Venetië, Biennale 2024, part 1

Venetië staat, zoals elke twee jaar (nou ja, Covid en een wereldoorlogje nu en dan gooien wel eens roet in het ten...) weer in het teken van de Biennale, voor de 60e keer inmiddels. En zoals wel vaker willen we het zien, dus zijn we in Venetië. In Dorsoduro deze keer, in een hotel nabij de Accademia. De kamer is prima (althans, nadat we in de eerste nacht tegen een uur of drie de laatste mug hebben opgespoord en onschadelijk gemaakt), maar bij het ontbijtbuffet is het gezellig (te) druk.

Op de eerste dag 'doen' we de Giardini in het zuiden van de stad, een mooi lommerijk gebied waar het centrale paviljoen staat (gevuld met de keuze van de curator),
en ook veel 'traditionele' (lees 'westerse') landen hun eigen paviljoen hebben (vaak al een eeuw of langer). Een heerlijk gebied om zowat de hele dag rond te struinen, met kunst in alle soorten en maten (interessant maar onbegrijpelijk, saai, naief, intrigerend, gewoon mooi, etc). Zoals vaker is het Japanse paviljoen erg geslaagd. Yuko Mohri verkent daar de esthetiek van rottend fruit, en weet er, met behulp van elektroden ook geluiden en beweging aan te onttrekken. Heel fraai. De Duitsers gaan voor een soort kruising tussen science fiction en DDR-interieurs, bepaald unheimisch maar boeiend. Australië toont een grafisch indrukwekkende 'First Nation Family Tree' die, al dan niet fictief, 65.000 jaar terug gaat.
Al met al een heerlijke eerste dag, afgesloten met een oosters maal aan de gezellige Campo Santa Margherita.

Bij de foto's:
- linksboven: Zattere, met vrij hoog water
- rechtsboven: Zuid Korea toont een manga-achtige gollem
- linksmidden: Een Duits ruimteschip
- rechtsmidden: intrigerende kunst in het centrale paviljoen
- linksonder: de Amerikanen doen het in kleur
- rechtsonder: Een klein deel van de Australische 'First Nation Family Tree'