middenboven: Schiller negeert hardnekkig het Central Business District

- rechtsboven: de 'Discovery Art Fair'

- linksonder: Frankfurt, Römerberg

- rechtsonder: Gallusanlage, CBD

 

Duitsland, Keulen

Keulen ligt om de hoek, maar toch zijn we er nog nooit geweest (nou ja, een paar uur voor mijn werk ooit). Leuke bestemming voor een city-trip leek ons.

En inderdaad, dat viel helemaal niet tegen. Een goed hotel naast de Rijn, op loopafstand (ook langs de Rijn) naar het oude centrum. Nou ja, het nieuwe centrum, herbouwd volgens de oude bouwtekeningen, want in 1945 stond hier niet zo veel meer overeind, behalve dan de boven alles uittorende Dom die de oorlog verrassend goed had doorstaan.

Dat is meteen ook de meest indrukwekkende bezienswaardigheid van de stad, maar er zijn er meer: het Ludwig-museum met meer 20e-eeuwse kunst dan wij (in één sessie) aankunnen, een mooie beeldentuin, een kabelbaantje en imponerend brede brug (voor heel veel treinen en wat voetgangers en fietsers) over de rivier,
leuke winkelstraatjes en restaurants (waaronder vooral ook veel 'oer-Duitse'). Met het goede weer dat we troffen, een heerlijke bestemming voor een paar dagen. En je bent er zo.

 

Bij de foto's:

- linksboven: klassieke currywurst bij de 'Matrosen-Grill' in de haven.

- rechtsboven: de Hohenzollernbrücke, twee keer zo zwaar als ooit vanwege de hangslotenplaag.

- linksmidden: fantasiebouwwerk in het Skulpturenpark

- rechtsmidden: pop-art in het Ludwig museum

- linksonder: de Dom

- rechtsonder: onthoofde heilige in de Basilika St. Aposteln

 

Duitsland, Dresden

Dresden is in Februari 1945 volledig plat gebombardeerd door de geallieerden, waarbij minstens 20.000 burgers zijn omgekomen. Het waarom van de operatie is altijd nogal omstreden gebleven, een echt militair doel had het in ieder geval niet.

Hoewel er van het centrum dus nauwelijks iets over was, heeft men (eerst in de DDR-tijd, maar ook daarna) de boel weer aardig heropgebouwd, een proces dat tot op de dag van vandaag nog doorgaat. Eigenlijk is dus alles wat je ziet ´nep´, maar dat vergeet je na een tijdje min of meer en dan wordt het toch een heel aangename stad, mooi gelegen langs de Elbe. Mooie musea, mooie kerken, en een volledig over-the-top gouden ruiterstandbeeld van ene Koning Augustus. En bovendien een uitstekend érg Duits avondmaal op het terras van het Taschenbergpalais.

 

Bij de foto's:

- linksboven: de Elbe

- rechtsboven: überkitch, de 'Goldener Reiter'

- linksmidden: museum Albertinum heeft teveel standbeelden voor een ruime opstelling

- rechtsmidden: de Frauenkirche, recent gerestaureerd voor vele miljoenen

- linksonder: Loes in het Zwinger Palast

- rechtsonder: Zwinger Palast (Kronentor)

Duitsland, Lichterfeld (F60)

Op naar de F60, een mijnbouwmachine van 502 meter lang en 74 meter hoog, met tientallen wielen en miljoenen schroeven en bouten! De open mijn hier is al lang gesloten, en het meer dat erdoor is ontstaan is omgebouwd tot recreatiegebied met allerlei strandjes.

Het gevaarte is gebouwd in de tijd van de DDR, en was nét af toen Duitsland herenigd werd. De nieuwe (westerse) machthebbers besloten om het ding, na één jaar productie, af te danken. Dit alles wordt ons verteld door een voormalige werknemer (het lijkt Robbeneiland wel, waar een voormalige cipier je vol trots de vroegere cel van Nelson Mandela toont) die, vriendelijk maar ook wat brommerig, eindeloos veel weetjes over de machine met ons deelt. Natuurlijk alleen in het Duits, want hier komen toch vooral mensen met een zekere Ostalgie langs ('Dat konden we toch maar mooi in de DDR, machines bouwen!').

Het is een fascinerende klauterpartij van het ene uiteinde naar het andere, en weer terug, met mooie uitzichten op de omgeving en de onderdelen van de F60. Toch wel goed dat ze er (in ieder geval hier) mee gestopt zijn, want open mijnbouw is een drama voor het milieu.
 

Duitsland, Leipzig

Sommige mannen hebben modeltreintjes op zolder, en ik heb iets met Duits industrieel erfgoed. Dus toen ik op het web ontdekte dat je een rondleiding kunt maken door de F60, de 'grootste verplaatsbare machine ter wereld', moesten we naar Lichterfeld, waar het ding staat opgesteld.
Aangezien dat heel ver naar het oosten ligt (tegen Polen aan zowat), besloten we om dan ook maar even Leipzig en Dresden te 'doen'.

Leipzig wordt omschreven als 'het nieuwe Berlijn', in de zin dat de rafelrandjes in de hoofdstad langzamerhand wel wat zijn gladgestreken, terwijl ze in Leipzig nog volop aanwezig zouden zijn. In het centrum merk je daar niet zo veel van, met mooi gerestaureerde oude gebouwen en grootse winkelcentra (om en om).

In de wijk Plagwitz zie je dat beter, met veel kraakpanden, graffiti, rare winkeltjes en een tot 'culturele hub' omgebouwde oude Baumwolspinnerei. We moesten wel constateren dat de creatieve types die hier voor reuring zouden moeten zorgen van uitslapen houden (in ieder geval op de dinsdagochtend dat wij er waren).

Via het wandelpad langs de oevers van het Karl Heine Kanal liepen we terug richting centrum. Dat kanaal ligt nogal verzonken, ver beneden straatniveau, en dus ben je, hoewel je door woonwijken loopt, volstrekt geïsoleerd van het rumoer op straat. Leuke wandeling. In het Museum der Bildenden Künste hebben we veel middeleeuwse schilderkunst bewonderd van Rogier van der Weyden, Lucas Cranach en anderen, met hier en daar een toefje moderne inbreng. 

Leuke stad wel, Leipzig.

Bij de foto´s:

- linksboven: Leipzig, Stein Palmen

- rechtsboven: Marktplatz 

- Linksmidden: Baumwolspinnerei, met (op andere momenten) volop culterele activiteiten

- Rechtsmidden: verbouwde pakhuizen langs de Elster

- Linksonder en rechtsonder:Museum der Bildenden Künste